شعیب نظری:بعداز سروصدای کمپین نخریدن خودروی صفر در محافل عمومی و خصوصی و بین صاحب نظران و کارشناسان فن ،انتظار می رفت دست اندرکاران صنعت خودروسازی کشور تصمیمات معقولانه تری در جهت ایجاد جو رضایتمندی در میان مردم اتخاذ نمایند و این انتظار نهایتاً منجر به تصویب پرداخت تسهیلات ۲۵میلیون تومانی خرید خودرو گردید،تسهیلاتی که متقاضیان باید برای بهره مندی از آن در طول یک دوره هفت ساله، بازپرداخت اقساط آن را با نرخ سود ۱۶درصدی تقبل نمایند.
اینکه متوّلیان امر چگونه به این راه حل رسیده اند خودش جای بسی شگفتیست، چرا که با در نظر گرفتن اینکه طرح مذکورتوسط افرادی تهیه گردیده است که عملاً بعنوان تصمیم گیرندگان اصلی بخش اعظمی از سیاست گذاری های اقتصادی کشور را در دست دارند می توان به عمق فاجعه پی برد،تصور بفرمائید استاددانشگاهی راکه در طرح سئوالات امتحانی برای دانشجویان خود تمام استانداردها ومنابع درسی معرفی شده را کنار گذاشته و سئوالاتی را در آزمون قرارمی دهد که توان پاسخگویی به آنها از عهده دانشجویان خارج و منجر به اعتراض آنها می گردد حال استاد گرامی زیر بار این اعتراضات نرفته و بجای اصلاح رویه ی غلط خود در طراحی سئوالات سعی نماید تا به نحوی به دانشجویان تقلب برساند که این عمل اگرچه شاید به ظاهر بصورت مقطعی جواب بدهد اما نهایتاً تأثیرات مخربی در بنیه علمی دانشجویان و آینده آنها خواهد گذاشت ،به واقع هم اکنون دقیقا چنین اتفاقی در حال رخ دادن است و مسئولین با طراحی تسهیلات ۲۵میلیون تومانی ،متقاضیان را با یک تله انفجاری مواجه کرده اندکه در آینده ای نزدیک بخش اعظمی از اقتصاد خانوادگی آنهارا به تلی از خاک تبدیل خواهد نمود.
به راستی طراحان این تسهیلات چگونه خودرورا که یک کالای مصرفیست بعنوان کالایی واجدشرایط سرمایه گذاری در نظر گرفته اند که افراد برای رسیدن به آن مجبور به استقراض بلند مدت آنهم با نرخ سود۱۶٪شوند؟!
و یا اینکه عمر مفید خودرو آنهم با کیفیت نه چندان مطلوب ساخت داخل را چند سال محاسبه نموده اند تا استفاده کنندگان علاوه بر به جان خریدن تمام هزینه های تعمیر و نگهداری،استهلاک وافت قیمت حداقل ۵۰درصدی خودرو پس از پایان دوره بازپرداخت تسهیلات ،بازهم برای استفاده از این طرح اشتیاق نشان بدهند؟!
این چه تصمیمات ویرانگری است که برای اقتصاد خانواده ها اتخاذ می گردد؟!مگر این عزیزان با مشکلات اقتصادی عدیده ای که خانواده های کم درآمد ایرانی این روزها با آن دست و پنجه نرم می کنند نا آشنا هستند که برای زنده نگه داشتن صنعتی که عملاً هیچ طرح و برنامه ای به جز تحمیل مشکلاتش به جیب مصرف کنندگان ندارداین چنین تصمیم گیری می نمایند؟!
زمانی که طبق اعلام های مکرر مدیران ارشد صنعت خودروسازی کشوردر سنوات گذشته ،قطعات مورد نیاز خودروهای ساخت داخل تابیش از۹۰٪ازطریق تولید کنندگان داخلی تهیه می گردد آنهم در شرایطی که کشور ما از نظر قیمت مواد اولیه و نرخ دستمزد در دسته کشورهای ارزان قیمت دنیا قرار دارد چگونه می شود که ماحصل این تولید محصولی است که چندبرابر قیمت تمام شده اش ارزش گذاری می شود؟!
آیا بهتر نبود ما هم به مانند بسیاری از کشورهای پیشرفته و صاحب سبک درتولید ، دراین صنعت به سراغ قطعه سازی می رفتیم تا خودرو سازی؟!
تا وقتی که سوزن صنایع خودروسازی ما ۲۵سال بر روی تولید یک محصول از رده خارج شرکتهای اروپایی و آسیایی گیر می کند به نظر می رسد که عاقلانه ترین راه این است که بجای هزینه کردن های بی مورد و فشار مضاعف اقتصادی بر جامعه ، هرچه زودتر با پیوند اجزای این صنعت مرگ مغزی شده بر پیکر سایر صنایع سودآور و توجیه پذیر،این پایان و نا کارآمدی را پذیرا باشیم و در فرصتی دیگر و با برخورداری از علم روز دنیا نسخه جدیدی برای صنعت خودروسازی خود بپیچیم.
شاید بهتر باشد حال که زمزمه بر چیده شدن تحریم ها در میان است صنایع خودروسازی ما با غول های این صنعت در دنیا وارد مذاکره شده و در خصوص تهیه قطعات مورد نیاز آنها به توافقاتی برسیم و در مقابل مرزها را به روی واردات خودروهای روز دنیا با قیمت های معقول باز کنیم،چه اشکالی دارد اگر ما به جای تولید محصولات از رده خارج و بی کیفیت داخلی همین امکانات رابرای تولید قطعات با کیفیت و صادراتی به کار ببریم ؟!
به نظر می رسد با توجه به شرایط بسیار عالی کشور چه از نظر منابع انسانی ارزان قیمت ،مواد اولیه گسترده وچه از نظر دسترسی آسان به زیرساخت های لازم برای صادرات ،شایسته ترین راه ایجاد تحول بنیادی در این صنعت است.شاید وقت آن رسیده است تا بجای مقروض کردن مردم و فروش به چند برابر قیمت خودروهایی که جان و مال مردم را بیشتر نشانه گرفته است اندکی هم به فکر تغییر باشیم و تصمیماتی را اتخاذ نماییم تا دیگر شاهداین اعداد و ارقام دراعلام سالیانه آمار تلفات جاده ای وحوادث رانندگی نباشیم.
شایسته مسئولین و مقامات اقتصادی کشوری مانند ایران با تفکرات اسلامی و شیعی نیست که آنچنان انحصاری را درصنعت خودرو ایجاد کنند تا خیابان ها و جاده ها مملو از تولیدات چند شرکت خاص گرددو مردم تنها ناچار به پذیرفتن سیاست های تولیدی آنها باشند.
به نظر می رسد هرچه زودتر باید در تصمیمات گرفته شده تجدید نظر کرد تا قبل از اینکه عده ی زیادی از خانواده های ایرانی از روی ناچاری با ورود به منجلاب طرح تسهیلات ۲۵میلیون تومانی خرید خودرو امنیت و آینده ای اقتصادی خود را به مخاطره بیندازند و در اندک زمانی با ایجاد حجم عظیمی از مطالبات معوق و اقساط سر رسید گذشته کل نظم و آرامش روانی جامعه و خانواده ها راتحت تأثیر این تصمیمات غیر کارشناسی شده قراردهیم.
اگر واقعا چنین بنیه مالی در کشور وجوددارد چرا به جای ریختن آن به پای صنعت خودروسازی !آن را در مسیر اشتغال زایی ،ازدواج،تهیه مسکن ارزان قیمت،رفاه اجتماعی و ... بکار نبریم؟!
قصد داریم چه تعداد خودرو را با پرداخت این تسهیلات به فروش برسانیم ؟! همین تعداد را ضرب درمبلغ ۲۵میلیون تومان نماییم تا متوجه شویم با رقم حاصله چه خدمات مثمرثمرتری را می توان در جامعه ارائه نمود!
نظر شما