اما اگر بخواهیم خوشبینانه به ماجرا نگاه کنیم، همین آرزوی موفقیت ساده یک اتفاق امیدوار‌کننده است برای نزدیک شدن تیم ملی و پرسپولیس به هم و برداشته شدن قدم‌های مثبت به سوی برون‌رفت از این بحران مخرب و پایان دادن به تنش‌های اخیر.
طولانی‌ترین مسیرها با برداشتن اولین قدم آغاز می‌شود... عیبی ندارد اگر همین آرزوی موفقیت ساده را یک قدم ببینیم. اگر واقعاً دوست داریم اختلاف موجود میان کی‌روش و برانکو به نفع تیم ملی به پایان برسد، می‌توان هم آن رفتار برانکو که (حتی به اجبار و به خواست باشگاه) برای تیم ملی آرزوی موفقیت کرد و گفت خودش و تیمش حامی کادر فنی تیم ملی هستند و هم این رفتار کی‌روش که حتی اگر فقط به قصد حمایت از هر ۴ تیم ایرانی در آسیا بوده باشد را نشانه‌هایی دید برای نزدیک شدن پرسپولیس و تیم ملی به هم و پایان دعوای سرمربیان دو تیم... این همان چیزی است که ما منتظرش هستیم. فوتبال ایران ظرفیت یک جنجال طولانی را ندارد و هر تلنگری می‌تواند این فوتبال بی‌بنیان را به هم بریزد، چه رسد به یک جنگ فرسایشی که یک طرفش تیم ملی این کشور باشد و طرف دیگرش تیمی که بیشترین مهره را در تیم ملی دارد و همیشه در مناسبات ملی فوتبال ما نقش‌آفرین بوده است.
نمی‌خواهیم به شما «در» باغ سبز نشان بدهیم و فریبکارانه از هر اتفاق ساده یک نشانه برای ایجاد آرامش بسازیم اما گاهی اوقات مثبت‌اندیشی می‌تواند منجر به وقوع اتفاق مثبت شود. این دیگر وظیفه نزدیکان و اطرافیان برانکو و کی‌روش است که همین نشانه‌های به ظاهر ساده را به عنوان یک نشانه برای آشتی و تفاهم به این دو مربی انتقال بدهند. البته اگر نان‌شان در اختلاف این دو نباشد... آدم‌های کوچک همیشه در فاصله موجود میان آدم‌های بزرگ زندگی می‌کنند، آدم‌های کوچک فاصله می‌اندازند، آدم‌های کوچک را باید از این دو مربی بزرگ دور کرد...
این یادداشت در ستون حرف آخر سه‌شنبه دهم اسفند روزنامه خبرورزشی منتشر شده است.
نظر شما