رقابت هایی که سطح کیفی آن به لحاظ رکوردی، حداقل در دو روز نخست حتی از رقابت های قهرمانی کشور ایران در رده های سنی مختلف هم پایین تر بود. البته هدف دیدن نیمه خالی لیوان نیست. اینکه فدراسیون توانسته تورنمنت بین المللی را در تقویم فدراسیون جهانی بگنجاند، اقدام پسندیده ایست که در فدراسیون های قبلی شاهدش نبودیم اما چند نکته را نباید از قلم انداخت:
۱. از جمع پیشکسوتان وزنه برداری و قهرمانان سابق این رشته جز محمد نصیری کسی در مراسم افتتاحیه نبود. نفراتی چون ذهتاب و عربشاهی نیز اگر بودند به دلیل حضور در هیات ژوری بود.
۲. جام فجر گزینشی المپیک است اما حتی وزیر ورزش هم به خودش زحمت حضور در مراسم افتتاحیه را نداد و فقط متنی از جانبش قرائت شد!
۳. فدراسیون برای میزبانی از همین مسابقات بالغ بر یک میلیارد هزینه کرده است، اما چرا خبری از کشورهای مطرح نیست؟ نه روس ها آمدند، نه چینی ها، نه ازبک ها، نه قزاق ها، نه ارمنی ها، نه بلاروس ها و نه هیچ یک از ده ها چهره سرشناس وزنه برداری!
۴. غیبت نمایندگان فدراسیون جهانی هم نکته تامل برانگیزی است که نباید به سادگی از کنار آن گذشت!
۵. و البته نبود حتی یک تماشاگر در سالن که آزاردهنده ترین نکته است!
قطعا خیلی ها برای این تورنمنت زحمت کشیدند که این موارد چیزی از ارزش زحمت آنها کم نمی کند. این ها نکاتیست که توجه به آنها کمک می کند در آینده شاهد تورنمنت های بین المللی با کیفیت تری در کشورمان باشیم.
251 251
نظر شما