محسن رضایی به تعبیری پدیده این دوره است. پدیده، ضرورتاً شاخص‌ترین یا پررأی‌ترین نیست زیرا حتی محسن رضایی و همراهان او نیز چنین ادعایی ندارند. رضایی به ویژه با مناظره پریشب خود با رئیس دولت نهم خوش درخشید.فرمانده سابق سپاه و دبیر فعلی مجمع تشخیص‌مصلحت نظام، البته 4 سال پیش نیز عزم حضور در انتخابات را کرد.
در آن دوره، کثرت نامزدهای اصولگرا، ولایتی را به خروج زودهنگام از گردونه رقابت‌ها وادار کرد. این متخصص اطفال و وزیر خارجه دوران امام (ره) با عنوان «می‌روم تا اخلاق بماند» از ورود به رقابت‌های نفس‌گیر چشم‌پوشی کرد و اساساً ثبت‌نام نکرد. احمد توکلی و محسن رضایی نیز تا پیش از روز رأی‌گیری از صحنه کنار کشیدند و رقابت‌هایی که قرار بود با ده رجل انجام شود به هفت نفر بسنده شد: محمود احمدینژاد، اکبر هاشمی‌رفسنجانی، مهدی کروبی، محمدباقر قالیباف، علی لاریجانی، مصطفی معین و محسن مهر‌علیزاده.
رضایی اما این بار با تئوری «دولت ائتلافی» در صدد میثاق نامه‌ای بود که یک نامزد با اقبال از آن سر برآورد، هر چند با استنکاف قالیباف و دیگران، سرانجام به قواره خودش نشست.
تا حدود یک ماه پیش که فقط حضور سه نامزد قطعی بود، بسیاری از اصولگرایان منتقد رئیس دولت نهم، در انتخاب بین احمدینژاد و موسوی به سوی دومی در حال چرخش بودند. از دید آنان، کارنامه موسوی نشان می‌دهد که او فردی است که به «اصول انقلاب» و ارزش‌ها دلبستگی دارد و می‌تواند نامزد اصولگرایان نیز باشد. آنان اگرچه موسوی را برآمده از اصلاح‌طلبان می‌دانستند اما در مواضعی چون حکومت دینی، ولایت فقیه، عدالت‌محوری، استحکام در سیاست خارجی و... او را در قامت یک اصولگرا می‌یافتند.
در بین اصولگرایان منتقد، طیف دیگری نیز بودند. آنان علناً از احمدینژاد و عملکرد و رفتارهای او انتقاد می‌کردند اما در قیاس با موسوی، «به هر حال» احمدینژاد را نمی‌فروختند و از آنجا که مشارکت، مجاهدین انقلاب و دوم خردادی‌های افراطی نیز در زمره حامیان متنوع موسوی‌اند دلیل محکمی بر بیعت با احمدینژاد یافته بودند.
ظهور آقامحسن این بن‌بست را شکست. تا قبل از رضایی، اصولگرایان به سه شاخه تقسیم شده بودند: حامیان احمدینژاد و دو شعبه‌ای که اشاره شد یعنی کسانی که از سر ناچاری، دوباره احمدینژاد را انتخاب می‌کردند و کسانی که به قدری زخم خورده احمدینژاد بودند که نامزد جناح رقیب را ترجیح می‌دادند.
دو گروه آخر از این سه شاخه را اصولگرایان منتقد می‌نامند که اضافه شدن نام محسن رضایی، آنان را از دوراهی «ناچار» درآورد و راه میانه‌ای را فراروی آنان قرار داد. رضایی از هر دو شعبه یارگیری کرد یعنی بخشی از گروه دوم (منتقد احمدینژاد اما حامی احمدینژاد) را از پارادوکس درآورد و بخشی از گروه سوم (منتقد احمدینژاد و حامی موسوی) را به خانه برگرداند؛ هرچند هر دو گروه به طور کامل از اردوگاه‌های احمدینژاد و موسوی خارج نشده‌اند و خارج نمی‌شوند.
آرای میرحسین را البته نمی‌توان به طور دقیق تفسیر کرد و وزن اصلاح‌طلبان (اعم از تند و میانه)، اصولگرایان و قشر خاکستری را تعیین کرد، حتی کسانی مثل مصطفی تاج‌‌زاده درصدد انکار سهم اصولگرایان در رأی میرحسین‌اند اما آرای رضایی تماماً برخاسته از اصولگرایان منتقد احمدینژاد است و بعدها می‌توان وزن اصولگرایان منتقد احمدینژاد را در آرای سه نامزد رمزگشایی کرد (کل آرای رضایی، بخشی از آرای احمدینژاد، و بخشی از آرای موسوی).
عقلانیت، متانت و برنامه داشتن محسن رضایی در مناظره‌های سه‌گانه به‌ویژه آخرین مناظره او، چهره خوبی از اصولگرایان ارائه کرد. نظرسنجی‌ها البته سهم ناچیزی را برای رضایی تعیین کرده‌اند. اما ظاهراً جهش خود را شروع کرده است و اگر بتواند در روزهای پایانی، سهم خود را به طرزی معنادار افزایش دهد، از این حیث نیز پدیده خواهد بود.
نظر شما