شهر و سیاست؛ دومقوله‌ای که باید جدا شوند

مثال بارزش هم همین گرفتاری‌ها و تقابل‌های چندین و چند ساله شهرداری و دولت است. اینکه مونوریل ساخته شود یا خیر، اینکه اعتبارات مترو کم است و باید زیاد شود و اینکه. . . دلایل و توجیه‌های مختلفی هم در مورد تمام اختلافات آورده می‌شود؛ مثلاً در مورد ساخت مونوریل در تهران یکی از توجیهاتی که وجود دارد این است که اگر سرمایه‌گذاری را در جهت تکمیل خطوط ریلی و متروی شهری تهران و حتی گسترش آن به شهرهای اقماری مثل پرند، فرودگاه امام، هشتگرد، مهرشهر و حتی شهریار و ورامین داشته باشیم، با این حال ضرورت توسعه زیرساخت‌های ریلی و قطار شهری تهران بیش از این احساس می‌شود. اگر توانستیم خطوط زیرساخت ریلی شهری تهران را با شهرک‌های اقماری آن تکمیل کنیم، قطعاً طراحی و محاسبه مونوریل به عنوان اتصال‌دهنده و کامل‌کننده شبکه ریلی و قطار شهری کمک خواهد کرد و شاید با 3 خط متروی موجود، در درجه اول ضرورت توسعه و افزایش این خطوط در اولویت اهمیت قرار گیرد؛ نظرات مخالف با این دلایل و اظهار نظرها نیز از سوی کارشناسان و مسئولان، زیاد مطرح می‌شود.

اقداماتی که شهرداری انجام می‌دهد، اصولاً نمی‌تواند از حاکمیت جدا باشد و نمی‌توان آن را کلاً مقوله‌ای جدا از نظام دانست؛ به عنوان مثال اقداماتی که برای فضای سبز، حمل و نقل، متوفیات، آتش نشانی و. . . صورت می‌گیرد، مجموعه فعالیت‌هایی است که به نظام و حاکمیت باز می‌گردد و انتظار عمومی هم این است که این پروژه‌های متعدد نتیجه بخش باشد و تأثیر لازم را در زندگی آن‌ها بگذارد؛ اما به دلیل اینکه شهرداری‌ها عمدتاً درگیر پروژه‌های عمرانی هستند و همیشه نیز کمبود بودجه دارند، نمی‌توانند این فعالیت‌ها را به نحو احسن به نتیجه برسانند و در نتیجه کار روی زمین می‌ماند و تقابل و اعتراض‌های دولت نیز شروع می‌شود و نتیجه آنی نمی‌شود که باید باشد؛ بنابراین بنای نارضایتی مردم نیز گذاشته می‌شود. لذا ما می‌بینیم که این پروسه ناقص هر سال و به صورت مداوم تکرار می‌شود و هیچ نتیجه خوبی هم در بر ندارد؛ فقط یکسری گلایه‌ها و ناکارآمدی‌ها برجا می‌ماند ومردم نیزهیچ نتیجه‌ای نمی‌بینند. از سوی دیگر می‌بینیم که همیشه و با روی کار آمدن دولت‌های گوناگون که هر کدام از طیف‌های مختلف سیاسی‌اند، بیشترین جایی که به ناچار یا بالاجبار به دولت روی کارآمده مربوط می‌شود، شهرداری و فعالیت‌هایی است که انجام می‌دهد؛ حالا اگر رئیس شهرداری و دولت با یکدیگر هم جناح نباشند که دیگر مشکل چند برابر می‌شود، دیگر هر کار و فعالیتی بهانه‌ای می‌شود برای بهانه گرفتن و تخریب کردن یکدیگر. این وسط هم مردم قرار دارند که واقعاً نمی‌دانند چه اتفاقی دارد می‌افتد و مشکل کجاست؟ تنها راه‌حلی که می‌تواند در این مورد وجود داشته باشد مجلس است. مجلس نقطه سیکل دستگا‌ه‌های اجرایی است و در نتیجه این مجلس است که می‌تواند در جهت خواسته‌های مردم این دو نهاد را به یکدیگر و به صورت درستی مرتبط کند و در نتیجه باعث شود که مردم نیز احساس کنند که می‌توانند جدا از هر گونه سیاسی بازی به خواسته‌هایشان برسند؛ مثلاً چندی پیش مدیرعامل مترو نامه‌ای را به رئیس مجلس نوشته بود که در آن با استناد به عدم تخصیص اعتبارات مترو، از ایجاد مشکلات جدی در توسعه مترو خبر داده بود که رئیس مجلس نیز با ارجاع این نامه به کمیسیون عمران دستور دادند تا این موضوع به صورت سؤال از مسئولان دولتی مطرح شود. بنابراین می‌بینیم که بعد از تمام دعواهایی که در این قضیه وجود داشت، این مجلس است که می‌تواند مشکلات را حل کند.

اساساً وقتی صحبت از خدمت‌رسانی به مردم در میان است، جایی برای سیاسی بازی نمی‌ماند، چرا که خدمت به مردم مقوله‌ای است که باید در بطن وجود انسان وجود داشته باشد و نمی‌شود فقط با سیاست و سیاسی بازی به مردم خدمت‌رسانی کرد. به نظر من این مجلس است که می‌تواند این مسئله را حل کند و نوعی وفاق میان شهرداری و مجلس به وجود بیاورد. البته از طرف دیگر خود دولت و شهرداری‌ها نیز می‌توانند در جهت اقداماتی گام بردارند که هم به هدف خدمت‌رسانی خود نزدیک شوند و هم خود را به رضایت مردم نزدیک کنند.

رئیس کمیسیون عمران مجلس