زینب کاظم‌خواه : علی‌محمد افغانی نویسنده در اولین روز زمستان مهمان کافه خبر شد تا از نویسندگی، زندگی و خاطرات تلخ و شیریناش بگوید.
او که سال 1304 در کرمانشاه به دنیا آمده، نویسندگی را از اواخر دهه 30 در زندان آغاز کرده است. اولین رمانش «شوهر آهو خانم » به محض انتشار با استقبال مخاطبان مواجه میشود و خیلی زود به چاپهای بعدی میرسد.
استقبال مخاطبان از این رمان اما تبعات خاص خودش را هم دارد، برخی هنوز هم این رمان را بهترین کار افغانی میدانند، نکته ای که او چندان اعتقادی به آن ندارد و میگوید:« رمان دوم من یعنی شادکامان دره قره سو به همان قوت رمان اول من است.»
او به نامههایی که خوانندهها برایش نوشتهاند،اشاره میکند:« من یک چمدان نامه دارم که خوانندگان درباره‌ی شادکامان دره قره سو برای من نوشتهاند.»
البته این مساله فقط خاص علی محمد افغانی نیست، بسیاری از نویسندگان ایرانی را با کتابی میشناسند که بیشتر از بقیه گل کرده است.مساله ای که رفته رفته باعث میشود تا نویسندهها کمتر دوست داشته باشند از کتابی حرف بزنند که بیشتر به چشم مخاطبان آمدهاست.
علی‌محمد افغانی نویسنده شدنش را مدیون یک تصادف یا اتفاق میداند؛ «زندان رفتن در زمان شاه باعث شد تا من نویسنده شوم.»
او وقتی در زندان شروع به نوشتن «شوهر آهو خانم» کرد، هیچ وقت فکر نمی‌کرد که این کتاب به رمانی بلند تبدیل شود « اول می‌خواستم داستان کوتاه بنویسم ولی بعد که شروع کردم داستان مرا کشید و حاصل کار شد همینی که میبینید.»
افغانی آموزشی در زمینه داستان‌نویسی ندیده و به قول خودش غریزی می نویسد « اوایل دهه 30 که به آمریکا رفته بودم کتابی را خریدم که بعدها ابراهیم یونسی آن را از من گرفت. این کتاب تکنیک داستان‌سرایی نام داشت. من بخشهایی از آن را خواندم. به نظرم این ذوق ادبی است که باعث میشود یک نفر نویسنده شود. خیلیها در رشته ادبیات درس خواندهاند و در حوزه کاری خودشان هم خوب کار کردهاند اما نویسنده نشدهاند.»
او نویسندهای است که در طول این سال‌ها وارد محافل ادبی نشده و همیشه در انزوا به خلق آثارش پرداختهاست «احساس نیاز نمی کردم که وارد محافل ادبی شوم.»
او کتاب «شوهر آهو خانم» را با هزینه شخصی چاپ کرده و بعد انتشارات امیرکبیر اجازه چاپ این رمان را از او گرفته است. «اول رمان را بردم پیش نشر معرفت، خوششان نیامد و آن را چاپ نکردند. بعد این رمان را بردم پیش اقای رمضانی که مدیر انتشاران ابن سینا بود.او هم آن موقع گفت که بخش عمدهای از سرمایه اش را گذاشته روی چاپ یک فرهنگ،به همین خاطر تصمیم گرفتم خودم این رمان را با هزینه خودم منتشر کنم.»
بعد از چاپ این کتاب افغانی 12 دفتر کاهی میخرد تا 12 داستان بنویسد، اما وقتی «شادکامان دره‌‌قره‌سو» را شروع میکند، بقیه را کنار میگذارد.
افغانی که هنوز هم با دیدن دفترهای کاهی هوس نوشتن میکند، معمولا طرح‌های رمان هایش را در ذهنش میپرورد: «همه شخصیت‌های داستان‌هایم در ذهنم هستند و بعد موقع نوشتن رنگ میگیرند.»
او نویسندهای تجربه‌گراست که معمولا تجربههای زندگیاش را مینویسد. تجربههایی که البته با تخیل او در هم میآمیزد.
افغانی نظم و ترتیبی برای نوشتن ندارد، اتفاقا میگوید آدم بی‌نظمی است. آن‌قدر مطالب در حاشیه‌ی کتاب‌هایش دارد که حالا نمی‌داند آن‌ها را برای چه نوشته است. این روزها هم به دلیل ضعف بینایی‌اش نمی تواند آن نوشته‌ها را جمع و جور کند.
او میگوید ساعت‌های زیادی را در طول روز صرف نوشتن نمیکند. یک یا دو ساعت در روز با برای نوشتن وقت میگذارد و معمولا بین 2 تا 4 صفحه مینویسد.
مشروح گفت‌و‌گو با علی‌محمد افغانی را میتوانید به زودی در خبرآنلاین بخوانید.
52
نظر شما