محمد رضا رستمی: فرقی نمیکند بچههای دیروز، امروز چند ساله شده باشند و سرشان گرم چه کاری باشد، مهم خاطراتی است که از دهه 60 توی ذهن شان مانده و هر جا که به هم میرسند خواسته و ناخواسته پای این خاطرههای مشترک به میان میآید تا از امروز نقبی به دیروز بزنند و شیرینی روزهای رفته را مرور کنند.
یکی از این خاطرات مشترک برنامه کودک و نوجوان تلویزیون است با مجریها و کارتنها و سریالهای عروسکیاش.
مدرسه موشها، خانواده دکتر ارنست، مهاجران، حنا دختری در مزرعه، چاق و لاغر، واتو واتو، هادی و هدی و ...در کنار همه اینها دو مجری که یک روز در میان روبروی دوربین می نشستند و گاهی آنها را به دیدن کارتونی دعوت میکردند و گاهی میگفتند چطور باید مواظب خودشان باشند؟
یکی از آن مجریها - الهه رضایی- روز چهارشنبه مهمان خبرآنلاین بود تا از پشت صحنه برنامههایی بگوید که تلویزیونهای سیاه و سفید آن موقع را به جعبه جادو تبدیل میکردند. «اوایل دبیرستان یک معلم فوق برنامه داشتیم که استعداد من را کشف کرد. گفت فن بیانت خوب است، من هم حرفش را جدی گرفتم. بعد هم رفتم صدا و سیما و تست گویندگی دادم و قبول شدم. در واقع نه آموزشی دیده بودم و در این رشته درسی خوانده بودم،یک استعداد ذاتی بود.»
الهه رضایی مثل همان وقتها شمرده شمرده صحبت میکند و اصلا اهل خود سانسوری نیست. ساده و راحت حرفش را میزند. از مبلغ دستمزد آن سالهایش که بپرسی نه ناراحت میشود و نه جواب سربالا میدهد.«برای هر برنامه 100 تومان میگرفتم. یعنی برای هر 12 برنامه 1200 تومان.»
دوست ندارد نقشش را خیلی پر رنگ جلوه بدهد. میگوید مجری بوده و کارتونها و برنامهها حاصل سلیقه افراد دیگری بودهاند. کار او اجرای برنامه بوده و خواندن متنهایی که خاطرههای مختلفی از آن ها دارد: « یک زمانی آقای رحماندوست متنها را می نوشت، عید بود و سفره هفت سین روبروی ما پهن شده بود. متن را قبلش خوانده بودم. در مورد جبهه ها بود و سفره عیدی که آنجا می انداختند. او نوشته بود، حالا که ما پای سفره هفت سین نشسته ایم، خیلیها توی جبههها پای سفره ای نشسته اند که هفت تا«خ» دارد. خون و خمپاره و خمسه خمسه و..»
هدفش از مرور این خاطره ترسیم موقعیت آن روزهاست. روزهایی که ایران درگیر جنگ بود و آنها برای بچههایی که خیلی کوچک بودند هم باید برنامهای آرامش بخش تهیه میکردند و هم اطلاعات و اخبار روز را یک جوری برایشان تعریف می کردند تا بفهمند که دور برشان چه می گذرد. «یادم هست آن موقع گفتند که هواپیماهای عراق روی شهرهای مرزی عروسک و اسباب بازی میریزند که در واقع یک نوع تله انفجاری بود.من باید این خبر را توی برنامه می گفتم و به بچهها یادآوری میکردم که اگر عروسک دیدند حواسشان باشد و به آن دست نزنند. خبر را که شنیدم، خیلی ناراحت شدم. ترسیدم. تاثیر عجیبی رویم گذاشت. جلو دوربین که رفتم همان تاثیر در خودم و لحن و بیانم هم بود. می ترسیدم نکند بچهها بروند و عروسکها را بردارند. یک جورهایی که خیلی رو نباشد ازشان خواهش کردم اگر سر راهشان عروسکی دیدند دست نزنند. موقعیت سختی بود.»
برای کسی که آن روز ها باید یک روز در میان جلو دوربین می رفته سخت بوده که همه چیز را بیرون در استودیو جا بگذارد و با سیمایی آرام و لحنی آرامش دهنده بنشیند جلو دوربین.
او این روزها دوباره به نوعی در همان فضا قرار گرفته است. غروب های پنجشنبه یک هفته در میان الهه رضایی و گیتی خامنه به نوبت از شبکه 5 سیما به خانههای مردم میآیند ،آن هم با برنامهای به نام «بچههای دیروز» که ترکیبی از برنامه های آن سال ها است.«فکر نمی کردیم اینقدر از این برنامه استقبال شود، اما بازخورد هایش خیلی خوب است.»
این برنامه حالا خیلیها را دوباره یاد آن روزها انداخنته است. طوری که جوانهای دیروز و آدمهای سی و چند ساله امروز دوباره مداد رنگی دست گرفتهاند، نقاشی میکشند و میفرستند به آدرس تهران خیابان ولیعصر، خیابان جام جم. هنوز هم مثل همان وقتها باز هم خیلیهایشان یادشان میرود که نام و نام خانوادگیشان را کامل بنویسند. «چند روز پیش که داشتیم پخش نقاشیها را ضبط میکردیم فدیم که باز بعضیها یادشان رفته که نام خانوادگیشان را بنویسند.»
او نسبت به برنامههای کودک و نوجوان سالهای اخیر نقدهای جدی دارد و معتقد است این برنامهها ممکن است کودکان را سرگرم کنند، اما آگاهی‌بخش نیستند. نه از آن برنامههای عروسکی دیگر در این برنامهها خبری هست و نه از آن کارتون‌هایی که داستانهای جالبی داشتند و بچهها را تشویق میکردند که روی پای خودشان بایستند.
مشروح گفت‌و‌گو با الهه رضایی بزودی در خبر آنلاین منتشر می شود.
52
نظر شما