بهرامیان:‌ نمی‌توان خود را هنرمند نامید و کار را نیمه‌کاره رها کرد

بخشی از گفت‌وگو با بهرام بهرامیان درباره تعهد بازیگران به اثر و شیوه برخورد درست با بدقولی‌های مالی را مرور می‌کنیم.

به نظر شما بازیگران و هنرمندان تا چه حد باید با اثری که در آن ایفای نقش می‌کنند، همراهی داشته باشند؟
حرفه ما به طور خاص بخش اقتصادی‌اش بخش مهمی است. هنرمند می‌تواند بگوید حرف اول را بخش اقتصاد می‌زند و بگوید اقتصاد برایم اهمیت دارد و مسائل هنری برایش در درجه دوم قرار بگیرد. این کاملا قابل درک است و همه ما نیاز به گردش مالی داریم اما اینکه استفاده از واژه هنرمند برای این فرد چقدر صحیح است زیر سوال می‌رود. به عنوان مثال؛ تصور کنید نقاشی یک صورت زیبا بکشد و بینی این نقاشی را کامل نکند و بگوید تا وجهی دریافت نکنم بینی این نقاشی را کامل نمی‌کنم. اشکالی ندارد اما در قالب شخصی قرار می‌گیرد که اقتصادی بودن برایش ارجح بر هنرمند بودن است و آنجا باید از لفظ هنرمند را برداریم و دیگر نگوییم فلانی هنرمند است به جایش باید گفته شود که فلانی حرفه و کارش مثلا فیلمسازی است. در بین هنرمندان کسانی را داریم که به صراحت لفظ اهمیت اقتصاد بر هنر را به کار می‌برند و نفس حرفه برایشان مهم نیست.

 یعنی معتقدید صرف بد قولی‌های مالی از هنرمندان سلب مسئولیت نمی‌کند؟
به مثالم باز می‌گردم من وقتی نقاشی یک صورت را کشیدم و بینی آن را نکشیدم یک کاری را تمام نکردم همه ما در جهان هستی می‌دانیم که کار نیمه‌تمام، کار مثمر ثمری نیست. اگر حتی عنصر اقتصاد در هنر برایمان اهمیت داشته باشد با این شکل رفتار از ان هم دور می‌شویم زیرا در مقابل یک کار نیمه‌تمام پول کاملی نمی‌توان دریافت کرد. ما به عنوان یک هنرمند در مقابل کارمان وظیفه داریم و هنرمند بودن یعنی ساخت و ارائه اثر هنری. نمی‌شود نقاشی نیمه‌کاره را به عنوان اثر هنری ارائه کرد.

به نظر شما راهکارهای برای برون‌رفت از این وضعیت چیست؟
من در طول سال‌های کارم دو بار با مساله ترک اثر توسط بازیگر مواجه شدم و این موضوع را ناشی از سیستم نظارتی ناقص می‌بینم. در این سال‌ها با بازیگرانی روبه‌رو شدم که در هنگام بازی در کار من حتی یک بار هم فیلم‌نامه را نخواندند چون هیچ مسئولیتی در مقابل کار من برای خودشان قائل نشده بودند اما دستمزد کامل را دریافت کردند. خاصه قضاوت کردن در مورد اینکه عملکرد این افراد صحیح بوده یا نه باید در یک شورای داوری که مربوط به خود بازیگران این صنف است با شناخت لازم صورت گیرد اما در کلیت من با تهیه‌کننده‌ای کار کردم و نیمی از دستمزدم را پس از گذشت ۵ سال هنوز دریافت نکرده‌ام اما شورا و داوری وجود ندارد که حامی من باشد. اکنون نیز اگر طلب حقم را کنم آن شخص تهیه‌کننده ممکن است بهانه واهی بیاورد که پرداخت تلویزیون اتفاق نیافتاده تا من را از سر خود باز کند. تهیه‌کننده موظف به پرداخت دستمزد همه افراد یک تیم است اما اگر ما لفظ هنرمند را به خودم اطلاق می‌کنم موظف به پایان و ادامه کارم هستیم، آدمی که در رسانه کار کرده باشد کاری را نیمه‌کاره نمی‌گذارد زیرا این وظیفه هنرمند درمقابل اثر است نه تهیه‌کننده.

۲۴۱۲۴۱