میثم بهرامی: یک روش قدیمی برای وقت تلف کردن، باز کردن و بستن بند کفش ها بود. افرادی که می خواستند وقت را تلف کنند، بند کفش خود را باز می کردند و دوباره می بستند تا زمان سپری شود. اما این روش دیگر خیلی قدیمی شده. نه در خیابان کسی به این نیت بند کفش خود را باز و بسته می کند، نه در مسابقات ورزشی. با این حال حرکاتی که بعضی از مدیران ورزشی این روزها انجام می دهند، یادآور همان کار نخ‌نما شده است.
وقت تلف کردن به این امید که شاید اتفاقی بیفتد و بتوانند در ورزش بمانند، بعضی از مدیران را هنوز از شغلی که در آن مشغول به کار هستند تکان نداده است.
روزهای ترسناکی را پشت سر می گذاریم. نه دولتی ها جرات دارند به صورت مستقیم و آمرانه به مدیران بازنشسته ورزش بگویند خداحافظ، نه مدیران بازنشسته جرات می کنند به طور علنی حرفی علیه این قانون بزنند. دولتی ها بخواهند حرفی بزنند، حرف آن ها می تواند سندی برای تعلیق باشد، نامه هم بدهند که بدتر. به همین دلیل هم هست که وزارت ورزش پاسخ نامه مدیران بازنشسته فدراسیون فوتبال را نداده. چنین نامه ای اگر منتشر شود، بهترین سند برای فیفا است تا به این نتیجه برسد که دولت در فوتبال دخالت می کند.
در طرف مقابل، مدیران بازنشسته هم جرات ندارند مستقیم علیه این قانون موضع بگیرند. همه می گویند تابع قانون هستند و اگر قانون حکم کند، می روند. اما مشکل اینجاست که بعضی از مدیران، همچنان دنبال تبصره ای می گردند که خودشان را مستثنی کنند. مثل دبیر فدراسیون تکواندو که در پاسخ به ایسنا گفته «چند روزی است که به دلیل مشکلات شخصی در جریان اخبار نیستم و نمی‌دانم که باید بروم یا خیر. بازنشسته‌ام اما در جریان رفتن یا ماندنم نیستم.»
این وقت کشی ها، دقیقا همان اتفاقی است که می تواند به ورزش ایران لطمه بزند. مدیرانی که خودشان را خادم این کشور می دانند، اگر به موقع و بدون سر و صدا رفته بودند، مراجع بین المللی این قدر نسبت به قانون عدم به کار گیری بازنشستگان حساس نمی شدند و تعلیق به این اندازه به ورزش ایران نزدیک نشده بود. لطفا با یک خداحافظی، جامعه ورزش کشور را خوشحال کنید بازنشسته های عزیز.
43 43
نظر شما