محمدرضا رجبی شکیب
حسن ابراهیم حبیبی، وزیر علوم و دادگستری دولت میرحسین موسوی، معاون اول دو دولت هاشمی رفسنجانی و دولت اول سیدمحمد خاتمی، عضو پرسابقه حقوقدان شورای نگهبان و یکی از اعضای تیمی که در دوره حضور امام در پاریس، مأمور نوشتن پیش‌نویس قانون اساسی شده بود، وقتی پس از مدتها سکوت، لب به سخن گشود، نتوانست انتقادش از وضع موجود را پنهان کند.
رئیس بنیاد ایرانشناسی، روز سه‌شنبه در جمع گروهی از حقوقدانان، پس از آنکه تأکید کرد مدیریت کشور را باید به کسی که کاردان و اهل کار کارشناسی است واگذار کرد، گفت: «بنده در دولت‌های آقایان موسوی، هاشمی و خاتمی بوده‌ام و این دولت‌ها توانستند با ارقام پایین و 9 میلیارد دلار کشور را مدیریت کنند. . . در آن دوره‌ها هم اشتباهاتی وجود داشت ولی در حدی نبود که به چشم بیاید. . . ما در آن زمان در مقاطعی کوتاه میوه ضروری مردم را وارد می‌کردیم ولی از انگور برزیلی وپرتقال چینی خبری نبود.»
4 مهر 87 بود که خبر بستری شدن حبیبی در بخش مراقبت‌های ویژه بیمارستان قلب تهران منتشر شد. نارسایی قلبی و تنفسی جدی بود: «همه متفق‌القول بودند که من رفته بودم. گذر از زندگی به مرگ را که گاهی آن را به گذر از یک تونل تشبیه می‌کنند، دقیقاً تجربه کردم. نه یک بار یا یک ثانیه، بلکه چندین‌بار این فضا را دیدم و از این تونل گذشتم.» (سخنرانی در جمع کارکنان روزنامه اطلاعات-14اردیبهشت88)
شاید به بازگشت دکتر حبیبی از اغما امیدی نبود که محمود احمدی‌نژاد، رئیس شورای عالی انقلاب فرهنگی، با گذشت کمتر از یک ماه از بستری شدن حبیبی، روز سوم آبان 87، غلامعلی حدادعادل را به جای او به ریاست فرهنگستان زبان و ادب فارسی منصوب کرد. با این حال، روزهای پایانی دی‌ماه 87، حبیبی به خانه برگشت و روز سه‌شنبه با آنچه درباره اوضاع مملکت گفت، نشان داد که به عرصه سیاست هم بازگشته است. قهرمان کاریکاتورهای دهه 70 گل‌آقا، مردی که همه جناح‌های سیاسی ایران او را به تعادل و منطق مشهور می‌دانند، امروز در اوایل دهه70 زندگی‌اش، آنچنان پیر نیست که از عرصه سیاست بازنشسته‌اش بدانند؛ هرچند که در 4 سال گذشته سکوت سیاسی در پیش گرفته باشد. اگر هم چنین باشد، باید گفت حبیبی، حالا روزه سکوت را شکسته است.
نظر شما