تیم ملی امیدوار‌تر‌ شد

گل دقیقه 60 بازی که، کابوس حذف را از سر تیم ملی رهاند. گلی که افشین قطبی را کنار زمین به هوا رساند. فریاد شادی را در سکوهای نیمه خالی آزادی که فقط 35 هزار نفر را در خود جا داده بود هدیه کرد و مرهمی شد بر درد باخت‌های زنجیره‌ای ورزش قهرمانی کشور. تیمی که اگرچه این بار هم خوب بازی نکرد اما در فضای پر استرس استادیوم توانست امید را همراه تیم ملی تا بازی با کره جنوبی همراه کند.

قطبی و تیمش حالا با 10 امتیاز اگرچه هنوز تیم آخر جدول گروه هستند اما فقط یک امتیاز از عربستان و کره شمالی عقب هستند. عربستان که دیروز توانست یک امتیاز در سئول از کره‌جنوبی بگیرد در بازی آخر به مصاف کره شمالی می‌رود و بازنده آن بازی اگر، تیم ملی بتواند همان طور که قطبی قول داده برنده بازی با کره در سئول باشیم، شانسی برای صعود ندارد. اگرچه تیم ملی هنوز هم راهی سخت برای صعود دارد و بی‌شک امروز نقدهای تندی به بازی تیم‌ملی می‌شود. تیمی که این بار هم فقط نتیجه را برد و حتی در خانه پیروز مطلق میدان نبود.

بازی درحالی شروع شد که اگرچه عکس همیشه برای بازی حساسی در این سطح فقط 35هزار نفر تا آزادی آمده بودند. جو استادیوم قبل از بازی شباهتی بسیار داشت با فضای این روزهای خیابان‌های تهران، شعارها‌ علیه کاندیدایی خاص بیش از کاندیدای مدعی دیگر عرصه انتخابات به گوش می‌رسیدند.

همین فضا و بازی نه چندان دلچسب تیم ملی هم مزید بر علت شده بود تا دو طرف بیش از قبل به هم بتازند. شاید استقبالی این چنین سرد از تیم ملی را هیچ‌کس باور نداشت و به همین دلیل بود که قبل از بازی برای آنها که به آزادی می‌آمدند، بلیت‌های رایگان داده می‌شد.

نیروهای امنیتی اما نسبت‌شان به جمعیت چشمگیر بود، آنها همه چیز را کنترل می‌کردند. جو این قدر امنیتی بود که حتی خبرنگاران ورزشی هم برای ورود به جایگاه در اقدامی بی‌سابقه، تفتیش شدند.

تنها مقام مسئول ورزش کشور که به آزادی آمد، مهدی تاج رئیس کمیته تیم‌های ملی بود. این اولین بار در دولت نهم بود که بازی این‌چنینی در این سطح برای فوتبال ملی برگزار می‌شد که مقامات دولتی ورزشگاه را خالی گذاشته بودند.
رئیس سازمان ورزش که برای تماشای بازی دوستانه ملی تا چین رفته بود به دلیل جوی که علیه او و فوتبال دولتی به راه افتاده حاضر نشد تا در آزادی باشد، سعیدلو و دیگر مقامات دولتی هم برای تماشای مسابقه در آزادی نبودند.

رئیس‌جمهور هم که دو ورود آخرش به مجموعه آزادی با دو ناکامی بزرگ برای ورزش کشور مصادف شده بود به رغم علاقه ویژه‌اش به تیم ملی این بار ترجیح داده بود برای ضبط پاسخش به ابهامات انتخابات در استودیو 12 جام‌جم باشد.

اگرچه رئیس‌جمهور به آزادی نیامد ولی بین دو نیمه تصاویر او از اسکوربورد ورزشگاه پخش شد، تصویری از او در کنار حسین رضازاده. تصویری که موج سبز حاضر روی سکوها را به واکنش وا داشت؛ «فوتبال با سیاست نمی‌خواهیم.» همراه با همه شعارهایی که این شب‌ها در خیابان‌های تهران شنیده می‌شوند در فضای ورزشگاه پیچید.

پلیس‌ها با این اتفاق تعدادشان بیشتر شد و مردم خشمگین که با آن نتیجه تیم شان داشت از جام جهانی حذف می‌شد این حرکت مسئولان آزادی را بهره‌برداری تبلیغاتی از بازی می‌دانستند پس به همه می‌تاختند البته طرفداران گروه حامی رئیس‌جمهور هم بی‌کار ننشسته بودند. آنها اگرچه تعدادشان کمتر به نظر می‌رسید ولی سعی می‌کردند از رقیب باز نمانند. جو ورزشگاه باعث شده بود تا تلویزیون صدای ورزشگاه را قطع کند.

این جو سنگین تا گل کریمی ادامه داشت اما انفجار کریمی دل‌ها را کمی به هم نزدیک کرد.
 
تیم ملی و قطبی البته در زمین کار خود را می‌کردند، بی‌توجه به سکوها. تیم با اضافه شدن چند مهره هجومی جدید کمی بهتر بازی کرد و توانست با برهانی، شجاعی و کعبی صاحب چند بخت هم شود اما نتیجه. . .
فقط همان یک گل آقای جادوگر؛ علی کریمی