به گزارش خبرآنلاین، زنده‌یاد سیفالله داد هفتم مرداد سال 1388 در روزهایی که انتظار میرفت اپیزود دوم فیلم سینمایی «طهران، تهران» را کارگردانی کند بعد از تحمل مدتها بیماری دارفانی را وداع گفت.
با درگذشت این هنرمند و مدیر فرهیخته، جمع گستردهای از هنرمندان در مراسم تشییع پیکر او حاضر شدند؛ سینماگرانی که حتی گاه در دوران مدیریت او با زنده‌یاد داد دچار چالش شده بودند و همین مراسم باشکوه، تاثیر حضور داد در سینمای ایران را به نمایش گذاشت.
مهدی کرمپور، در گفتوگو با خبرآنلاین، درباره دلایل این محبوبیت اظهار داشت: «سیفالله بیش از آنکه مدیر باشد یکی از ما بود؛ یکی از ما که به بدنه مدیریت سینما راه یافته بود. او روحیه جمعی و صنفی بسیار بالایی داشت و پیش از حضور در معاونت سینمایی به عنوان رئیس هیئت مدیره در خانه سینما حضور داشت.»
کارگردان «چه کسی امیر را کشت؟» گفت: «او نقش بسیار بالایی در ایجاد وحدت میان بچههای سینما داشت و با همین روحیه موجب شد اتحادیه تهیهکنندگان از مجموع دو صنف انجمن و مجمع تهیهکنندگان شکل بگیرد؛ صنفی که امروز چهار شاخه شده.... به واسطه خواست او حضور دو نماینده از خانه سینما در شورای صدور پروانه ساخت ضروری شد و شورای صنفی نمایش ابتدا با عنوان کمیسیون اکران و در ادامه شورای صنفی تشکیل شد. تشکیل شورای عالی مشورتی سینما یکی دیگر از اقدامات سیفالله در زمینه دخیل کردن سینماگران در امور خود بود.»
او ادامه داد: «این جلسات به صورت ماهانه برگزار میشد و افراد تاثیرگذار و موثر سینما در آن شرکت داشتند. او به دنبال قانون سینما بود و در مدت زمان مدیریت او فارابی بدون تصویب فیلمنامهها از تولید تمامی آثار سینمایی حمایت میکرد. اینها همه خاطرات و نتایج دوران سیفالله است که در این سالها برخی از آنان را از دست دادهایم.»
کرمپور اظهار داشت: «سیفالله اعتقاد عمیقی به حضور خود بچههای سینما در تصمیمگیریهای مربوط به خودشان داشت و نمیتوانستیم در مورد او بگوییم مدیری است که از بالا به هنرمندان نگاه میکند و درصدد قدرتنمایی است. ما در مورد او نفهمیدیم معاون سینمایی است یا مدیری که همراه با سینماگران است.»
این کارگردان در پاسخ به پرسشی مبنی بر دلیل انتقاد برخی از دوران مدیریت زنده یاد داد، گفت: «ظرفیتی که سیفالله در سینما ایجاد کرد میتوانست آرام آرام و به مرور زمان نمود و بروز بیشتری داشته باشد، منتقدان دوره مدیریت او بهتر است آن مقطع را با وضعیت امروز سینما مقایسه کند. در قضاوتی منصفانه به این نتیجه میرسیم که به دلیل بیایراد نبودن تمامی آدمها حتماً دوران مدیریت او هم ایرادهایی داشت، اما آن مقطع ویژگیهایی داشت که قطعاً خیلی مهمتر از نکات کوچکی است که منتقدانش به آنها استناد میکنند. او ظرفیت سینمای ایران را افزایش داد. اگر دوران مدیریت سیفالله ادامه پیدا میکرد میدیدیم که سینمای ما عرصه خیلی بیشتری را پیموده بود.»
او با اشاره به وجهه کارگردانی زنده‌یاد داد گفت: «او جز مدیر در سینمای ایران به عنوان کارگردانی بسیار درجه یک و حرفهای شناخته شده بود. او در عرصه سینمای جنگ و دفاعمقدس کارگردان بسیار خوبی بود که «کانیمانگا» را ساخت و «بازمانده» او یکی از بهترین فیلمهای جهان اسلام است. او وقتی در مقام مجری طرح «از کرخه تا راین» هم قرار میگیرد همین اثر مثبت را در جریان تولید فیلم دارد.»
کرمپور در پایان سخنانش از زنده یاد داد چنین یاد کرد: «سیفالله اساساً مرد لایقی بود. بعضی آدمها در سینما اعتبار خود را از عنوان سینما به دست میآورند و به این ترتیب حرمت و ارزش کسب میکنند، اما سیفالله سینماگری بود که این حرمت و ارزش را با نام خود به سینما میبخشید.»
نظر شما