مهدی درستی: هوشنگ گلمکانی، منتقد، روزنامه‌نگار و مترجم سینما و یکی از سه بنیان‌گذاران و دبیر فعلی شورای نویسندگان مجله فیلم است. گلمکانی بیش از 12 فیلمنامه ترجمه کرده است که از میان آن‌ها می‌توان به «سینما پارادیزو» و «پاریس، تگزاس» اشاره کرد. این منتقد، داوری در تعدادی از جشنواره‌های داخلی و خارجی را هم در کارنامه خود دارد.
در جشنواره امسال مطبوعات که در مصلی بزرگ تهران در حال برگزاری است، سری به غرفه مجله فیلم زدیم و با هوشنگ گلمکانی گفت‌و‌گو کردیم.
نمایشگاه این دوره با حضور تعداد زیادی از رسانه‌ها و نشریات برگزار شده است. نظرتان در این باره چیست؟
وجود این تعداد نشریه اتفاق خوبی است و حتما یک نیازی وجود دارد که این تعداد نشریه منتشر می‌شوند. نکته‌ای که وجود دارد آینده‌ای است که این نشریات خواهند داشت؛ یا بعد از مدتی تعطیل می‌شوند و یا مخاطبان خود را پیدا می‌کنند و به کار خود ادامه می‌دهند که اگر این چنین باشد موفق بوده‌اند و باید مخاطبان خود را حفظ کنند تا مسیر آینده خود را هموار کنند و امیدوار باشند.
تا این‌جای کار، نمایشگاه امسال چه کم و کاستی‌هایی داشته است؟
این نمایشگاه حتما ایرادهایی دارد و می‌توان با دید سخت گیرانه گفت که مملکتی که تیراژ روزنامه‌ها و نشریاتش در حد بسیار پایینی است، چه نیازی به برگزاری چنین نمایشگاهی دارد. اما این‌ها نیاز‌های جامعه هستند و اگر قرار به رونق گرفتن باشد با همین مسائل این رونق اتفاق می‌افتد و ابزار کار همین مسایل است. این نمایشگاه لازمه جامعه است اما باید برایش برنامه ریزی بهتری شود.
ولی در کل مانند نمایشگاه کتاب که در زمان برگزاری با استقبال زیاد مخاطبان روبه‌رو می‌شود اما در نهایت تیراژ کتاب پایین است و به تبع آن میانگین ساعات مطالعه هم در رکود به سرمی‌برد، بحث مطبوعات هم به همین ترتیب است. متاسفانه نشریات یکی یکی تعطیل می‌شوند و دو تا دو تا درمی‌آیند و به آن‌ها اضافه می‌شوند. یک جوششی هست که متاسفانه چون ثبات فرهنگی وجود ندارد، اهالی مطبوعات باید با کوله پشتی کار کنند و مدام در سفر باشند.
اوضاع نشریات سینمایی چطور است و آیا نسبت و رابطه درستی با عرصه تولید و اکران دارند؟
نشریات سینمایی در ایران دو گرایش دارند؛ بخش اول نشریات عامه پسند و به اصطلاح عموم جامعه زرد و بخش دوم نشریاتی هستند که به صورت حرفهای و بسیار اصولی و به قول معروف روشنفکرانه به حوزه نقد و فیلم می‌پردازند. سینمای ما به نشریات دسته دوم بیشتر نیاز دارد، اگر این نشریات بتوانند در همین مسیر حرفهای حرکت کنند و دچار آفت حاشیه نشوند، مطمئنا بسیار مفید و تاثیرگذار خواهند بود. متاسفانه به غیر از جمع محدودی از مخاطبان که سعی به حرکت در مسیر فنی و حرفهای در عرصه سینما دارند، عموم مردم جامعه بیشتر به دنبال حواشی و مطالب زرد هستند و این باعث بی انگیزه شدن نشریات تخصصی می‌شود.
درباره نشریه فیلم و خط مشی این نشریه بگویید؟
نشریه فیلم همیشه سعی کرده است که به جای فریاد زدن، به آرامی حرفهای خود را بزند و در این مسیر توانسته حرفهای مثبت و موثری هم بزند. اما جو جامعه ما به سمت فریادها گرایش دارد و آن نوع را بیشتر می‌پسندد.
برای سال آینده برنامه‌ای جهت ایجاد تغییراتی در مجله فیلم خواهید داشت؟
بله ما از شماره بهمن ماه نشریه فیلم که مصادف با سی و پنجمین سال انتشار مجله است، قصد داریم صفحات را به صورت تمام رنگی و با کاغذ گلاسه مات منتشر کنیم. همچنین درنظر داریم تا برای مخاطبان در فضای مجازی هم اپلیکیشن نشریه را طراحی کنیم که بتوانند از این طریق با ما همراه باشند.
به عنوان آخرین سوال، کمیت در تولیدات سینمایی را چطور ارزیابی می‌کنید. در این عرصه به نظر شما عرضه و تقاضا هماهنگ است؟
تعداد زیاد فیلم‌ها در سینما یک اتفاق بسیار خوب است، زیرا که کیفیت از کمیت درمی‌آید. اوایل انقلاب یک‌سری از افراد می‌گفتند چه نیازی است که سالی 50 فیلم ساخته شود و به جای آن بهتر است سالی پنج فیلم خوب ساخته شود. انگار که سازندگان فیلم‌ها و کارگردان‌ها تصمیم می‌گیرند که فیلم خوب بسازند و قبل از ساخت از خوب بودن فیلم اطلاع دارند. موفقیت سینمای ایران در این چند وقت هم مشمول همین موضوع است. تولید بالای سینما باعث شده است تا فیلم‌های خوبی روی پرده بیایند.
در همه جای دنیا و ایران از کمیت است که کیفیت بیرون می‌آید. عناصر و کالاهای کیفی در سطوح پایین دارای حجم بسیار بالایی هستند و هرچه که به سمت بالاتر حرکت کنیم کیفیت بیشتر و از از این تعداد کاسته می‌شود و این مسئله کاملا طبیعی است.
57243
نظر شما