آنها که همیشه به دنبال نشانه‌ها هستند حضور کربل در مهمانی خداحافظی که به افتخار او در ایران‌خودرو ترتیب داده شد را دلیلی بر آگاهی رنو از ادامه حضور تندر90 در این شرکت می‌دانند اما واقعیت این است که رنو در دوره پایانی ماموریت کربل در رنوپارس به این نتیجه رسیده بود که هر محصول فقط باید در یک شرکت تولید شود و از همین رو اگر برای «ساندرو» با پارس خودرو مذاکره می‌کرد برای «وانت تندر» با ایران‌خودرو همکاری داشت. این موضوعی است که مدیرعامل جدید رنوپارس که نمایندگی رنو در ایران را هم در اختیار دارد بر روی آن تاکید می‌کند. «پیمان کارگر» در اولین گفتگویش در رابطه با تجمیع تولید تندر فقط گفت به پیشنهاد ایرانی‌ها توجه می‌کنیم. او حتی وقتی سازمان گسترش و نوسازی مدیریت این پروژه را به پارس‌خودرو داد با زیرکی خوشحالی خود را پنهان کرد تا همه بدانند تغییر در قرارداد باید منافع دو طرف را حفظ کند.
البته تجمیع با سخنان چند روز پیش وزیر صنایع اتفاق نیفتاد تا پیمان کارگر خرسند از دوراندیشی باشد که به نفع یا ضرر هیچ یک از شرکا تصمیم نگرفته است. او و بسیاری دیگر به این نتیجه رسیده بودند که با تجمیع تولید علاوه بر منافع بنگاهی، منافع مشتریان نیز تامین خواهد شد و از همین‌رو بود که کارگروهی در ایدرو با در نظر گرفتن موارد زیاد حکم به نفع پارس‌خودرو داد. تبلیغات اما به شکلی رفت که این تصمیم به ضرری حیثیتی برای ایران‌خودرو تبدیل شد و در جنگ تبلیغات آنها بازنده بزرگ معرفی شدند. این دلیلی موجه برای مقاومت‌ها بود.
آیا محرابیان تحت تاثیر این تبلیغات از نظر کارشناسی ایدرو گذر کرد و از ادامه تولید در هر دو خودروساز خبر داد؟ بعید نیست اما پشت‌پرده‌هایی منطقی نیز در این راه همراه او بود. واقعیت این است که اگر تندر به پارس‌خودرو داده می‌شد ایران‌خودرو باید فکری اساسی برای دو محصول سمند و 405 کم‌کیفیت خود می‌کرد که در رقابت با تندر حرفی برای گفتن ندارند. از سویی پارس‌خودرو نیز به قطبی مهم در خودروسازی تبدیل می‌شد که با توجه به سوابق کیفی و خوش‌نامی تهدیدی برای رقبا محسوب می‌شد. این رقابت البته می‌توانست برای صنعت خودروسازی کشور مفید باشد و شاید از همین‌رو حکم کارگروه ایدرو به نفع پارس‌خودرو داده شد اما در ادامه واقعیت‌هایی وجود داشت که اجرای آن را سخت می‌کرد.
اول از همه نحوه مطرح شدن آن بود. این موضوع به شکلی بیان شد که گویا ایران‌خودرو در رقابتی بزرگ بازنده شده و ضرر و زیان بسیاری را باید متحمل شود. این قطعا در سهام آنها اثر می‌گذاشت که تا حدی هم گذاشت و ارزش برند آنها را هم کم می‌کرد.
دومین موضوع مسائل مالی بود. واگذاری بلوک 18 درصدی خودروسازها به تعاونی کارکنان هزینه بسیاری را بر دوش آنها گذاشته بود. آیا سایپایی‌ها می توانستند با شرایطی که ایران‌خودرو تعریف می‌کند پول هنگفتی به آنها بدهند؟ مدیرعامل ایران‌خودرو در یکی از جلسات با زیرکی و با اطلاع از شرایط رقیب می‌گوید ما قبول می‌کنیم اجرتی برای پارس‌خودرو تندر تولید کنیم اما لطفا ضرر و زیان ما را کامل بدهید.
موضوع سوم پیوند این قضیه با رویدادهای واگذاری سهام و مشکلاتی که ممکن است در مجامع بوجود آید است. در واقع شرایط این معامله فنی، پیچیده و شجاعانه است. خوب معلوم است که با این شرایط موضوع بسیار فراتر از یک صورت‌جلسه خواهد بود مخصوصا اینکه فعلا ایران‌خودرو ترجیح می‌دهد اگر نمی‌تواند از تندر سودی بردارد دست‌کم رقیبش نیز نتواند و از آن مهم‌تر آنها می‌توانند با کارت رنو از پژو امتیاز بگیرند.
با این حساب وزیر با خبر اعلام تولید در هر دو خودروساز فقط فصلی بر داستان طولانی تندر90 افزود. فصلی که هیچ تغییری در مسیر نخواهد داد.
نظر شما