احسان خراسانی - خبرگزاری خبر آنلاین؛ باخت 2 بر صفر ولز مقابل بوسنی می توانست رویای آنها را وارونه تعبیر کند. رویای صعود به جام ملت های اروپا بعد از بیش از نیم قرن. اما ولز آنقدر تا قبل از این بازی خوب نتیجه گرفته بود که این باخت نه تنها رویای آنها را بر باد نداد بلکه شیرین هم شد. عجیب است کنار کلمه باخت صفت شیرین بیاید. اما برای ولزی ها باخت دیشب مقابل بوسنی شیرین و لذت بخش بود. چرا؟ چون رویایی که آنها 57 سال در خواب می دیدند حالا محقق شده است. برای نویسندگان و یا خوانندگان مطالب ورزشی این 57 سال در همین حد سخت است که نویسندگان باید یک 5 و یک 7 را کنار هم تایپ کنند و خوانندگان هم باید آن را فقط بخوانند! اما در بین همه این افراد هستند کسانی که همین عدد 57 تا چند وقت قبل یعنی تا قبل از قطعی شدن صعود ولز، برایشان نحس ترین و شوم ترین عدد بود. مردم ولز لحظه به لحظه این سال ها را به خاطر دارند. به خاطر دارند چطور فقط با رویای صعود به یورو و قرار گرفتن در جمع بهترین های قاره سبز، شب خود را صبح می کردند. آخرین حضور ولز در یک تورنمنت معتبر به جام جهانی 1958 سوئد بر می گردد و آخرین بازی آنها در یک تورنمت معتبر به 19 ژوئن در همان جام جهانی. جایی که در مرحله یک چهارم نهایی مقابل برزیل قرار گرفتند. برزیلی که در فینال سوئد میزبان را شکست داد و قهرمان شد، آن روز ها هر تیمی را مثل آب خوردن می برد. در همان جام بود که پله، اسطوره سلسائو تیری به قلب ولزی ها زد و آن ها را از حضور در جمع 4 تیم برتر محروم کرد. از همان جا بود که اولین گل ملی یک پسر 17 ساله باعث شد حسرتی عمیق در دل مردم ولز شکل بگیرد. داستان زندگی مردم ولز خیلی عجیب و جالب است. آنها اگر تا دیشب به لحظه لحظه آن بازی مقابل برزیل فکر می کردند و حسرت می خوردند، حالا دیگر ذهنشان را کمتر با خاطرات جام جهانی 1958 سوئد پر می کنندو بیشتر روی روز های آینده خود در فرانسه تمرکز می کنند. تا پیش از شروع مرحله انتخابی خیلی ها از این می گفتند که برگزاری یورو 2016 با 24 تیم شانس خیلی از تیم ها را زیاد می کند که برای اولین باز در این جام حاضر شوند و خود را در معرض نمایش قرار دهند. ولز هم جزو همان دسته بود. اما شاگردان کولمن در مرحله انتخابی کاری کردند که چشم همه به آنها خیره شود. ولز اگر به یورو 2016 نمی رسید، از نگاه اهالی فوتبال چیزی را از دست نمی داد. چون خیلی ها که منطقی فکر می کنند، بضاعت این تیم را در نظر می گیرند و همین عملکرد فوق العاده در دور گروهی را شگفتی می دانستند. اما مردم احساسی ولز به همین قانع هستند؟ در جواب این سوال یک « نه » محکم از دهان آنها خارج می شود. این پاسخ منفی که با بیشترین شدت ممکن به گوش می رسد، 57 سال حسرت در خود دارد.
در صعود ولز به یورو 2016 نقش رهبری گرت بیل، غیر قابل انکار است. پسر چشم آبی که در سانتیاگو برنابئو برای خودش جایی پیدا کرده است، اصلی ترین عنصر تیم کولمن برای رسیدن به این جام بود. شاید روزی که بیل پیشنهاد بازی برای انگلیس را رد کرد و ترجیح داد در خانه کوچک اما گرم و با صفای خود یعنی ولز بماند، خیلی ها او را احمق فرض کردند. اما برای او عشق به پیراهن و مردم کشورش خیلی مهم تر از حرف دیگران بود. حالا بیل با سری بالا می تواند از کار خود دفاع کند. کاری که خیلی بزرگ بود. در کنار بیل بودند بازیکنان دیگری که نقش مهمی در رسیدن ولز به جام ملت های اروپا داشتند. آرون رمزی یکی از موثر ترین هافبک های ولز بود که سبک بازی روان آرسنال را به این تیم منتقل کرده بود. جو آلن، لدلی، لاورنس و خیلی های دیگر که مطمئنا تا چند ماه آینده از آنها تصویر بهتری در ذهن اهالی فوتبال شکل می گیرد نیز از دیگر مهره های کلیدی تیم ملی ولز بودند.
با تمام سختی هایی که در آخر به خوشی ختم شد، تیم ملی ولز به جام ملت های 2016 فرانسه رسید. در طول برگزاری مسابقات انتخابی یورو خیلی ها مشتاق بودن بازی های این تیم را ببینند. حالا که گرت بیل و یارانش به هدف رسیده اند و 57 سال حسرت را پشت سر گذاشته اند، مطمئنا این اشتیاق دو چندان خواهد شد. اگر ولز در یورو 2016 خوب کار کند، مسلما طرفدار های بیشتری هم پیدا می کند. اگر بیشتر از شگفتی ولزی ها در جهان گفته شود، حتما بینندگان بیشتری به جمع آنهایی که منتظر یورو 2016 هستند، اضافه می شود. این یعنی عشق کلی آدم به فوتبال بیشتر می شود. شاید عشق به فوتبال در دل خیلی ها که منتطر یافتن یک ویژگی خاص در این ورزش هستند، بیشتر نفوذ کند. اگر عامل همه این ها را تیم ملی ولز بدانیم، نباید به این راحتی ها از کنارش عبور کنیم. چرا که آنها عشق به فوتبال را در دل خیلی ها راه داده اند و این چیزی است که دنیای فوتبال برای هر چه بیشتر زیبا شدن به آن نیاز دارد.
41257
نظر شما