محمد هیراد حاتمی: « تهران ریتم دارد. » بر خلاف بسیاری از کلان شهر های جهان « پنل » اصلی شکل گیری ارتباط های انسانی بیشماری در دل خیابان های تهران به ثبت رسیده است و « خوردن » تفریح مشترک جملگی آنان به شمار می آید. کافی است ذهن خود را مرور کنید؛ در برخی موارد حتی چند ساعت گفت و شنود پیرامون رسیدن به پاسخ سوال هایی با شمایلی ساده شکل می گیرد: « کجا بریم؟ چه کار کنیم؟ » در بسیاری از موارد هم مشاهده می شود در نهایت، تمام بحث های کارشناسی به این جمع بندی گره می خورد که به فلان رستوران برویم یا اینکه زمان خود را در چلو کبابی ایکس بگذرانیم. بسیاری از شهروندان زمان زیادی را در رستوران ها، فست فود ها، اغذیه فروشی های تهران می گذرانند اما شاید برای هیچ کدام سوال نباشد که زیر شاخه فعالیت های آنان در ساختار نظام صنفی کاملا با یکدیگر تفاوت دارد. اتحادیه رستوران داران تهران سیاست هایی را در رابطه با خوراک شهروندان دنبال می کند و در مقابل اتحادیه ای با عنوان چلو کباب و چلو خوروش به گونه ای دیگر اساسنامه فعالیت خود را دنبال می کند. مجموعه اتحادیه های به این شکل با همین دو عضو سر نمی کند چرا که اتحادیه های دیگری نیز مانند اتحادیه اغذیه فروشان و مواد غذایی، اتحادیه کبابی، حلیم و آش پز و اتحادیه تالار های پذیرایی وتجهیز مجالس نیز وجود دارند که جملگی تقریبا یک ایده را پیش می برند.
این فقط یک روی سکه است روی جذاب تر آن، این است که اتحادیه هایی که به نوعی به خوراک شهروندان تهرانی ارتباط پیدا می کنند مرز بندی جغرافیایی دارند. رستوران های شناخته شده ای در خیابان ولیعصر به سمت شمال و پس از پل پارک وی فعالیت می کنند که آنان در زیر مجموعه اتحادیه ای دیگر- اما با همان شکل نحوه فعالیت به حساب می آیند. این عرض جغرافیایی در کلا شهر تهران به حساب شهرستان شمیرانات نوشته شده است و رستوران هایی که در این محدوده قرار دارند باید در زیر مجموعه اتحادیه ای فعالیت کنند که به طور اختصاصی فرمان این محدوده را به دست گرفته است.
تمام این موارد را کنار بگذاریم به موارد دیگری نیز در رابطه با نحوه فعالیت این واحد های صنفی برخورد خواهیم کرد که این روز ها دغدغه بسیاری از مدیران آنها به حساب می آید. رستوران ها شناخته شده ای در کلان شهر تهران قرار دارند که میزبان مشتریان زیادی هستند که انتخاب قطعی و اصلح بسیاری از شهروندان است. تعداد آنها کم نیست اما با تقسیم بندی کنونی اتحادیه های صنفی که با خورد و خوراک شهروندان ارتباط پیدا می کند ادامه فعالیت آنها در پرده ابهام قرار گرفته است. رستوران ههای شناخته شده ای که در زیر شاخه اتحادیه چلو کباب فعلیت می کند دیگر حق بهره مندی از غذا های فرنگی را ندارد. این موضوع را می توان در رابطه با واحد های صنفی دیگر نیز بسط داد. آنچه تا اینجا مطرح شد کلیات موضوع است اما گفته مشاور رسانه ای مرد مطرح یکی از همین اتحادیه ها سبب شد تا رمز گشایی از ادامه فعالیت آنان را با جدیت دنبال کرد: « همین اختلاف ها باعث شده که الان به دنبال یک انجمن صنفی قوی باشند. »
همین جمله کافی بود تا به سراغ سید علی اصغر میر ابراهیمی، رئیس اتحادیه رستوران داران تهران برویم تا او هم تایید کند فعالیت این واحد های صنفی به طور کامل موازی است: « اتحادیه های صنف رستوران داران، چلو کباب و چلو خوروش، اغذیه فروشان، کبابی ، حلیم پز و آش پز و تالا ر های پذیرایی ها و تجهیز مجالس همگی کار موازی می کنند. »
او تمایل خود برای پایان دادن به این موازی کاری را نیز به این شکل نشان می دهد: « دو یا سه بار از وزارت بازرگانی درخواست ادغام اتحادیه های رستوران داران و اتحادیه چلو کباب و چلو خوروش را دادیم اما گویا آنها موافق این ادغام نبودند. »
رییس اتحادیه رستوران داران تهران در ادامه علت عدم مخالفت اتحادیه تحت مدیریت خود از این اقدام را نیز به این شکل توضیح داد: « وجه تمایزی در این ادغام نداریم. در حال حاضر اتحادیه چلو کبابی می داند جواز فعالیت آن در همین حوزه است اما بر سر در آن نوشته شده است رستوران. بر عکس این موضوع را هم می توان مشاهده کرد پس چه بهتر که با همدیگر ادعام شوند. »
میر ابراهیمی در رابطه با نحوه این ادغام اعتقاد دارد که واحد های همگن باید با همدیگر ترکیب شوند: « آنهایی که همگن هستند باید ادغام شوند. البته ادعام اتحادیه ها باید توسط کمیسیون عالی نظارت وزارت بازرگانی است و آنان باید به فکر این ادغام باشند. »
رییس اتحادیه رستوران داران تهران در ادامه و در پاسخ به این سوال که آیا برای ادغام اتحادیه‌هایی با فعالیت موازی تمایل خود را نشان داده‌اند یا خیر به این شکل پاسخ داد: « در خواست خودمان را به کمیسیون عالی نظارت داده‌ایم اما به دلیل بر خی مسائل آنها نمی‌خواستند این اتفاق به وقوع بپیوندد.»
اینکه آیا یک فعالیت موازی سبب بروز اختلاف هایی میان مدیران آن شده است یا خیر موضوعی است که میر ابراهیمی در رابطه با آن می گوید باید از آنها چشم پوشی کرد: « به هر حال اختلاف هایی وجود دارد و فعالیت های موازی نیز به این اختلاف ها دامن می زند اما باید از آنها چشم پوشی کرد. »
او راه کار برون رفت از این وضعیت را در یک کلام خلاصه کرد تا به این شکل آمادگی اتحادیه تحت مدیریت خود را برای پایان دادن به این موضوع نشان دهد: « ادغام. »
تعداد واحد های صنفی در تهران که از دوران گذشته تا کنون میزبان ناهار و شام شهروندان بوده اند کم نیست اما دنیای امروز دیگر با آن مرز بندی های گذشته ارتباط خوشایندی ندارد. اکثریت قریب به اتفاق آنان دستی بر سر و روی واحد های صنفی خود کشیده اند، فعالیت خود را بسط داده اند و با منو های امروزی سعی دارند نسل جدید مشتریان گذشته خود را همچنان همراه داشته باشند تا میزبان اصلی ترین تفریح شهروندان تهرانی به شمار آیند.
نظر شما