1- مرد عرب با دو دست دشداشه‌اش را مرتب می‌کند و در پاسخ به سوال خبرنگار هموطنش که ناچار شده خودش آن را از عربی به انگلیسی ترجمه کند، می‌گوید: «دنیا در حال گردش است. یک روزی ایران و هند بزرگان آسیا بودند اما حالا همه چیز را ژاپنی‌ها، کره‌ای‌ها و چینی‌ها در اختیار گرفته‌اند. 20سال بعد شاید نوبت کشور دیگری باشد. این کشورها برنامه‌ریزی کردند و به این‌جا رسیدند، شاید...»
او نامش است احمد الصباح، همان که رئیس شورای المپیک آسیاست. نهاد متولی همه بازی‌های المپیکی در آسیا. مرد کویتی که کمتر از 6ماه قبل میزبانی کشورهای اسلامی را از ایران گرفت چون ایرانی‌ها از نام خلیج‌فارس در نمادهای این مسابقات بهره گرفته بودند. او این کار را عاملی برای برهم‌زدن اتحاد میان کشورهای اسلامی دانست و گفت ورزش جای سیاسی‌کاری نیست. او میزبانی را از ما گرفت و ایران بیش از 80میلیارد تومان بودجه‌اش را صرف کارهای بی‌برگشت کرد.
2- مسئولان عالی ورزش ایران به این دلیل که چند تماشاگر ایرانی در حین بازی تیم ملی با بحرین در رشته فوتبال پرچمی در دست داشتند که بر رویش نوشته شده بود: «خلیج همیشگی فارس»، ساعت‌ها مجبور به ادای توضیحات شدند اما تنها 24ساعت پس از این اتفاق در مراسم افتتاحیه، نقشه‌ای جعلی با نوشته «خلیج ع ر ب ی» را برای جهانیان به تصویر کشید.
3- برای میزبانی ایران باید تک‌تک برنامه‌ها چک می‌شد. باید همه‌چیز خلیج‌زدایی می‌شد. از مدال‌ها گرفته تا کاتالوگ بازی‌ها و هرچه گوشه‌ای از آن نامی از خلیج همیشگی فارس‌مان آمده بود چون مرد کویتی آن را سیاسی‌بازی می‌دانست. اما برای چینی‌ها نه، شاید اصلا نه؛ چون نام روی خلیج‌شان فارس نوشته نشده بود.
4- «خود من کویتی هستم، کشورم در این بازی‌ها با پرچم المپیک آمده چون ورزش ما به دلیل مسائل سیاسی تحریم شده. آنچه در افتتاحیه رخ داده مربوط به چینی‌ها می‌شود و نه ما پس من نباید عذرخواهی کنم.» او این جمله را در کنفرانس خبری‌اش به خبرنگار ایرانی گفت و همه‌چیز را گردن چینی‌ها انداخت. همین‌قدر ساده!
5- تصویر مجعول که پخش شد، همان تنها چند ثانیه کافی بود تا همه‌چیز به هم بریزد. مانده بودیم در کار انجام‌شده. از سفیر تا معاون رئیس‌جمهور و معاون اول رئیس‌جمهور، همه دور هم نشستند و همراه با نخست‌وزیر چین صحنه‌ای را دیدند که نباید می‌دیدند. اتفاق افتاده بود. حالا باید کاسه چه‌کنم در دست می‌گرفتند. بی‌شک از قبل شورای المپیک آسیا می‌دانست هر لحظه از مراسم چه بخش‌هایی دارد و چینی‌ها همه‌چیزشان را با ستاد اجرایی هماهنگ کرده بودند و این‌قدر ساده در مراسمی بین‌المللی با وسعت دیدی حداقل 2میلیارد نفری، تاریخ تحریف شده بود. حالا باید چه می‌کردند؟ می‌رفتند؟ می‌ماندند؟ کاروان برمی‌گرداندند؟ چه باید می‌کردند؟ آن‌ها که تقریبا در آن هیاهوی اتفاقات شیرین افتتاحیه اصلا وقت نگاه کردن به مانیتورهای روبه‌روی‌شان را نداشتند تا صحنه کوتاه را ببینند، چه باید می‌کردند؟ باید حتما کاری می‌کردند که نخست‌وزیر چین عذرخواهی کند، که گفتند کرده. باید ستاد اجرایی بازی‌ها را وادار به عذرخواهی می‌کردند؟ که نامه‌ای منتشر کردند و گفتند کرده. یا اصلا شاید باید از بازی‌ها کنار می‌کشیدند و برمی‌گشتند که در پاسخش حتما دوباره شیخ‌احمد می‌گفت: «روزگاری شما بزرگ آسیا بودید و نه امروز!» و بعد حتما محکوم‌مان می‌کردند که سیاسی‌کاری کرده‌ایم و بازی‌ها هم بدون ما پی گرفته می‌شد و محرومیت‌ها تنها برای ما می‌ماند که یادگارهای مان را بر دیوار شیخی نوشته‌ایم که نیک می‌داند چگونه باید سکان‌داری کند!
منبع: هفته نامه تماشاگر
نظر شما