شائول آریلی: میزان جدیت بنیامین نتانیاهو نخست وزیری اسرائیل در از سرگیری مذاکرات صلح با فلسطینی‌ها بستگی به تلاش او برای بازشکل‌دهی افکار عمومی اسرائیل در قبال فلسطین دارد . نخست وزیری اسرائیل در یک سال گذشته به گونه‌ای رفتار و عمل کرده‌است که گویا در فلسطین شریکی برای صلح وجود ندارد . اکنون اما این باور جاخوش کرده در اذهان اسرائیلی‌ها باید تغییر کند .
کار در چهار مرحله قابل اجرا است: نخست آنکه نتانیاهو باید به اسرائیلی‌ها بفهماند که بحث مناطق مورد ادعا در بهترین حالت قابل بررسی است . پیش از این اسرائیلی‌ها این سرزمین‌ها را آزاد شده یا متعلق به خود می‌دانستند. در قطعنامه‌های سازمان ملل از این مناطق با عنوان " اشغال شده" یاد می‌شود . مناطقی که فلسطین آتی باید در آنها تشکیل شود . این در حالی‌ست که در اسرائیل ،هر نیم‌متر از زمین کرانه‌باختری که اسرائیل از آن عقب‌نشینی کرده به عقب‌نشینی از سهم تاریخی تعبیر می‌شود .
مشکل دوم این است که در اسرائیل ، مردم کنترل دولت بر سرزمین های اشغالی را به نوعی نقطه آغاز برای امتیازدهی‌های خاص تعبیر می‌کنند. در این میان امتیاز دهی فلسطینی‌ها در سال 1988 به ارزش 78 درصد از خاک تاریخی فلسطین به چشم نمی‌آید . در اسرائیل از ایهود باراک تا نتانیاهو همه و همه تبادل‌های منطقه‌ای را نوعی بده و بستان می‌دانند.
سوم انکه ، نتانیاهو باید با این باور جاافتاده در میان اسرائیلی‌ها بجنگد که ایهود اولمرت و رهبران پیش از او همه چیز را به فلسطینی‌ها واگذار کرده اما باز توسط جامعه جهانی محکوم شده‌اند . در باور اسرائیلی‌ها همه چیز به بحث مناطق مورد اختلاف، سرنوشت بیت المقدس ، امور پناهندگان و امنیت بازمی‌گردد. با وجود آنکه جامعه جهانی قانونی بودن این شهرک‌سازی‌ها را تکذیب می‌کند اما فلسطینی‌ها به طرحی دل بسته‌اند که همچنان 75 درصد از شهرک‌سازی‌ها را تحت کنترل اسرائیل نگاه می‌دارد . با وجود آنکه جامعه جهانی اصرار دارد که همان الگوی شهرک‌سازی‌ها در خصوص بیت‌المقدس هم قابل اجرا است اما فلسطینی‌ها موافقت خود را با ترک مناطقی که بعد از 1967 توسط اسرائیل ساخته شده اعلام کرده‌اند . بحث بازگشت آوارگان نیز از اصلی‌ترین موارد اختلاف است اما فلسطینی‌ها به دریافت غرامت و اسکان دهی اوارگان در داخل فلسطین هم تن خواهند داد . با وجود انکه هر کشوری استفاده از حریم هوایی ، آب‌های ساحلی و ارتش را طبیعی‌ترین حق خود می‌داند اما فلسطین با واگذاری بخشی از این حقوق هم موافقت کرده است .
در چهارمین و آخرین مرحله ، نتانیاهو باید با این ذهنیت در هموطنان خود که می‌توانند با زور چیزی را به دست آورند که با دیپلماسی نمی‌توانند ، بجنگد. ریشه این باور هم در موفقیت اسرائیل برای به رسمیت شناخته شدن استقلال این رژیم است . ادامه ساخت شهرک‌سازی‌ها پس از معاهده اسلو نشان می‌دهد که اسرائیلی‌ها سرسختانه اعتقاد دارند که می‌توانند خانه‌هایی را که بنای آن را گذاشته‌اند ، به رسمیت برسانند.
هم نتانیاهو و هم افکار عمومی اسرائیل باید درک کنند که امضا توافقنامه‌ای با فلسطین به معنای واگذاری حقی به فلسطینی‌ها نیست.ما در قالب این توافقنامه سرزمین اسرائیل را از اعراب می‌گیریم نه به این دلیل که آنها ما را دوست دارند بلکه به این دلیل که چاره دیگری ندارند.
در تاریخ سیاسی اسرائیل مردانی مانند اولمرت بیش از آریل شارون و نتانیاهو به صلح نزدیک شده‌اند . اما هیچ نخست وزیری جرات عملی کردن دیدگاه‌های خود در خصوص صلح را نداشته است . تا زمانی که ما در رویاهای خود غرق هستیم ، فلسطینی‌ها ترجیح می‌دهند در اغوش قطعنامه‌های بین‌المللی جا خوش کنند تا شاید یکی از این قطعنامه‌ها هدف آنها را محقق کند .
هاآرتص سوم می/ ترجمه: سارا معصومی
نظر شما