۲۷ سال پیش در چنین روزی اولین گروه از آزادگان پس از تحمل مشقت سال‌ها اسارت به وطن بازگشتند. هزاران یوسف گمشده‌ی ملت ایران، به آغوش خانواده‌های خود بازگشتند.
شاید نسل جوانی که آن روزها را به خاطر ندارند، تنها چیزی که از آن دوران شنیده باشد، حماسه و تلاش، ایثار و شهادت و غرور باشد. 8 سال دفاع مقدس، سراسر حماسه‌ی ایثار ملت ایران بود. 8 سال دفاع مقدس نمایش غرور مردمی بود که به انقلاب تازه به ثمر نشسته خود ایمان داشتند. دوره 8 ساله دفاع؛ صحنه فداکاری، رشادت و از خودگذشتگی در راه عقیده بود. خون شهیدان، درد جانبازان و صبر آزادگان همه زیبایی آفرین بود. با این وجود باید به خودمان یادآوری کنیم که این همه زیبایی به معنای زیبایی جنگ نبود. جنگ به خودی خود هیچگاه زیبا نیست. جنگ یعنی دوری، یعنی خشونت و یعنی پیروزی عصبیت بر منطق.
اگرچه جنگ در دوره‌ای و زمانی ناگزیر بود، اما باید بکوشیم تا این ناگزیری هرگز تکرار نشود. باید به یاد بیاوریم 26 مرداد 1369 زمانی که در گوشه و کنار این سرزمین بسیاری از پدرمان و مادران ایرانی فرزندانشان، بسیاری از زنان و دختران ایران، پدران و همسرانشان را که از پی سال‌ها اسارت به وطن برگشته بودند در آغوش می کشیدند، بودند چشمان گریان و نگران بسیاری دیگر که به جاده‌ها خشک شد و غم و رنجی شد که هرگز التیام نیافت.
این روزها که امنیت هست، آرامش هست و دست دشمن از میهن کوتاه است، باید بکوشیم که تدبیر و امید نمیرد که مرگ تدبیر و علانیت نتیجه‌اش چیزی جز پرتگاه نیست. ایثار و شهادت و حماسه زمانی زیباست که از روی عقلانیت باشد.
سالروز بازگشت آزادگان عزیز را به کشور ارج می‌نهم و از صمیم قلب از خداوند متعال می‌خواهم که سایه جنگ و خشونت را برای همیشه از سر این سرزمین کوتاه کند.
27219
نظر شما