مقتول، عشق به خواهرم را با دیوارنویسی نشان می‌داد

 صبح 4 تیر سال 87، مأموران کلانتری 106 نامجو از وقوع یک فقره درگیری و نزاع منجر به ضرب و جرح با خبر شدند.

مأموران با حضور در محل حادثه که در حوالی میدان امام حسین بود، متوجه شدند مرد 48 ساله‌ای به نام حمزه بر اثر اصابت ضربات متعدد چاقو قربانی کینه‌توزی 4 مرد دیگر شده و به قتل رسیده است.

بررسی از شاهدان پرونده نشان داد 4 مرد با مقتول درگیر شده و پس از درگیری 2 نفر از آنها وی را با ضربات چاقو از پای در آورده‌ و سپس متواری شده‌اند.

تحقیقات برای شناسایی متهمان آغاز شد تا اینکه ساعاتی بعد هر 4 متهم خود را به کلانتری نامجو معرفی کرده و مدعی شدند برای دفاع از ناموس خود دست به این اقدام زده‌اند.

با مرگ فرد مجروح و اعتراف متهمان به ارتکاب درگیری، قرار مجرمیت آنها از سوی دادسرای جنایی تهران صادر و پرونده به شعبه 71 دادگاه کیفری استان تهران ارجاع داده شد. یکی از متهمان به نام مهدی مدعی شد که به تنهایی ضربات مرگبار را به بدن مقتول وارد کرده است.

صبح امروز جلسه رسیدگی به این پرونده در شعبه 71 دادگاه کیفری استان تهران و به ریاست قاضی نورالله عزیزمحمدی برگزار شد و سیدرضایی، نماینده دادستان با اشاره به مدارک موجود در پرونده مانند گزارش مرجع انتظامی، نظریه پزشکی قانونی، اظهارات شهود، شکایت اولیای‌دم و اعتراف متهم، بزه انتسابی به متهم را محرز دانست و خواستار مجازات وی شد.

در ادامه جلسه، اولیای‌دم در جایگاه قرار گرفتند و خواسته خود را قصاص متهم عنوان کردند.

خواهر مقتول با قرار گرفتن در جایگاه گفت: برادرم به خواهر متهم علاقه داشت ولی این موضوع را به من نگفته بود تا اینکه متوجه درگیری‌های بین او و برادران آن دختر شدم. برادرم می‌گفت آنها دختر مرد علاقه‌اش را به من ندادند و به سرعت به عقد مرد دیگری درآوردند و مرا متهم به ایجاد مزاحمت برای او می‌کنند.

بعد از اظهارات خواهر مقتول، متهم در جایگاه قرار گرفت و با قبول اتهام قتل گفت: روز حادثه مقتول با برادرم تماس گرفت و از او خواست برای رفع اختلافات باهم حرف بزنند. من هم با آنها رفتم و به دلیل درگیری‌های قبلی، با خودم چاقو بردم.

وی ادامه داد: او قبلا برای خانواده من مزاحمت ایجاد می‌کرد و وقتی مقابل خانه ما می‌آمد، شروع به فحاشی می‌کرد. خواهرم به او جواب منفی داده بود ولی او دست‌بردار نبود و به مزاحمت‌های خود ادامه می‌داد. او روی دیوار اقدام به نوشتن جملات محبت‌آمیز درباره خواهرم کرده بود.

متهم درباره لحظه وقوع قتل گفت: من، برادرم، شوهر خواهرم و برادرش به سمت خانه مقتول رفتیم. برادرم و شوهرخواهرم به سمت خانه مقتول رفتند، ما هم از مسیری دیگر به سمت خانه مقتول رفتیم.

وی ادامه داد: به محض اینکه مقابل خانه مقتول رسیدیم، متوجه شدم که او، برادر و شوهرخواهرم را با قمه زده است. به سمت او رفتیم و مجبور شدم با چاقو او را بزنم. بعد از اینکه او را زدیم، همگی فرار کردیم و بعد از اینکه لباس‌های خونی خود را عوض کردیم به کلانتری رفته و خود را معرفی کردیم.

متهم در پاسخ به سؤال قاضی مبنی بر اینکه چه دلیلی برای اثبات ادعای خود درباره اقدام به دیوارنویسی از سوی مقتول داری، گفت: فقط حدس می‌زدم که کار او باشد.

با وجود اینکه متهم مدعی بود تمام ضربات را او به مقتول زده است، در مقابل سؤالات متعدد قضات دادگاه ادعای خود را پس گرفت و مدعی شد که برادر دامادشان هم ضربه‌ای به مقتول زده است.

بعد از اظهارات متهم، 2 شاهد حادثه در جایگاه قرار گرفتند و مدعی شدند که مقتول به هیچ‌وجه فردی نبود که اقدام به آزار و اذیت دیگران بکند.

یکی از شاهدان گفت: موضوع دیوارنویسی که از سوی متهم عنوان شده است را تا قبل از قتل ندیدم و بعد از مرگ حمزه آنها را دیدم. فکر نمی‌کنم که حمزه کسی را با قمه زده باشد چون فقط فریاد می‌زد که مرا نزنید. متهم و همراهانش بعد از درگیری، قمه را داخل خانه یکی از همسایه‌ها انداختند.

متهم برای بیان آخرین دفاع خود در جایگاه قرار گرفت و مدعی شد که از قبل انگیزه‌ای برای قتل نداشته است و ناخواسته حمزه را به قتل رسانده است.

در انتهای جلسه، قاضی عزیزمحمدی و مستشاران دادگاه وارد شور شدند و در نهایت به اتفاق آرا متهم را به قصاص محکوم کردند.