پستانداران ساکن آب‌های شیرین معمولا شناگران ماهری هستند و در آب، مهارت‌های ویژه‌ای را به نمایش می‌گذارند. آنها برای نفس کشیدن، راهکارهای متنوعی دارند و گاه، ترکیب‌های نامحتملی از ویژگی‌های سایر جانوران را یکجا دارند.
بهنوش خرم‌روز: پستانداران معمولا ساکن خشکی هستند. وقتی هم که صحبت از پستانداران ساکن آب به میان می‌آید، اغلب به یاد موجودات بزرگ‌جثه ساکن آب‌های شور، مانند نهنگ و دلفین می‌افتیم. اما در واقع در دنیای متنوع پستانداران، گونه‌هایی وجود دارند که اگرچه اغلب آنها تمام زمان خود را در آب نمی‌گذرانند، اما بدنشان بیشتر با آب سازگار است، در آب بهتر و سریع‌تر حرکت می‌کنند، در آب تغذیه می‌کنند و در واقع زندگی آنها بدون آب امکان‌پذیر نیست. نشنال‌جئوگرافیک سری زده به دنیای پستانداران ساکن آب‌های شیرین و به معرفی آنها پرداخته است. در گزارش امروزخبرآنلاین می‌توانید این گونه‌ها را بهتر بشناسید.
اسب آبی: یک اسب آبی که از دل آبگیر پوشیده از گیاهی در کنیا ظاهر شده است. این موجودات غول‌پیکر با قرار دادن بدن بزرگ خود زیر آب دریاچه‌ها، رودها و آبگیرهای آفریقا، آن هم به مدت حدود 16 ساعت در روز، خودشان را خنک نگه می‌دارند. با این که آنها می‌توانند به احتمال زیاد، در صورت لزوم، تا نیم‌ساعت هم نفس خود را نگه دارند، به طور معمول قسمت بالایی سر خود را بالاتر از سطح آب نگه می‌دارند. اسب‌های آبی، شب‌ها برای چریدن از آب بیرون می‌آیند. اگر این موجودات بزرگ، در گرمای روز برای مدت طولانی روی خشکی بمانند، بدنشان خیلی زود آب خود را از دست می‌دهد.
اسب آبی: این هم یک اسب آبی ساکن زامبیا است که با نشان دادن دندان‌هایی که طولشان به 51 سانتیمتر هم می‌تواند برسد، در واقع در حال فرستادن یک پیام پرخاشگرانه است. نرها از این نوع مکالمه با دهان کاملا باز در زمانی استفاده می‌کنند که چهره به چهره می‌شوند و می‌خواهند نشان بدهند که در آن موقعیت، کدام‌یک باید تعیین‌کننده باشد. گاهی نمایش قدرت برای این منظور کافی نیست و این رفتار می‌تواند منجر به دعواهایی شود که گاه بسیار کشنده هم هستند. به همین نسبت، اسب‌های آبی برای انسان‌ها هم خطرناک هستند.
گاو دریایی: گاوهای دریایی در آب‌های کم‌عمق و گرم ساحلی یا رودها، مانند رودخانه کریستال فلوریدا، به آرامی به گشت و گذار می‌پردازند. این پستاندار عظیم‌الجثه (که وزنش به 600 کیلوگرم هم می‌رسد)، زیر آب متولد می‌شود و در طول زندگیش هرگز آب را ترک نمی‌کند، البته برای تنفس در فواصل چند دقیقه‌ای، به سطح آب می‌رود. شاید دلیل این که به این موجود، گاو دریایی می‌گویند، این است که هیچ‌وقت سیر نمی‌شود! و از گونه‌های متنوعی از علف‌های دریایی و جلبک‌ها تغذیه می‌کند.
موش آبی: این جونده بزرگ، یکی از ساکنین همیشگی زمین‌های مرطوب، مرداب‌ها و آبگیرها و خلاصه هر جایی است که بتواند در گل و لای‌های کناره‌ها، تونل‌های برای خودش درست کند. طول بدن موش‌های آبی به 30 سانتیمتر می‌رسد و دمشان هم تقریبا طول بدنشان را دو برابر می‌کند. آنها خیلی خوب با آب سازگار شدهاند و زمانی که تنها 10 روز سن دارند، شنا را شروع می‌کنند. به احتمال زیاد، موش‌های آبی بیش از هر چیز به خاطر مهارت‌های بالایی که در برقراری ارتباط دارند، معروف شدهاند: آنها نه با صدا، بلکه با بوی مخصوص خود، با یکدیگر به تبادل اطلاعات می‌پردازند و در مورد حضور شکارچیان هشدار می‌دهند.
فوک‌ها: روی زمین گونه‌های مختلفی از این موجود زندگی می‌کند، اما در واقع تنها یکی از این گونه‌ها به آب‌های شیرین تعلق دارد: فوک‌های بایکال. آنها ساکن دریاچه‌ای در روسیه با همین نام هستند، که عمیق‌ترین دریاچه دنیا هم هست. با این که هر سال تعداد زیادی از آنها متولد می‌شوند، اما در معرض تهدیدهای جدی هم هستند. یکی از بزرگترین این تهدیدها، شکار غیرقانونی است. همچنین می‌توان به آلودگی‌های فراگیر از جمله پسماندهای صنعت کاغذ و لوله اشاره کرد که از کارخانه‌هایی که در اطراف دریاچه قرار گرفتهاند وارد آب می‌شوند.
دلفین رودخانه آمازون: این موجود تاثیرگذار، از مکان‌یابی اکولوژیک برای پیدا کردن ماهی‌ها و سخت‌پوستان در آب‌های تیره رود استفاده می‌کند. در طول سیلاب‌های سالانه این دلفین‌ها در واقع به سمت جنگل‌هایی که به زیر آب رفته‌اند، شنا می‌کنند تا در بین درختان به شکار بپردازند. آنها معمولا به رنگ صورتی یا خیلی رنگ‌‌پریده هستند و به همین دلیل هم پیدا کردنشان زیاد سخت نیست. رنگ روشن آنها و کنجکاوی ذاتی‌شان که آنها را به اطراف قایق‌ها می‌کشاند، باعث شده که این دلفین‌ها به صیدی آسان برای ماهیگیران بدل شوند (که البته این شکار غیرقانونی است) و به عنوان طعمه برای گربه‌ماهی‌ها مورد استفاده قرار بگیرند. جمعیت این دلفین‌ها طی سال‌های اخیر به شدت کاهش یافته است. مردم سنتی ساکن آمازون بر این باورند که دلفین آمازون موجودی فراطبیعی است که می‌تواند به شکل انسان در بیاید.
کاپی‌بارا: بزرگترین جونده دنیا که طول آن تا 130 سانتیمتر و وزن آن به 66 کیلوگرم هم می‌رسد. این پستانداران عاشق آب، با چریدن در علف‌های دریایی و سایر گیاهان آبی، به این ابعاد می‌رسند. کاپی‌باراها از نظر جسمانی خیلی خوب با محیط زندگی آبیشان سازگار شدهاند. آنها پنجه‌های پره‌داری دارند که برای شنا مناسب هستند. همچنین می‌توانند تا 5 دقیقه یا بیشتر زیر آب بمانند. کاپی‌بارها بیشتر در آمریکای جنوبی و مرکزی، در آبگیرها و رودها و زمین‌های مرطوب جنوب پاناما تا برزیل و شمال آرژانتین زندگی می‌کنند. سازمان محافظت از طبیعت در تلاش است از محل سکونت این موجودات، از جمله زمین‌های سبز و خیس لیانو، محافظت کند. قرار است به کمک زمین‌داران محلی، منطقه محافظت‌شده خصوصی در مناطق بحرانی ایجاد شود و گروه در پی جمع‌آوری منابع برای ایجاد یک منطقه محافظت‌شده عمومی به مساحت 25,500 هکتار در شمال شرق کلمبیا است.
کاپی‌بارا: چشم‌ها، گوش‌ها و حفره‌های بینی روی سر کاپی‌بارا، طوری بالاتر قرار گرفتهاند که بتواند هنگام شنا کردن، آنها را بالاتر از سطح آب نگه دارد. این پستانداران اجتماعی در گروه‌هایی که توسط یک نر آلفا رهبری می‌شوند، حرکت می‌کنند، زندگی می‌کنند و از غذا و قلمرو خود دفاع می‌کنند. انسان‌ها، کاپی بارا را به خاطر پوست و گوشتش شکار می‌کنند. چرا که به خصوص برخی کاتولیک‌های آمریکای جنوبی، گوشت آن را مثل ماهی می‌دانند و آن را به عنوان جایگزینی برای گوشت گوساله و یا خوک قبول دارند.
سگ آبی: سگهای آبی در واقع مهندسین طبیعت هستند و بعد از انسان، تنها موجوداتی هستند که می‌توانند محیط زندگی خود را به خاطر خودشان تغییر شکل دهند. آنها با استفاده از دندان‌ها و آرواره‌های خود درخت‌ها را قطع می‌کنند و با گل و چوب، سدهایی با ارتفاع 1 تا 3 متر و طول بیش از 30 متر می‌سازند. سدهایی که سگهای آبی می‌سازند، جلوی جریان آب را می‌گیرد و آبگیرهایی به وجود می‌آورد که گاه بسیار هم بزرگ هستند و به مکانی امن برای عبور سگهای آبی از زیر آب بدل خواهند شد.
سگ آبی: با این که این موجودات در خشکی به راحتی و روانی حرکت نمی‌کنند، اما با پاهای پره‌دار باله‌مانند خود و دم‌های پارومانندشان، می‌توانند با سرعت 8 کیلومتر بر ساعت در آب شنا کنند. همچنین نوعی پوشش شنای طبیعی با خزهای چرب و ضدآب خود دارند. سگهای آبی از گیاهان دریایی، ریشه‌ها، برگ‌ها، پوست درختان و ترکه‌ها تغذیه می‌کنند. دندان‌های آنها در طول زندگیشان به طور مداوم رشد می‌کند و در واقع جویدن چوب برای نگه داشتن دندان‌ها در اندازه مناسب و جلوگیری از زخمی شدن دهانشان، کاری ضرروی است. یک سگ آبی به طور متوسط می‌تواند صدها درخت را در سال قطع کند. در واقع قطع درختی با قطر 15 سانتیمتر تنها 15 دقیقه برای سگ آبی طول می‌کشد.
سمور آبی رودخانه: البته سمورهای آبی رودخانه همیشه این‌قدر آرام و خواب‌آلود نیستند. این موجودات عاشق آب، از سر خوردن و شیرجه زدن لذت می‌برند و می‌توانند با پنچه‌های پره‌دار و دم‌های پارومانندشان، خیلی خوب شنا کنند. این سمورهای آبی، بینی‌ها و گوش‌های خاصی دارند که در آب بسته می‌شوند. همچنین خز روی بدنشان ضد آب است. سمورهای جوان زمانی که تنها 2 ماه سن دارند، شنا کردن را شروع می‌کنند. سمورهای آبی رودخانه درحاشیه رودها و دریاچه‌ها زندگی می‌کنند، یعنی جایی که بیشترین امکان دسترسی را به ماهی، که غذای اصلی آنها است، داشته باشند.
پلاتیپوس: پلاتیپوس در واقع ترکیب نامحتملی از ویژگی‌های دیگر موجودات است: بدنش پوشیده از خز است، بدنی شبیه به سمور آبی دارد، منقارش به اردک‌ها شبیه است و پاهایش هم پره‌دار هستند. پلاتیپوس هم مانند سایر پستانداران ساکن آب‌های شیرین، شناگر ماهری است و بیشتر زمان خود را در آب می‌گذراند. برخلاف سمور یا سگ آبی، پلاتیپوس‌ها تخم‌گذارند. در واقع آنها یکی از تنها دو گونه پستاندار تخم‌گذاری هستند که ما می‌شناسیم. همچنین نرها روی پاهای پشتی خود، نیش سمی دارند. آنها در نزدیکی لبه آب نقب می‌زنند و برای تغذیه، در زیر آب به دنبال کرم‌ها، نرم‌تنان صدف‌دار و انواع حشرات می‌گردند.
53272
نظر شما