سید‌حسینی یکی از مترجمان بسیار موفق ما بود. انتخاب‌های او از ادبیات فرانسه نشانه دقت و تیزبینی او است . در مورد او اشاره به این نکته خالی از لطف نیست که یکی از ویژگی‌های مهم او کشف استعدادها و جوان‌های مستعد و تشویق آنها بود. تا آن‌جا که گاه در مورد برخی از افراد بیش از اندازه ذوق‌زده می‌شد. در نتیجه اظهارنظرهای او در مورد برخی افراد حالت اغراق‌آمیز به خود می‌گرفت. اما این را باید ناشی از حسن‌نیت سید‌حسینی دانست. سیداهل نفی کردن نبود و شاید یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های شخصی‌اش این بود که بیش‌تر از انسان‌ها خوشش می‌آمد. به کسی نگاه بدبینانه نمی‌کرد و سعی در یافتن مترجمان و دانشجویان نوپا اما توانا داشت.
با این‌همه متأسفانه سید‌حسینی زندگی دردناکی داشت. دو داغ بزرگ زندگی او را تا به آخر رها نکرد. و دومی، از دست‌رفتن پسرش بود که از پایش در‌آورد. کاش این جراحی آخر را انجام نمی‌داد. کاش همان‌طور لنگ لنگان می‌رفت و خود را به تیغ جراحی نمی‌سپرد. کاش با همان عصا می‌سوخت و می‌ساخت اما سید‌حسینیِ ما می‌ماند. آخر در این سن و سال نباید این‌گونه عمل‌ها را پذیرفت. کاش. . .
نظر شما