علیرضا داودنژاد در گفت‌و‌گو با خبرآنلاین در مورد شکل‌گیری تشکل واحد تهیه‌کنندگان اظهار داشت: «ما تا یک چشم‌انداز مورد توافق اهل سینما و دولت از سینمای ملی نداشته باشیم و در پرتو این چشم‌انداز شرایط امروزمان را نشناسیم و فاصله وضعیت موجود را تا آن چشم‌انداز ایده‌آل نشناسیم و برای حرکت به سمت آن چشم‌انداز نقشه راه نداشته باشیم، هر کاری در مورد سینما انجام شود خراب‌تر کردن اوضاع است و متاسفانه این چشم‌انداز آنچنان که مورد نیاز و توقع است، وجود ندارد.»
او ادامه داد: «کاری که دولت و خانه سینما باید از ابتدا انجام می‌داد ترسیم چشم‌انداز، ارزیابی واقعیت امروز و طراحی نقشه راه بود که هر کاری در این مدت انجام شد غیر از این امور. امروز آنچه به عنوان برنامه‌های سینما دیده می‌شود ناشی از نداشتن چشم‌انداز و طرح و برنامه مشخص برای سینمای ملی است. هر فردی هر روز و هر صبح با یک ایده از خواب بیدار می‌شود؛ از سینمادارسالاری تا پخش‌سالاری و تهیه‌کننده‌سالاری می‌گوید و نمی‌گوید همه این‌ها متناسب با چه معیار و میزان و برنامه و چشم‌انداز و تحلیلی است.»
داودنژاد گفت: «اگر قرار باشد ما یک سینمای ملی و بومی داشته باشیم ابتدا باید ببینیم این سینمای بومی چطور تعریف می‌شود و همچنین سینمای ما چه تمایزی با سینمای سایر کشورها دارد و براساس این تمایزها راه‌حل بومی خودمان برای رفع مشکلات چیست؟ باید ببینیم در سینمای ما اصلی‌ترین منبع سرمایه کجاست؟ مناسبات تولید براساس چه اصولی طراحی می‌شود؟ و با توجه به وضع بازار کالای فرهنگی در کشور, سازمان پخش فیلم با چه موازینی باید شکل بگیرد. امکانات نمایشی موجود در کشور ما یا متعلق به حوزه هنری است یا سایر نهادها و یا شهرداری و یا بخش خصوصی و در این شرایط برای نمایش فیلم‌های سینمایی باید چه نظامی طراحی شود؟»
این کارگردان یادآور شد: «هیچ مسئول دولتی و یا صنفی سینمای ایران نمی‌تواند بگوید مسئول سینمایی است در شرایطی که برای این سئوالات پاسخی نداشته باشد. نمی‌توان بدون توجه به مسائل اصلی سینما راه حل‌های گره‌گشا برای مشکلات یافت.»
نظر شما