این تهیه‌کننده تلویزیون در گفتگو با خبرنگار خبرآنلاین، تاکید کرد: «این شبکه های ماهواره ای به هیچ وجه سلیقه مخاطب ایرانی را برآورده نمی کند اما در ریشه یابی اقبال عمومی مردم به این شبکه ها بویژه «فارسی وان» می توان به ضعف مدیریت شبکه ای رسید.»
وی گفت: «حجم بالای برنامه های تلویزیونی می طلبد که با صرف هزینه های مناسب ضمن سرعت بخشیدن به حجم تولیدات، از کیفیت موجود در آن ها هم غافل نشویم.»
عفیفه با اشاره به تجربه سالها تهیه کنندگی در عرصه تولید سریال های تلویزیونی، اضافه کرد: «می توانم به جرأت بگویم که معمولا پخش سریال از شبکه های مختلف است که بیننده را مجاب به انتخاب آن شبکه به خصوص می کند. بیننده تلویزیونی خسته از کار روزمره و قرار گرفتن در آماج اطلاعات اجتماعی، دوست دارد که با تماشای یک سریال خوب و درگیر شدن با قصه آن بخشی از هیجانات یک روز کاری را تخلیه کند، کاری که شبکه های ماهواره ای صرفا با مخاطب سنجی درست به حساسیت آن پی برده اند و با تولید سریال هایی نو و ساختار شکن سعی در جذب مخاطب بیشتر دارند؛ سریال هایی که در بحث فنی و حرفه ای گاه بسیار ضعیف تر از برخی مجموعه های داخلی هستند.»
تهیه کننده سریال پرمخاطب «اشک ها و لبخندها» در توضیح این نکته گفت: «آنچه مهم است این است که بخش پژوهش و تحقیق در عرصه سریال سازی تلویزیونی در صدا و سیمای ما محلی از اعراب ندارد و نتیجه آنکه سریال های ما همگی به ورطه تکرار می افتند. گاهی از گوشه و کنار می شنوم که مثلا فلان فرد می گوید چرا در تلویزیون از فلان قبیل سریال هایی که پخش شد و اصطلاحا خیابان خلوت کن بود دیگر تولید و پخش نمی شود. با همین یک جمله می توان به کنه ماجرا پی برد که طی این سالها آنچنان به بیراهه رفته ایم و سطح سلایق مخاطب را آنقدر پایین آورده ایم که مخاطب حسرت پخش فلان سریال را که جایی و زمانی پخش شد و با اقبال عمومی هم مواجه شد را می خورد.»
وی ادامه می دهد: «قالب های تکرای، شخصیت های تکرای و قصه های دم دستی سریال های امروزی باعث شده که همگان تنها به فکر تأمین حجم برنامه، آن هم بدون توجه به مؤلفه و مشخصه های برنامه استاندارد تلویزیونی باشند، در حالیکه به اعتقاد من یک گروه تحقیقاتی و پژوهشی با توجه به ضروریات جامعه و دغدغه های نسل حاضر باید به الگو و فرمولی برسد که اگر ساختاری حتی تکراری از فلان تجربه موفق شبکه تلویزیونی ماهواره ای را تقلید کند اما محتوایی متناسب با تفکر ملی و اعتقادی ایران داشته باشد. کاری که من درچند تجربه موفق با حسن فتحی داشتم و چون ریسکی در سریال سازی بود ابتدا با مقاومت مدیران در پخش آنها مواج شدیم ولی توجیه شدن دو مجموعه پخش شد و همگان دیدند که چقدر هم موفق بود.»
عفیفه البته تذکراتی هم برای مدیران رسانه ملی دارد و می گوید: «مدیران رسانه ملی باید آزادی عمل بیشتری به تولید کنندگان برنامه های تلویزیونی بدهند. حذف چارچوب های دست و پا گیر و ممیزی های غیر اصولی و غیرمنطقی و بازنگری در آیین نامه های تولید سریال های تلویزیونی و خیلی چیزهای دیگر باعث حرکت به جلو و به میدان آمدن نویسندگان و تولید کنندگان خوش قریحه می شود که ناخودآگاه به تبیین راهکارهای اصولی برای خروج از ورطه تکرار و درجا زدن منجر می شود.»
وی افزود: «چنین سیاست هایی، تهیه کننده را به سوی تقلید از نمونه های به اصطلاح امتحان پس داده سوق می دهد و ماحصل این تفکر می شود که فلان تولید کننده ایرانی بدون در نظر گرفتن ملاحظات فرهنگی و تطبیق دادن مجموعه ای که محصول درجه چندم مخصوصا کشورهای شرقی است و صرفا چون در شبکه ملی امتحان خود را به خوبی پس داده است، به الگوبرداری از آن مبادرت می ورزد که نتیجه چیزی غیر قابل تصور و غیر قابل ارایه به عنوان محصولی در باکس تأمین برنامه فلان شبکه است.»
تهیه کننده سریال «میوه ممنوعه» ادامه داد: «سهل انگاری و دید سطحی تهیه کنندگان تلویزیونی نیز یکی از گلوگاه های موجود بر سر راه ارتقای کمی و کیفی برنامه ها و مخصوصا مجموعه های تلویزیونی است که به اعتقاد من این مسئله نیز از اعمال قوانین غلط و نخ نمای موجود در مدیریت رسانه ملی ناشی می شود به شکلی که سطح سلیقه تولید کننده را هم پایین آورده و قدرت ریسک را از او می گیرد.»
وی اضافه کرد: «تا زمانیکه قائل به مدیریت دولتی رسانه ای مثل تلویزیون باشیم که البته به اعتقاد من در حال حاضر بهترین نوع مدیریت است چون با اجتماعی از اختلاف سلایق مدیران هر کدام از شبکه ها مواجه هستیم و این خود به عرصه رقابت و کیفی تر شدن برنامه هر کدام از شبکه ها کمک می کند، باید به نیروی نوپا و خلاق در این بخش، به قلم نو، فکر تازه و ایده پردازی به روز تراوش یافته از ذهن جوان نسل جدید هنری و فرهنگی اعتماد کرد و به آن بها داد تا شاهد نتیجه ای مطلوب باشیم که گرایش مخاطب به سوی شبکه های داخلی را نیز به دنبال خواهد داشت.»
نظر شما