چند وقتی بود در روزنامه‌ها و دیگر محافل خبری حرف و حدیث‌هایی درباره ساخت ساز‌های جدید و تکمله‌هایی بر روی ساز‌های قدیمی دیده و شنیده می‌شد. به همین خاطر خانه موسیقی در این همایش دو روزه از تمامی‌سازسازان دعوت کرد تا ساز‌هایشان را به نمایش بگذارند. در این نمایشگاه علاوه بر اینکه عموم مردم می‌توانستند به دیدن ساز‌های ابداعی بیایند از استادان، کارشناسان و هنرمندان عرصه موسیقی سنتی هم دعوت کردیم تا از ساز‌ها دیدن کنند و در مورد این ساز‌ها در حضور سازندگانشان به بحث و گفت‌وگو بنشینند. کار‌هایی مثل ساختن ساز‌های جدید، به جای اینکه به موضوعی بحث‌برانگیز در مطبوعات و رسانه‌ها تبدیل شود، بهتر است در محیط‌های علمی و کارشناسی به بحث و بررسی گذاشته شود تا نتیجه‌اش برای مردم و علاقه‌مندان مشخص شود.
به نظر من هر چیز نویی که به وجود می‌آید اگر زمینه استفاده از آن فراهم شود، می‌تواند مورد استقبال قرار گیرد و رونق یابد. در مورد ساز‌ها هم همینطور است ساز‌هایی می‌توانند جایگاه خود را در جامعه بیابند که نوازندگان حرفه‌ای از آنها استفاده کنند و در این صورت این ساز‌ها نیاز به تبلیغ ندارند و شرایط استفاده از آنها خود به خود به وجود می‌آید. اما باید بدانیم ساز‌هایی که دست ما نوازندگان است، در طول سال‌های زیاد تکامل یافته و اینطور نیست که یک نفر بتواند یکشبه ساز بسازد. من در عین حال که ابداع‌ساز‌های جدید را رد نمی‌کنم، اعتقاد دارم این ساز‌ها در عمل باید خودشان را ثابت کنند.
تنها افرادی می‌توانند نو‌آوری کنند که ریشه در سنت داشته باشند و سال‌های سال در کار ساخت ساز‌های قدیمی بوده باشند. این افراد می‌توانند مدعی شوند ترکیبی روی سازی که سال‌ها تجربه ساخت آن را داشته‌اند اضافه کردند که آن را تکمیل می‌کند. نه اینکه کسی بیاید و یک شبه‌سازی کاملاً جدید و نو بسازد. حتی آقای علیزاده هم هنوز می‌گویند با اینکه مدت‌هاست ساز «سلانه» را ساخته‌اند هنوز با بازی و تلاش صدایی از آن در می‌آورند و این ساز هنوز کامل نیست. به طور کلی ابداع و تجربه کردن خیلی خوب است اما به شرطی که این تجربه‌ها با آشنایی شناخت و اشراف به کار همراه باشد نه اینکه فقط یک کار نو انجام شود.
نکته دیگر اینکه برای به وجود آمدن هر چیز نو جامعه باید آبستن آن اتفاق باشد و تا زمانی که زمینه فرهنگی آن اتفاق در جامعه فراهم نشده باشد، هیچ چیز نویی در جامعه جا نمی‌افتد. همچنان که در جریان پیدایش شعر نو همه جامعه به خاطر شرایط و موقعیتی که داشت پذیرای به وجود آمدن شعر نو بود که اگر این شرایط نبود و جامعه آبستن پیدایش شعر نبود، شعر نو جایی در جامعه باز نمی‌کرد.
نظر شما