در میان انبوه فیلم‌های تولید شده در سینمای ایران بعد از انقلاب، فیلم‌های سیاسی سهم ناچیزی دارند.
الهام نداف: شروع جدی سینمای سیاسی در ایران به دهه 1350 و فیلمهایی چون «گوزن‌ها» و «سفر سنگ» هر دو به کارگردانی مسعود کیمیایی بازمی‌گردد.
سینمای سیاسی بعد از انقلاب اسلامی رویکرد دیگری پیدا کرد و به دلیل تغییر و تحولات پیش آمده، از زاویه دید دیگری به مسائل سیاسی نگاه می‌شد. انقلاب باعث شد فضای کارگردان‌های سینما برای مانور دادن بر موضوعات سیاسی بیشتر شود.
در فیلم‌های دهه 60 اغلب عملکرد رژیم شاهنشاهی مورد انتقاد قرار می‌گرفت. اولین فیلم سیاسی بعد از انقلاب «جنگ اطهر» به کارگردانی محمدعلی نجفی بود. در ادامه این روند فیلمهایی چون «توجیه» منوچهر حقانی‌پرست، «خانه عنکبوت» علیرضا داوودنژاد و «نقطه ضعف» محمدرضا اعلامی تولید شد.
میزان تولیدات سیاسی سینمای ایران در دهه 70 نسبت به دهه 60 کمتر شد. پرداختن به موضوعات سیاسی در سینمای ایران تا امروز ادامه پیدا کرده است. مدیریت فعلی سینما سال 1390 با تاکید بر افزایش تولیدات سینمای سیاسی، انگیزه کافی برای فیلمسازان برای ساخت این فیلمها به وجود آورد. اگرچه ابراز تمایل کارگردان‌ها برای ساخت فیلم‌های سیاسی بعد از انتخابات ریاست جمهوری سال 88 به خودی خود بیشتر شده بود، اما مدیریت سینمایی نیز از این بابت اعلام رضایت کرده بود.
سال 89 با وجود نمایش فیلمهایی چون «گزارش یک جشن» ابراهیم حاتمی‌کیا و «خیابان‌های آرام» کمال تبریزی در جشنواره بیست و نهم فیلم فجر، این فیلمها برای گرفتن پروانه نمایش با مشکل مواجه شدند و همچنان نیز پشت درهای بسته وزارت ارشاد منتظر مجوز هستند.
سال 90 مدیران سینمایی خبر از ساخت هشت فیلم سیاسی برای نمایش در جشنواره سی‌ام فیلم فجر را دادند، اما اسامی فیلمها را اعلام نکردند. با نمایش این فیلمها در جشنواره مشخص شد دو فیلم این لیست هشت تایی «خصوصی» محمدحسین فرح‌بخش و «گشت ارشاد» سعید سهیلی است که در اولین برنامه اکران سال 90 گنجانده شد، اما در نتیجه اتفاقاتی که برای این دو فیلم افتاد و انتقاد از مسائل اخلاقی مطرح شده در این فیلمها، از روی پرده سینماها برداشته شدند.
برای دیدن اینفوگرافیک در ابعاد بزرگتر اینجا را ببینید.
58246
نظر شما