این نکته که چرا طی این سال‌ها در سینما از فتح خرمشهر چیزی گفته نشده است قبلا هم مورد توجه واقع شده بود. البته به تصویر کشیدن اشغال خرمشهر اصلاً چیز بدی نیست زیرا نشان‌دهنده عدم آمادگی ما برای روبه‌رو شدن با تهاجم دشمن در آن روزها است و طبیعتاً این غافلگیری و مظلومیت ما را در جنگ نشان می‌دهد و نشان‌دهنده این واقعیت است که علیرغم تبلیغات رژیم متجاوز عراق مردم بی‌دفاع ما در آن هنگام زیر آتش دشمن بودند. اما اینکه چرا تا به حال از فتح خرمشهر چیزی گفته نشده شاید چند دلیل داشته باشد.
اول اینکه به سرانجام رساندن این پروژه کاری بسیار سخت و سنگین است و خیلی‌ها این همت را در خود نمی‌بینند یا این امکان را نمی‌بینند که وارد این موضوع بشوند. دوم اینکه برای بسیاری از هنرمندان ما نمایش مظلومیت و ظلم جالب‌تر و جذاب‌تر از پیروزی و فتح است. شاید این هنرمندان احساس می‌کنند در نمایش پیروزی و فتح نمی‌توانند مانورهای خاص هنری داشته باشند. شاید هم یک دلیلش این باشد که نمایش فتح و موفقیت را مرادف با ارائه بعضی شعارها می‌بینند و صد البته که این با مذاق بعضی‌ها جور در نمی‌آید. مثال‌ها زیاد است.
فیلم دوئل که یکی از سنگین‌ترین سوپر پروداکشن‌های سینمای دفاع مقدس ما در چند سال اخیر بود فتح خرمشهر را به تصویر نکشید و باز به اشغال این شهر پرداخت. می‌شود گفت نمایش اشغال و مظلومیت همیشه کمی راحت‌تر بوده و المان‌های بیشتری را عرضه می‌کند در حالی که من چندان با این موضوع موافق نیستم. نمایش فتح می‌تواند موجب غرور مخاطب مخصوصاً نسل‌های آینده باشد. این مهم می‌تواند به هویت‌سازی و فرهنگ‌سازی کمک بسیاری را کند. فتح خرمشهر سمبل جنگ ماست. رژیم عراق پس از اشعال خرمشهر دائماً ندای پیروزی سر می‌داد اما از وقتی خرمشهر را از دست داد دیگر هرگز نتوانست مانند قبل رجز بخواند. از هنگامی که ما خرمشهر را پس گرفتیم جهان دریافت که برنده این جنگ صدام نیست.
خرمشهر واقعاً یک نماد و سمبل است و چون هنرمند هم با نمادها و سمبل‌ها سر و کار دارد اتفاقاً این نماد و سمبل به وضوح می‌تواند در همه کارهای هنری اثر بگذارد. به نظر من دست کم هر چند سال یک‌بار نیاز داریم یک فیلم عظیم فقط راجع به فتح خرمشهر بسازیم و دائماً این غرور و هویت ملی را که ناشی از نگاه ایثارگرانه بسیجی است نشان بدهیم. از مدیران و سیاست‌گذاران فرهنگی کشور به جد می‌خواهم که تولید آثار فاخر و ارزشمند و عظیم در ارتباط با حوادث اصلی انقلاب و جنگ را که معیار‌های جهانی داشته باشند در در برنامه خودشان قرار دهند. این باید به گونه‌ای باشد که سالی یک یا دست کم دو سال یک‌بار یک اثر عظیم راجع به یک نقطه عطف مهم جنگ داشته باشیم و حتماً اولین اثر در راه باید فتح خرمشهر باشد.
دبیر هیأت اسلامی هنرمندان
نظر شما