ضرورت نقدپذیری و گفتگو در جامعه رسانه ای لرستان

مریم مهری: باید حتما کسی« برود»تا یادمان بیفتد که این روزها و در تمدن حاکم امروزی گاهی « برخی رفتن ها» برایمان « خیلی گران» تمام می شود چون نمونه ای مانند او نداریم ، چون هنوز به دانش و پژوهش و حتی بیشتربه « منشش»نیازمندیم.
به هر روی ؛ نوشتن در خصوص کسی که خود ادیب ،شاعر ، پژوهشگر و مهم تر از اینها «تبارشناس» باشد ، شاید این روزها برای من و امثال من که در دنیای مجازی و رویدادهای سطحی گرفتار شده ایم و فرصت مطالعه و کتابخوانی مان روز به روز کاهش می یابد ، بسیار سخت است.
سخن از مردی است که در اولین مواجهه و اولین روزهای نوشتن و روزنامه نگاری شاگردانی چون من ، بر ضرورت حفظ زبان و گویش های بومی و محلی تاکید می کرد و بسیار سخن باید گفت از مردی که بیشترین تاکیدش بر « قدرت و مفهوم » واژه ها و چگونگی « به کارگیری» واژه ها و توسعه گفتمان های سازنده بود .
مردی که دیروز رفتنش ما را به شگفتی فرو برد ، حسرتمان در غم از دست دادن سخندانی چیره دست ، پژوهشگری منصف و روزنامه نگاری مردمی و نیک اندیشرا بیشتر کرد .
شادروان استاد «ایرج کاظمی»از جمله پژوهشگران و نویسندگانی بود که علاوه بر تخصص ، دانش و چیره دستی در روزنامه نگاری ، سرآمدی از تلاش ، فروتنی ، نیک اندیشی و دغدغه مندی برای توسعه لرستان و به ویژه جامعه رسانه ای لرستان بود.
استاد کاظمی و بزرگانی چون ایشان در لرستان کم نبوده اند وهمیشه دغدغه شانبهره جویی از
«ظرفیت قلم» برای توسعه لرستان بوده است ، قلمی که هیچ گاه قربانی رزومه سازی ، تملق ، دروغ پردازی و کوچک و بزرگ کردن های خودخواهانه نشده است و امروز با سری سرفراز درخشش نام و یادش را در فراقش به نظاره ایستاده ایم.
سخن از ظرفیت قلم و قلم به دست برای توسعه لرستانی است که من و شما در این راه هم آوا شده ایم و همراه ...تا دردی از پیکره اش را در مسیر درمان قرار دهیم، تا راهی از کوره راه های به آزمون و خطا رفته بازیابیم برای توسعه سرزمینی که خود کهن بوم و بری است ماندنی از اصالت وثروت خدادادی.
و اینک همان بهتر که در ابتدا، میانه و حتی انتهای این مسیر نگاهی به پیشینه و گذشتگان و نگاهی به پیشگامان این وادی داشته باشیم تا خوبتر راه را از بیراهه، جهل و تعصب را از معرفت و نقد را از تخریب و ...بازشناسیم تا خوب بدانیم قلممان قربانی « منیت ها» ، افراط ها و تفریط ها و ...نشود.
به عنوان عضوکوچکی ازاین خانواده بزرگ بایدبگویم که وجودبزرگ مردی چون استادکاظمی وکاظمیها،ضرورتی برای بقای تاریخ وتمدن استان بوده وخواهد بودتا درهیاهوی دنیای پرتلاطم رسانه ای واخبارواتفاقات متناقض،اغواگرو ...راهنمایی باشد براین سلیکه امروزبسیارکم ازگذشته اش میداند ولازم است که گذشته را چراغ راه آینده اش کند و بجای فرار و مهاجرت بماند و آباد کند حتی با اندک مواجبی کمتر از آب باریکه نویسندگی و روزنامه نگاری.
حرف آخر که البته نمیخواهم به درازا کشیده شود،جامعه و خانواده ما رسانه ای هاست.
من می دانم و شما هم خوبترمی دانید، این روزها شکوه و هزار حرف ناگفته بر پیکره مطبوعات لرستان سنگینی می کند ، هزاران دردی که شاید سال هاست از اهل فنش گرفته تا جوانان جویای نامش را به خود مشغول کرده است ولی آیا از خود حتی یک بار پرسیده ایم که کجای مطبوعات لرستان ایستاده ایم؟ کجای رسالتمان را به درستی انجام داده ایم و کجایش را هنوز حتی بررسی نکرده ایم؟
راستی کداممان و چندبار از خود پرسیده ایم کهامروز ساختارها و رویکردهای مطبوعاتی و رسانه ای ما در چه وضعیتی قرار دارند ؟ به کدام رویکرد ها و کدام افق ها برای توسعه این دیار و موفقیت های فردی و اجتماعی این دیار باید بیشتر پرداخت ؟کدام خطاها و کدام آزمون ها را نباید دوباره تکرار کرد؟
راستی یک بار نوشته هایمان را مرور کرده ایم ؟ به خطا رفتن هایمان را دیده ایم ، به «خودنقادی» نشسته ایم یا از خود پرسیده ایم که کدام رسانه ، کدام قلم به دست ، کدام پژوهشگر و کدام « خوبتر» می تواند راه را بر ما نمایان کند؟ کدام دوست یا حتی کدام مخالف بهتر می تواند جامعه ما را بیشتر توسعه بخشد؟
من می گویم برای بزرگ شدن باید سالها راه رفت ، سال ها نوشت و خواند و تحمل کرد و به قول استادی دیگر از این بوم و بر یعنی استاد مهرداد «انسان توسعه» بود، باید خوب بودن دیگران را پذیرفت و برتافت تا صاحب سبک ، کسوت و تاثیر در جامعه خود شویم.
نبودن ها همین نزدیکی است ، شاید بهتری باز برود ، شاید کسی حتی جایگزینش نشود ، شاید فصلی نگارها ، رزومه سازها و مدیر پرورها و برخی مدیر دوستان کم شوند و ما و استان مان فصلی از باهم بودن ، صاحب خانه بودن و صاحب منزلت واقعی بودن ، برای دستیابی به اهداف والای توسعه رسانه ای و توسعه استان مان را تجربه کنیم.

46