ـ همه‌چیز در آن بعدازظهر عجیب در دوبی ورق خورد. در مرحله یک‌چهارم نهایی جام ملت‌های آسیا. پس از دو دهه سکوت. پس از دو دهه تن دادن به انزوا و حاشیه‌نشینی. در بعد ازظهری که فوتبال ایران به صف اول آسیا برگشت . در بیست و شش آذر ۱۳۷۵٫ در ورزشگاه ال مکتوم.
فوتبال آن دوران آسیا را با کره جنوبی و عربستان تعریف می‌کردند. کره جنوبی آقای آسیا بود و طی سه دوره متوالی در جام‌های جهانی ۱۹۸۶، ۱۹۹۰ و ۱۹۹۴ حضور یافته و نمایش فوق العاده‌ای هم داده بود. آنها در جام جهانی ۱۹۹۴ برابر اسپانیا به تساوی ۲-۲ دست یافته و مقابل آلمان ۳-۲ مغلوب شده بودند. آنها پنج گل به ماتادورها و ژرمن‌ها زده بودند. عربستان در همان جام جهانی بلژیک و مراکش را شکست داده و همراه هلند راهی مرحله دوم شده بود که درخشش خارق العاده‌ای بشمار می‌رفت… همان دورانی که فوتبال ایران به زحمت جان می‌کند از خواب دو دهه‌ای بیدار شود. زمانی که فوتبال ایران حسرت می‌خورد. حسرت می‌خورد و انتظار می‌کشید. آیا انتظار به سر آمده بود؟
تیم ملی که راهی جام ملت‌های آسیا ۱۹۹۶ شد، خیلی‌ها با تردید به سرانجام کار می‌نگریستند. هم‌گروه شدن با عربستان و عراق، دو کشوری که شعله‌های دشمنی با آنها طی جنگ هشت‌ساله فروزان شده بود، قرعه نیشداری بشمار می‌رفت. محمد مایلی‌کهن روی نیمکت تیم ملی نشسته بود و بازیکنان بااستعدادش هنوز فرصت به رخ کشیدن توانایی‌هایشان را بدست نیاورده بودند. مایلی‌کهن به جوانانش دل بست، به محمد خاکپور ۲۸ ساله، به علی دایی ۲۷ ساله. به افشین پیروانی ۲۷ ساله و حمید استیلی ۲۶ ساله. به خداداد عزیزی و علیرضا منصوریان هر دو ۲۵ ساله. به کریم باقری ۲۳ ساله و داریوش یزدانی و مهدی مهدوی‌کیا هر دو ۱۹ ساله.
سفر ناروشن با شکست آغاز شد. عراق ۱-۲ ایران را در مرحله گروهی به زانو درآورد تا دست‌اندازهای مسیر پیش رو عمیق‌تر شوند، همان دیداری که تک گل علی دایی در دقیقه ۹۰ از روی نقطه پنالتی چیزی را تغییر نداد. پیروزی ۱-۳ برابر تایلند نبرد نهایی در مرحله گروهی را به نبرد با عربستان کشاند. جایی که توانایی‌های تیم خودی نشان دادند. روزی که عربستان ۰-۳ برابر سه گل کریم باقری، علی دایی و خداداد عزیزی زانو زد تا قدرت خط حمله عیان شود. حریف بعدی در مرحله یک‌چهارم نهایی، کره جنوبی بود. کره‌ای که نزول کرده بود. کره‌ای که در گروه چهار تیمی به عنوان تیم سوم پس از امارات و کویت راهی مرحله پلی آف شده بود. کره‌ای که می‌خواست با عبور از سد ایران قدرتش را به رخ کشد.
وقتی بازیکنان تیم ملی ایران در آن بعد از ظهر تب‌زده پاییزی برابر کره راهی میدان شدند تصور نمی‌کردیم چه خواهند کرد: نیما نکیسا درون دروازه ایستاد و احمدرضا عابدزاده روی نیمکت، نعیم سعداوی، افشین پیروانی، محمد خاکپور و فرشاد فلاحت‌زاده، علیرضا منصوریان، مهرداد میناوند، کریم باقری، حمید استیلی، خداداد عزیزی و علی دایی. ولی نسل طلایی دهه هفتاد فوتبال ایران در همان بعد ازظهر به پرواز درمی‌آمد.
نمایش تیم در این نبرد هم بسان دیدار با عراق نومیدکننده آغاز شد و دروازه نکیسا در نیمه اول دوبار فرو ریخت. با این وصف باقری فاصله را در همان نیمه به یک گل کاهش داد. نیمه دوم بدون تغییری در ترکیب تیم آغاز شد. عزیزی خیلی زود ضربه تساوی‌بخش را نواخت، در دقیقه ۵۲، زمانی که به نظر می‌رسید بازی پایاپای جلو می‌رود، آتشبازی بزرگ در دقیقه ۶۶ آغاز شد. طی بیست و دو دقیقه بعد فوتبال ایران ورق خورد و عقربه روی دقیقه ۸۸ که رسید علی دایی چهار بار سنگر کره‌ای‌ها را فتح کرده بود. آن‌چه بر صفحه تلویزیون می‌دیدیم شبیه کلیپ‌های تدوین بود. گل‌های پشت سرهم، ضربه‌های تمام‌کننده بهم پیوسته. پارک جون وان مربی کره‌ای اشک می‌ریخت. بازی ساعت یک ربع به پنج بعد ازظهر در دوبی آغاز شده و عقربه هنوز به هفت نرسیده دروازه کره جنوبی در مرحله یک‌چهارم نهایی شش‌بار فرو ریخته. شش‌بار. چهار گل علی دایی پیروزی شش‌گله‌ای را برای فوتبال ایران برابر حریف بزرگ به ارمغان آورد. صدها مشتاق به سرای خانه پدر علی دایی در اردبیل شتافتند و فصل جدیدی در فوتبال ایران گشوده شد.
ایران در نیمه‌نهایی بار دیگر برابر عربستان قرار گرفت. طی ۱۲۰ دقیقه به تساوی بدون گل قناعت کرد و به ضربه‌های پنالتی تن داد. عابدزاده به عنوان متخصص مهار ضربه‌های پنالتی جای نیما نکیسا را گرفت، ولی علی دایی نخستین ضربه را از دست داد، همین‌طور داریوش یزدانی و محمد خاکپور. ایران در ضربات پنالتی شکست خورد و عربستان جام را بالا برد. ایران با پیروزی برابر کویت به رتبه سوم دست یافت، ولی تابوی قدرت‌طلبی عربستان و کره جنوبی شکسته شده بود. در آن فاصله به صف اول فوتبال آسیا بازگشته بودیم. در آن فاصله برای حضور در جام جهانی ۱۹۹۸ دورخیز کرده‌ایم. در همین فاصله. در کمتر از دو ساعت باور کرده بودیم می‌توان کره جنوبی را خرد کرد.
بیست و پنجم آذر ۱۳۷۵ را فراموش نمی‌کردیم. ماه آذر برای فوتبال ایران عزیز می‌شد. جشن بزرگ‌تر و فاخرتر در آذر سال بعد با درخشش همان نسل در راه بود. سیصد و چهل و هشت روز پس از پیروزی شش گله برابر کرده. تیم ملی ایران در هشتم آذر ۱۳۷۶ با تساوی در آوردگاه استرالیا برای نخستین‌بار پس از دو دهه سکوت راهی جام جهانی می‌شد. روزی که پسرهای شاداب نسل طلایی در کمتر از یک سال فوتبال ایران را به پرواز درآوردند.
41258
نظر شما