خاطره ای از اولین نماز جمعه بعد از انقلاب : افراد التقاطی اجازه تکبیر اقامه نمی دادند

روز چهارشنبه 3 مرداد سال 58، رادیو اعلام کرد، نمازجمعه تهران توسط آیت‌الله طالقانی در دانشگاه اقامه خواهد شد. جمعه صبح زود برای اقامه نماز به دانشگاه تهران رفتم. کسانی آنجا بودند که افکار التقاطی داشتند و اجازه نمی دادند من در آنجا تکبیر اقامه کنم. داماد آقای طالقانی به آن افراد گفتند اگر کسی غیر از مرتضایی فر برنامه را اجرا کند، آقای طالقانی ناراحت خواهند شد.

نماز در زمین چمن بود و مردم خیلی زودترآمده بودند و صفوف را تشکیل داده بودند. چون سخنرانی قبل از خطبه ها نبود ابتدا قرآن خواندم و اذان گفتم . بعد آقای طالقانی خطبه ها را خیلی کوتاه خواندند. در خطبه ها اشاره ای به اهمیت نمازجمعه در اسلام و شرایط برگزاری آن نمودند. ماه مبارک رمضان بود و درمیانه تابستان گرما بیداد می کرد و به همین جهت خطبه ها را خیلی سریع خواندند. فکر کرده بودم چه تعقیبی بعد از نماز بخوانم که هم با شرایط آن روز انقلاب هماهنگ باشد و هم وحدت آفرین باشد.

یادم آمد حضرت رسول الله (ص) وقتی که با سپاه اسلام برای آزادی مکه حرکت کردند، پشت دروازه های مکه این دعا را خواندند: «لااله الاالله ، اله واحدا و نحن له مسلمون...» آن دعا را خواندم و خیلی هم بجا به نظر می آمد. گفتم دست ها را در دست یکدیگر می دهیم و دعای وحدت می خوانیم و خودم هم دعا را محکم می‌خواندم و با حرکات دست سعی می‌کردم به شور جمعیت اضافه کنم. اکنون نیز در تمام جهان اسلام هر کجا که می‌خواهند بگویند ما انقلابی هستیم، این دعا را می خوانند.