گویا دوستان متولی امر سینما در معاونت سینمایی وزارت ارشاد هیچ وقوفی بر اساس کار فیلمسازان مستند و کوتاه ایرانی ندارند. تا به امروز کدام سازمان متولی امر سینما توجهی حتی به قدر اندک خود به حوزه فیلم کوتاه داشته است؟ کدام مستند ساز را می شناسید که از امنیت شغلی برخوردار باشد؟
حتی مستندسازانی که سالیان سال است در این راه با عشق کار کرده و استخوان خرد کرده‌اند نیز هنوز نمی دانند در کجای بدنه سینمای ایران ایستاده اند... فیلمساز مستند و فیلم کوتاه ایرانی هنوز مشکل معیشتی دارد و دوستان به جای تقویت بعد حمایتی از این عرصه، با صدور چنین بخشنامه هایی استقلال را از فیلمساز و فیلمش سلب می کنند. اینجاست که سؤالی مطرح می شود و اینکه مگر نه اینکه بخش اعظمی از تولیدات کوتاه و مستند سینمای ایران با تکیه بر هزینه های شخصی و بخش خصوصی تأمین می شود، پس این چه قاعده و قانونی است که نسبت به اثری صرفا شخصی که از کوچکترین حمایت مالی و معنوی کانال دولتی برخوردار نیست، تعیین تکلیف می کند؟
تجربه کاری و حرفه ای این سال‌ها نشان داده است که نباید نسبت به اوضاع پیش آمده بدبین بود، باید عزت نفس فیلمساز حفظ شود و به نفس کاری که در حال انجام است بها داده شود، چرا که فیلمسازی در هر حوزه ای چه مستند و چه کوتاه و چه داستانی تنها ارائه دهنده بخشی از فرهنگ و باورهای جامعه ای است که فیلمساز نماینده توده آن است و مسلما فیلمساز متعهد و دلسوز وقار و فخر ملی اش را تنها در ازای فلان جشنواره و وعده های واهی آن به خطر نمی اندازد، بلکه شرکت در فلان جشنواره برای او رخ نمایاندن بخشی از بیشمار توانایی و قابلیتی است که توانسته در بستر اجتماع به آن دست پیدا کند.
با این فرض احساس می کنم که صدور بخشنامه ای برای ممنوعیت ارسال فیلم های کوتاه و مستند به جشنواره های خارجی بدون نظارت دولتی، توهین بزرگی به شعور فیلمساز متعهد و متمدن ایرانی است.
البته لابد مصادیقی وجود داشته که دوستان معاونت سینمایی را به اتخاذ این تصمیم و صدور این بخشنامه مجاب کرده است که به یقین می توانم بگویم این تعداد حداقلی است و باید موردی با آن ها برخورد شود و دوستان معاونت، نباید عدول فلان فیلمساز و فلان جریان زیرزمینی فیلم کوتاه و مستند از چارچوب های محق در این عرصه را با اکثر قریب به اتفاق فیلمسازان و دفاتر تولیدی که شرافتمندانه مشغول کار در امر تولید هستند، تعمیم دهند.
من به شخصه نسبت به اجرایی شدن و استمراراین بخشنامه خوشبین نیستم و آن را تنها مانعی بزرگ بر سر راه فیلمسازان ایرانی می دانم که برای گریز از آن متوسل به هر ترفندی می شوند.
پیشنهاد من به دوستان معاونت این است که به جای صدور چنین بخشنامه های غیر کارشناسانه ابتدا به شرافت فیلمساز ایرانی اعتماد کنند و با تشکیل نشست هایی مشترک، حسن نیت خود را در حمایت های همه جانبه فیلم های داخلی نشان داده و سر آخر به مدیریت نظام مند در عرصه تولید و پخش فیلم کوتاه و مستند همچون فیلم داستانی در کشور بیاندیشند البته اگر درحوزه فیلم داستانی نیز چنین مدیریتی وجود داشته باشد.
نظر شما