در عرصهء بینالمللی «جنگ» یک روزه اتفاق نمیافتد٬ مگر در مواقع بسیار استثنایی. جریانهای جنگطلب برای آغاز حملهء نظامی به یک کشور نیازمند به یک «زمینهچینی» دارند. این زمینهچینی عمدتاً از طریق کمپینهای گستردهء «رسانهای» برای آماده کردن «افکار عمومی» جوامع خودشان از یکسو و «رایزنیهای» سیاسی برای ایجاد یک «اجماع» در بین سایر قدرتها در برابر کشور مورد نظرشان٬ صورت میگیرد. ین روند را در رشتهء روابط بینالمللی اصطلاحاً «امنیتیسازی» (securitization) میگویند.
مهمترین عاملی که روند «امنیتیسازی» را برای جریانهای جنگطلب خارجی بسیار سهل و آسان میکند - و در واقع به آنها فرصتی میدهد تا راه صد ساله را یک شبه طی کنند - زیر سوال رفتن «مشروعیت» نظام سیاسی حاکم بر کشور مقابل است.
اگر به جنگهای چند دهه گذشته نظر کنیم خواهیم دید که هیچ حملهء نظامی از سوی قدرتهای بزرگ جهانی برعلیه هیچ کشوری صورت نگرفته مگر آنکه در وهلهء اول «مشروعیت» نظام سیاسی حاکم بر آن کشور را انکار کرده باشند. تمام ویرانیها و کشتارها و آوارگیها و رنجها و قربانی گروههای تروریستی شدنها و طعمهء جریانهای تجزیه طلب قرار گرفتنها که امروز متاسفانه در منطقه شاهد آن هستیم و نتیجهء مستقیم «حملهء نظامی» به این کشورهاست٬ بلااستثنا از همین نقطهء «مشروعیتزدایی» از نظام سیاسی این کشورها آغاز شده.
به همین دلیل مشارکت در انتخابات و عمل «رای دادن» در کشورهایی مانند ما که در معرض مدام تهدید جریانهای جنگطلب خارجی هستند٬ با «رای دادن» در کشورهای اروپایی یا آمریکای شمالی متفاوت است. مشارکت در انتخابات در منطقهء ما یک کاربرد مهمتر دیگری هم دارد که حفط «امنیت» و «صلح» است.
ما در ایران تنها کشوری در منطقهء خاورمیانه هستیم که علیرغم تمام نواقص و کاستیهای سیستم انتخاباتیمان و بعضاً دلخورهایی که ممکن است از سیاستهای داخلیمان در ۴ دههء اخیر داشته باشیم٬ این امکان بینظیر را داریم که با حضور گستردهمان بر پای صندوقهای رای این سلاح «مشروعیتزدایی» را از دست جریانهای جنگطلب خارجی بستانیم و خطر جنگ را از خودمان دور کنیم.
امروز هر شهروند ایرانی که واجد شرایط رای دادن است و به هر دلایلی از بکار گیری این ابزار برای جلوگیری از روند «امنیتیسازی» کشورش و خنثی کردن تبلیغات جریانهای جنگطلب خارجی امتناع میورزد٬ پیش از هر چیز یک لطمهء بزرگی به «امنیت» کشورش زده است.
49310
نظر شما