یوسف غروی قوچانی: یکی از اجزای مهم گروه 14 مارس، یعنی مجموعه احزاب لبنانی طرفدار سعد حریری، عبارت از آن دسته از مسیحیان مارونی میباشند که بیشترین مواضع تند و حاد علیه حزب الله لبنان اتخاذ کرده و شاید علت عمده تندروی گروه مزبور، به مواضع و بیانیههای صادره از سوی این مسیحیان بازمیگردد. این مسیحیان مارونی عمدتاً در حزب کتائب (فالانز) و القوات البنانیه (نیروهای لبنانی) نمایندگی میشوند. امین جمیل رهبری حزب کتائب و سمیر جمجع، رهبری کمیته اجرایی نیروهای لبنان را به عهده دارند.
مسیحیان مارونی، مانند دیگر طوایف و ادیان لبنانی، از دو دستگی کمنظیری که متأثر از فضای سیاسی لبنان است، رنج میبرند. به طوریکه جدا از این دسته از مسیحیان که طرفدار سعد حریریاند، دسته دیگری از آنها، که به لحاظ اهمیت و ثقل سیاسی، قابل اعتنا هستند، مواضعی کاملاً متضاد با دسته اول اتخاذ کرده و عملاً با حزب الله همپیمان هستند.
رهبری دسته دوم را ژنرال میشل عون، به عهده دارد. امین جمیل فرزند پی یر جمیل بنیانگذار حزب فالانز است که سابقه ریاستجمهوری لبنان را بعد از ترور برادرش، بشیر جمیل از بحبوحه جنگهای داخلی این کشور دارد.
از طرفی سمیر جعجع در روزگار جنگ داخلی، فرماندهی شبیه نظامیان مسیحی وابسته به حزب فالانز را به عهده داشت که بعدها توانست با برافراشتن پرچم استقلال، آنها را از زیر مهمیز و سلطه حزب فالانز جدا کرده و خود رهبری آنها را به عهده گیرد. جعجع اکنون میکوشد با معرفی خود به عنوان وارث سیاسی بشیر جمیل، فالانژهارا به تشکیلات سیاسی خود جذب نماید. ندیم جمیل، فرزند بشیر، هر چند وابسته به حزب کتائب است، اما دارای ارتباط نزدیکی با جعجع است.
این دسته از مسیحیان مارونی، خواهان احیای سلطه بی حد و حصر مسیحیان بر لبنان که روزگار آن بعد از پایان قیمومیت فرانسه بر این کشور در سال 1943 میلادی آغاز و با امضای قرارداد طائف در سال 1989 به پایان رسید، هستند. رهبر دینی مسیحیان مارونی، یعنی پاتریک صفیر همواره از مقر رسمی خود در دهکده کوهستانی و صعبالعبور «بکرکی» موید و پشتیبان ضمنی و تلویحی این گروه بوده است.
از آن سو، میشل عون که فرماندهی ارتش لبنان را در جنگهای داخلی به عهده داشت و حتی در دوران فترت، عهدهدار مقام ریاستجمهوری بنا به فرمان صادره از سوی امین جمیل شد، امروزه، جزو متحدان حزب الله و دوستان سوریه میباشد. سلیمان فرنجیه، نوه رئیسجمهوری لبنان و فرزند طونی فرنجیه که در کشتار شهر کوچک مسیحینشین اهدن به دست نیروهای سمیر جعجع در قالب رقابت درونی میان مسیحیان مارونی به قتل رسید، رهبری یک بخش از مسیحیان مارونی متحد با سوریه و متفق با حزب الله است. هر چند میشل عون و سلیمان فرنجیه، رهبری معنوی با پاتریک صفیر را به رسمیت میشناسد، اما درگذشته انتقادهای گزندهای از مواضع جانبدارانه وی به نفع مسیحیان مارونی طرفدار 14 مارس به عمل آورده که موجب شد روابط آنان به شدت تیره شود.
کشور فرانسه به طور سنتی از جمیل و جعجع حمایت میکند و به علاوه اینکه آنها مورد پشتیبانی کشورهای میانهرو عرب، در قالب حمایت عمومی از گروه 14 مارس قرار دارند. با این حال گفته میشود سمیر جعجع قول برخورداری از حمایت تسلیحاتی رژیم قاهره گرفته و مضافاً بر این شایعاتی درباره اعزام گروههایی از وابستگان به نیروهای لبنان به اردن جهت گذراندن آموزشهای نظامی منتشر گردید که با تکذیب جعجع مواجه شد.
به واقع، وحدت سیاسی میان سعد جریری و این جریان، براساس تخاصم با سوریه و در چارچوب آنچه که به «انقلاب سدر» موسوم شد، صورت گرفت. اکنون که بهبودی نامتصور در روابط حریری با دمشق پدید آمد، جریان تندروی مسیحی به شدت احساس واهمه میکند که مبادا وجه المصالحه قرار گیرد.
ناظران سیاسی، صدور بیانیههای تند و تیز از سوی این جریان درخصوص روابط با سوریه و دادگاه بینالمللی رفیق حریری را ناشی از همین احساس ترس و ناامیدی میدانند.
مسائل ریز و درشت دیگری نظیر همکاری با اسرائیل، نگرش منفی به مقاومت ضدصهیونیستی، پذیرش نفوذ غرب در صحنه سیاسی لبنان، عدم پذیرش مجهز شدن ارتش لبنان به سلاحهای ساخت ایران و... جزو مسایلی است که مسیحیان مارونی عضو گروه 14 مارس را به شدت منزوی کرده است. به گونهای که جریان «آینده» به رهبری حریری میکوشد با صدور بیانیههای جداگانه، خود را برکنار از تبعات ضرر آفرین مواضع این جریان، نماید.
در چنین فضایی هر چند حزب کتائب، مواضع معقولانهتری را اتخاذ کرده و از آهنگ تند ضدسوری خود کاسته است، اما به نظر می رسد جعجع، به دلیل تکنوازیهای سیاسیاش، به تنهایی بار مخالفت با گروههای ضدآمریکایی در لبنان را بردوش خواهد گرفت. به همین دلیل، آتیهای خوش برای وی، که عدهای او را جنایتکار میدانند، پیشبینی نمیشود.
نظر شما