با گذشت 20 سال از جنگ خلیج فارس، آمریکا درصدد رجوع دوباره به کمپینی است که با پیش بینی گرفتار شدن آمریکا در باتلاق جنگ افغانستان، نسبت به تبدیل شدن افغانستان به ویتنامی دیگر برای ارتش آمریکا هشدار داده است.
به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، به نقل از خبرگزاری فرانسه، دکترینی که کالین پاول، بلندپایه ترین مقام نظامی آمریکا در زمان جنگ 40 روزه خلیج فارس در جریان عملیات توفان صحرا برای نحوه اداره این جنگ و بیرون راندن نیروهای صدام از خاک کویت ارائه داده بود، به نظر می‌رسد تا کنون در جنگ‌های اخیر آمریکا در عراق و افغانستان، به دست فراموشی سپرده شده است.
کالین پاول که در زمان جنگ ویتنام به عنوان افسری جوان تجربه شرکت در این جنگ را داشت، به منظور جلوگیری از وقوع یک شکست خفت بار دیگر برای ارتش آمریکا همچون جنگ ویتنام ضوابطی را در دکترین خود برای این جنگ، پیش از استقرار نیروهای آمریکایی تعیین کرده بود: تعیین اهداف کاملا ملموس سیاسی و نظامی، در خطر قرار گرفتن منافع حیاتی امنیت ملی آمریکا و پشتیبانی وسیع ملی و بین المللی.
لری کرب، یکی از کارشناسان نظامی نماد مرکز پیشرفت آمریکا، در این باره توضیح داد: زمانی که وی (کالین پاول) احساس کرد که شرایط تعیین شده‌اش کاملا محیا شده، توانست موافقت رئیس جمهور آمریکا را برای آماده سازی یک نیروی نظامی کوبنده برای تضمین پیروزی در جنگ کسب کند.
دکترین کالین پاول در جریان جنگ خلیج فارس در سال‌های 1990 و 1991 به شدت به کار بسته شد و آن طور که وی بعدا توضیح داد، این دکترین از تمام سازوکارهای سیاسی، اقتصادی و دیپلماتیک برای این جنگ بهره برد.
500 هزار سرباز از بیش از 12 کشور ائتلاف برای شرکت در جنگ، وارد منطقه خلیج فارس شدند و تنها با هدف بیرون راندن صدام از کویت، بیش از 100 ساعت عملیات نظامی و یک ماه عملیات هوایی پیوسته در این جنگ انجام شد.
اما در جریان عملیات‌های نظامی آمریکا در دهه 90 در نواحی بالکان و کشور سومالی، این دکترین سرسختانه بسیار تلاش کرد تا خود را مطرح ساخته و به خدمت بازسازی ملی آمریکا درآید.
مایکل کوهن، تحلیل‌گر نظامی، عقیده دارد که این دکترین احتمالا کنار گذاشته شده است.
لری کرب نیز معتقد است که ظهور تکنولوژی‌های جدید و نقش تعیین کننده اطلاعات و ارتباطات در جنگ باعث به وجود آمدن انقلابی در امور نظامی شده است.
نبردها از این پس به سربازها و نیروهای زمینی کمتری نسبت به قبل، برای شرکت در جنگ نیاز دارند. در سال 2001 نیروهای عملیات ویژه و ماموران سازمان اطلاعات مرکزی آمریکا (سیا) به همراه بمباران‌های هوایی گسترده باعث سرنگونی حکومت طالبان در افغانستان شد و دو سال بعد نیز حدود 150 هزار سرباز آمریکایی برای سرنگونی صدام در عراق مستقر شدند.
اما این بار طرح اولیه‌ای برای این دو جنگ وجود نداشت تا آمریکا از طریق آن بتواند عراق و افغانستان را در مدت چند ماه و حتی چند سال دوباره به وضع قابل قبولی برساند.
لری کرب این موضوع را حرکتی عامدانه از سوی دونالد رامسفلد، وزیر دفاع سابق آمریکا می‌داند.
وی اظهار می‌دارد: او هیچ بخش از بازسازی ملی را نمی‌خواست، علاوه بر آن نومحافظه کاران نیز عقیده داشتند که احمد چلبی (سیاست‌مدار برجسته عراقی)، حتما زمام امور را به دست خواهد گرفت. آنها هیچ طرحی را برای دوران پس از جنگ در نظر نگرفته بودند.
در هر دو کشور عراق و افغانستان، تعداد ناکافی سربازان ائتلاف و آمریکا در کنار ضعف دولت‌های مستقر در کسب خودمختاری کامل و مقابله با خشونت فزاینده باعث شده است که آمریکا مجبور به تقویت حضور نظامی‌اش در این کشورها برای مدتی طولانی شود.
افزایش سربازان آمریکا به میزان 170 هزار نفر در عراق در سال 2007 با گروه‌های موسوم به "شورای بیداری" در عراق همراه بود که طی آن رهبران قبیله‌ای برای برقراری امنیت و آتش بس به هم پیوستند.
در افغانستان باراک اوباما جنگ را علیه طالبان و گروه‌های شورشی دیگر شدت بخشیده و در کنار افزایش سربازان آمریکا تا 100 هزار نفر، طرح‌هایی را برای شروع خروج نظامیان آمریکا از افغانستان از ماه ژوئیه و سپردن مسئولیت برقراری امنیت به نیروهای افغان در سال 2014 در نظر گرفته است.
کوهن وضعیت ایجاد شده در این جنگ‌ها را به نوع تصدیقی برای دکترین پاول می‌داند. وی در مقاله‌اش برای "بنیاد آمریکایی جدید" می‌نویسد: شاید مهمترین عنصر دکترین پاول که تا کنون گفته نشده است درک این موضوع بوده است که نبردهای بی‌سرانجام که توسط عملیات ضد چریکی و مقابله با شورشیان تعریف شده است، به ندرت با منافع ملی آمریکا مطابق هستند. 48
نظر شما