نام "توران میرهادی"، آنقدر ارزشمند هست که به هر محصول فرهنگی، اعتباری دو چندان ببخشد. تبلیغات وسیع فضای مجازی و نوگرایی در مدل پخش آنلاین مستند" توران خانم"، ساخته رخشان بنی اعتماد و مجتبی میرتهماسب، بسیاری را وامی دارد تا این مستند را به اعتبار نام بزرگ "توران خانم" ببینند.
دیدن تصویر آن بانوی نازنین و شنیدن صدای پر طنینش که عشق را در کانون فرهنگ، باز می آفریند البته در هر ساختاری ارزشمند است. اما مستند "توران خانم" که توقع می رفت محصولی متفاوت و خلاقانه از زندگی یک بانوی بزرگ و خلاق ایرانی باشد، ساخته بسیار ضعیفی ست. آنقدر که از اعتبار کارگردانی همچون خانم رخشان بنی اعتماد هم متعجب می شوی!
کاملا مشخص است که آرشیوی از فیلم های پایان زندگی او، بی توجه به ساختار خلاقانه یک مستند، در ضعیف ترین شکل ممکن تدوین شده است. ساختار ضعیف، تم خسته کننده، نداشتن موسیقی متن و عدم رعایت ساده ترین ضروریات روایی یک مستند، این فیلم را به اثری فوق العاده ضعیف تبدیل کرده است.
این مستند را فقط به یک دلیل می توان تا انتها تحمل کرد و آن نام و تصویر و صدای بانوی بزرگ ادبیات کودکان و نوجوانان ایران، توران میرهادی ست. بگذریم از شیوه نادرستی که در سانسور پوششی موی سر زنان در مجالس خصوصی در این مستند به کار گرفته شده که هم توهین به مخاطب است و هم توهین به ساحت فرهنگی توران میرهادی.
گرچه ثبت لحظات آخرین روزهای حیات توران میرهادی، توفیقی ارزشمند بوده که نصیب بنی اعتماد و میرتهماسب شده، اما متاسفانه حاصل این کار، مستند قابل دفاعی در نیامده است. این مستند قصد داشته تا لحظات زندگی و تلاشهای توران خانم را برای انتشار فرهنگنامه کودکان و نوجوانان ثبت کند.
مستند «توران خانم» بهعنوان هفتمین فیلم از مجموعه فیلمهای مستند «کارستان» است.
نظر شما