علی اناری: این بار و در ادامه گفت‌و‌گو با دست اندرکاران و فعالان عرصه سینمای ایران، در خصوص روند رو به گسترش تولید فیلم‌های ویدئویی و توزیع بی‌ضابطه این آثار در کانون‌های عرضه محصولات فرهنگی، به سراغ مهدی کرم‌پور نماینده سابق کانون کارگردانان در شورای صنفی نمایش و سخنگوی این کانون رفتیم.
کرم‌پور در ابتدای گفت‌و‌گوی خود با خبرآنلاین با اشاره به استقبال مردم از فیلم‌های ویدئویی گفت: «فیلم‌هایی که تنها به قصد توزیع در شبکه نمایش خانگی و علی‌الخصوص سوپرمارکت‌ها تولید می‌شوند پدیده‌ای جدید هستند که در سبد خرید فرهنگی خانوارهای ایرانی قرار گرفته و اتفاقاً از استقبال خوبی هم برخوردار شده‌اند؛ اما این پدیده به دلیل رشد بی‌رویه و خارج قاعده این استعداد را دارد که سینمای ایران را با لطمات اساسی مواجه کند. یکی از جدی‌ترین این لطمات جدای از بخش مالی قضیه، بحث تغییر ذائقه مخاطب به سمت فیلم‌های نازل و سردستی است.»
کارگردان «چه کسی امیر را کشت» در توضیح چرایی و چگونگی کیفیفت نازل اینگونه آثار افزود: «متاسفانه این فیلم‌ها در مرحله تولید با نظارت کیفی خاصی رو به رو نمی‌شوند و تولید کنندگان این فیلم‌ها هم به دلیل اینکه هدفی جز سودآوری را مد نظر ندارند، در این راه به تنها موضوعی که توجه ندارند عواقب فرهنگی وخیم تولید و عرضه چنین آثاری است.»
سخنگوی کانون کارگردانان ضمن برشمردن آثار سوء این فیلم‌ها بر سینمای ایران، ادامه داد: «یکی از آثار جبران‌ناپذیر تولید بی‌رویه اینگونه فیلم‌ها بالا رفتن سطح دستمزد بازیگران سینمای ایران است. بازیگری که برای چهار جلسه بازی در یکی از این فیلم‌ها 20 میلیون تومان دریافت می‌کند؛ فردا روزی که برای یک پروژه جدی سینمایی قرار است شصت روز جلوی دوربین برود چقدر دستمزد طلب خواهد کرد؟»
او در ادامه افزود: «این فیلم‌ها کل بودجه خود را با رقمی معادل 60 الی 70 میلیون تومان می‌بندند و مهم‌ترین هزینه‌شان همان رقمی است که به فلان بازیگر خاص اختصاص می‌دهند. در واقع چون قرار است فیلم نان چهره و اسم رسم آن بازیگر را بخورد، به همین خاطر اصل هزینه را برای به خدمت گرفتن او کنار می‌گذارند و با بقیه سرمایه عوامل غیرحرفه‌ای و دست چندم سینما را به خدمت می‌گیرند. نتیجه اینکه محصول تولید شده از نظر کیفی به شدت نازل و بی‌کیفیت می‌شود.»
کرم‌پور با اشاره به اینکه آثار فوق امروز همان بلایی را سر سینمایی ایران می‌آورند که در گذشته تله فیلم‌ها آوردند، گفت: «زمانی بود که تلویزیون رایت فیلم‌های سینمای ایران را برای پخش از شبکه‌های خود خریداری می‌کرد. بعد از مدتی تلویزیون به هر دلیل به این نتیجه رسید که به جای خرید رایت فیلم‌های سینمایی خودش وارد عرصه تولید شده و فیلم بسازد. البته ما با فیلم‌های تلویزیونی مشکلی نداریم و همه جای دنیا هم پدیده فیلم‌های تلویزیونی امری کاملاً پذیرفته شده است. اما این را هم از یاد نبریم که قرار نیست فیلم‌های تلویزیونی جای سینما را بگیرند.»
وی ادامه داد: «به هر حال امروز سرمایه‌گذاران و تهیه‌کنندگان سینمای ایران برای بازگشت سرمایه و بخشی از هزینه‌های تولید خود روی فروش رایت تلویزیونی و ویدئویی اثر خود حساب می‌کنند. حتی در بعضی بحث‌ها بسیاری از تولیدکنندگان سینمای ایران عقیده دارند امروز اگر سینمای ایران سرپاست بیشتر به دلیل فروش همین رایت‌هاست. اکنون حق فروش رایت تلویزیونی از بسیاری فیلم‌ها گرفته شده و اگر قرار باشد حق رایت ویدئویی هم به دنبال رایت تلویزیونی از سینما گرفته شود و موسسات ویدئویی خود قائم به ذات وارد عرصه تولید شوند دیگر چیزی از سینمای ایران باقی نخواهد ماند.»
سخنگوی کانون کارگردانان در انتهای صحبت‌‌های خود بر نقش دولت در محدود کردن این پدیده جدید تاکید کرد و گفت: «به نظر من تنها راه جلوگیری از اپیدمی شدن این قضیه وضع قوانین مشخص و محدود کننده از سوی دولت است و ما چه در کانون کارگردانان و چه در دیگر بخش‌های فعال سینمای ایران، قطعاً نقطه نظرات خود را در خصوص این معضل به ارشاد اعلام خواهیم کرد.»
نظر شما