طرح تغییر نظام آموزشی کشور، یکی از طرح‌هایی که هرچند می‌توان امیدواری‌های زیادی را در مورد موفقیت آن داشت ولی به هرحال هنوز هم در مورد کامل و جامع بودن آن شک‌هایی وجود دارد و نمی‌شود به موفق بودن آن اطمینان صد در صد داشت. به هرحال این اقدام، اقدامی مثبت و در عین‌حال خام است که نیاز به کارشناسی بیشتری دارد.
می‌دانیم که از دیرباز تاکنون روال تغییر ساختار آموزشی وجود داشته است و هر کدام از وزرای آموزش و پرورش با توجه به توصیه‌های مختلف مقام معظم رهبری و طرح‌های جامع علمی کشور اقدام به تغییر ساختار آموزشی کشور کرده‌اند اما آنچه در این میان اهمیت دارد، عدم توجه به آسیب‌ها و نقاط ضعف ساختارهای قبلی است که خود می‌تواند تبعات و آسیب‌های دیگری را در پی داشته باشد.
هر تحولی که منجر به تحقق اهداف از پیش تعیین‌شده شود اقدامی ارزشمند است ولی لازمه موفقیت آن این است که با یک مطالعه میدانی فراگیر و همه‌جانبه و با تعیین راهکارها و روش‌ها انجام شود.
من به طور کلی با نظام آموزشی 6 - 3 - 3 موافقم ولی به هرحال معتقدم که این طرح، خام است و نیاز به کارشناسی بیشتری دارد زیرا به آسیب‌های آن توجه نشده است و امکان دارد آن چیزی که در نهایت ارائه و عمل می‌شود، تفاوت زیادی با ساختار قبلی نداشته باشد.
یکی از نکات مثبت این طرح، ورود پیش‌دبستانی به ساختار رسمی آموزشی است؛ از سوی دیگر از جهت محتوایی وارد کردن درس زبان انگلیسی به مقطع ابتدایی و نیز حذف پیشدانشگاهی از دیگر نقاط مثبت این طرح است ولی سوالات و ابهام‌هایی نیز در رابطه با آن مطرح است.
اما نبود جایگزین برای مقطع پیشدانشگاهی یکی از ابهامات این طرح است زیرا مقطع پیشدانشگاهی به‌رغم غیرمفید بودن و لزوم حذف آن از مقاطع درسی، در عین‌حال فرصتی برای مطالعه دانش‌آموزان داوطلب کنکور فراهم می‌کند که به نظر می‌رسد با حذف آن، این فرصت از دانش‌آموزان گرفته می‌شود.
نکته دیگر این است که باید اعمال سلیقه مدیریتی و نگاه تبلیغاتی را علت تغییر مکرر ساختار آموزشی در آغاز کار هر کدام از وزرای آموزش و پرورش بدانیم هرچنداین نگاه تبلیغاتی در رابطه با وزیر فعلی مطرح نیست؛ هر چند در آینده نیز مجدداً شاهد تغییر ساختار آموزشی با آمدن وزرای جدید خواهیم بود. باید طرح‌ها را از شکل ظاهری پیشتر ببریم و برای تغییر محتوای کتاب‌های درسی در همه مقاطع تحصیلی فکری بکنیم. بحث تغییر محتوا هم در این مورد و هم در نحوه فعالیت معلمان باید مدنظر مسئولان آموزشی کشور باشد و باید این موضوع در مقطع ابتدایی بیشتر مدنظر باشد چرا که ما هرچقدر که در این مقطع، این نکات را در نظر بگیریم، مشکلات کمتری در مقاطع راهنمایی و دبیرستان که قرار است دانش آموزان آن در سال‌ها بعد دانشجوهای مارا تشکیل بدهند.
شورای عالی آموزش و پرورش به دلیل مرتبط بودن با سیستم این وزارتخانه و شورای عالی انقلاب فرهنگی نیز به خاطر ریاست رئیس جمهور بر آن و همخوانی این مقام با سیستم آموزش و پرورش در هر دوره زمانی، نظارت چندانی بر تغییر ساختارهای آموزشی نداشته اند؛ این در حالی است که مجلس و کمیسیون آموزش و تحقیقات، بیگانه قلمداد شده و به نصایح کارشناسی آن توجهی نمی‌شود.
این طرح باید اراده کل نظام را در پشت سر داشته باشد و در معرض آراء صاحبنظران مختلف قرار‌گیرد، به‌گونه‌ای که فراتر از اراده وزیر باشد و با آمدن هر وزیر جدید تغییر نکند. در حال حاضر نگرانی‌هایی هم در میان معلمان و هم در میان دانش آموزان و والدینشان وجود دارد، چرا که آن‌ها فکر می‌کنند که نظامی که باید در آن درس بخوانند و درس بدهند ثباتی ندارد و بنابراین باید هرسال منتظر باشند که روش جدیدی پیش پایشان گذاشته شود و بنابراین حس می‌کنند تکلیف خود را نمی‌دانند. به همین خاطر هم باید قبل از اینکه چنین طرح کلانی را اجرایی کنیم، از همه ابعاد آن را بررسی کنیم و ناپخته عمل نکینم.
سند ملی آموزش و پرورش و برنامه درس ملی به میزان کمی در معرض دید کارشناسان خبره قرار گرفته است و لازم است کارشناسان در بخش‌های مختلف به ویژه در کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس که ماهیتی تخصصی و کارشناسی دارد، نسبت به این طرح نظر دهند تا پس از رفع نقاط ضعف، اجرایی شود زیرا این موضوع به اندازه سند چشم‌انداز بیست‌ساله اهمیت دارد.
طاهرخانی فضای کلی کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس را نسبت به طرح تغییر ساختار آموزشی موافق خواند و نمایندگان عضو کمیسیون در رابطه با این طرح انتقادات و نظراتی دارند که انتظار می‌رود به این نظرات توجه شود؛ همچنین اگر در ستاد و صف وزارتخانه نسبت به این طرح اجماع و آمادگی کامل نباشد، اجرای آن با مشکل روبرو می‌شود.
در دسترس‌ترین کارشناسان نمایندگان مجلس و کارشناسان بدنه آموزش و پرورش هستند که می‌توانند امین باشند و هر مقدار که از نظرات بیشتری در این رابطه بهره گرفته‌شود، در میزان قدرت اجرایی نیز مفیدتر و مؤثر‌تر خواهد شد.
نظر شما