دکتر علیرضا برازش در گفت و گو با خبرآنلاین گفت : " در بازخوانی زندگانی اسوه‌های انسانیت ـ از انبیا و اولیا گرفته تا بزرگان نامدار وادی انسانیت ـ به نمونه‌های فراوانی برمی‌خوریم که با گنهکاران، گمراهان و مخصوصاً «آنکه به شخص مورد نظر ما ـ الگوی انسانیت ـ بدی و ظلمی روا داشته است با گذشت و خیرخواهی برخورد شده است. رفتار پیامبرمان (ص) با فردِ بی‌ادبی که خاک و خاکستر بر سر مبارک می‌ریخت و داستان‌هایی از زندگی حضرت مسیح (ع) بیانگر آن است که پیامبران که الگوهای بشریتند،در مقابل بدی جز خیرخواهی از خود نشان نمی‌داده‌اند و این ایده نه در حد شعر و شعار که عملا در زندگی افراد بزرگ و الگو جاری و ساری بوده است. "
وی در ادامه افزود : " موضوعاتی چون عفو، اغماض،گذشت،تغافل، تواضع، حسن ظن، مدارا و دلسوزی که در جهان‌بینی اسلامی و سایر ادیان الهی موج می‌زند، گواه چیست؟ این حرف ها نه فقط برای تزئین کلام، که برای عمل به اصل نوع دوستی است. "
برازش اظهار کرد : " شاید برجسته‌ترین و شاخص‌ترین مانع و شبهه نظری بحث نوع‌دوستی با این گستره فراگیر، وجود جنگ‌ها، قصاص و تعزیر، خشونت‌ها،لعن‌ها و نفرین‌ها و دستورالعمل‌های دینی است که ظاهراً با نوع‌دوستی بدون محدودیت همخوانی ندارد. "
وی همچنین گفت : " همچنان که در جنگ‌ها، تعزیرها و قصاص‌ها و احکام ظاهراً خشن دینی تردیدی وجود ندارد در صراحت دستورهای دینی از زبان قرآن و روایات که به رحمت و شفقت و عفو و اغماض و تواضع به «ناس» و به جمیع‌الناس یا همه مردم فرا می‌خواند نیز تردیدی روا نیست. برای رفع این تعارض ظاهری لازم است ضرب‌المثلی را یاد کنیم که می‌گوید داغ کردن آخرین راه چاره است. "
نظر شما