رابرت فیسک
افشاگری اسناد محرمانه تشکیلات خودگردان فلسطین درست مانند بیانیه بالفور است. بر اساس این اسناد، دولت فلسطین که البته باید کلمه " دولت" را در گیومه قرار دارد، برای عبور از حق بازگشت فلسطینی ها به سرزمین شان مهیا است. هفت میلیون آواره فلسطینی که به اجبار از سرزمین مادری خود بیرون رانده شدند، بنا به صلاحدید رهبران خود دیگر باید قید بازگشت به سرزمینی را که قرار است اسرائیل در آن تشکیل شود، بزنند.
درست در روزهایی که این کاغذهای پشت صحنه سیاه شده نمایان می شوند،مصری ها هم خواهان برکناری رئیس جمهور خود حسنی مبارک هستند. لبنانی ها هم نخست وزیر جدیدی را در تلویزیون های خود می بینند که با حزب الله دست دوستی داده و سعد حریری را تنها گذاشته است . به ندرت در جهان عرب می توان شاهد تحولاتی از این دست بود.
اسناد فلسطینی رو شده نشان داد که مردانی که عنوان نمایندگان فلسطین را در میز مذاکرات با اسرائیل دارند، در حقیقت تمام قد برای نابود کردن امید آوارگان برای بازگشت به سرزمین مادری اعلام آمادگی کرده اند. خشم فلسطینی ها توجیه کاملا منطقی دارد زمانی که متوجه خیانت رهبران خود به آرمان های مقاومت شوند. رهبرانی که اکنون به ملت خود پشت کرده اند. در تمام کاغذهای منتشر شده که بگردید نمی توانید اثری از حق و حقوقی ببینید که فلسطینی ها سالهاست برای آن خون داده اند . فلسطینی ها در تمام این سالها در کتاب ها خواندند و در فیلم ها دیدند که نمی توانند به سرزمین خود بازگردند. اما این بار در سرتاسر جهان عرب و اسلام این حقیقت مانند سیلی صورت انها را سرخ می کند:شما نمی توانید به فلسطین بازگردید.
دیگر در جهان عرب هیچ دولتمردی نمی تواند به مردمانش و دیگر همتاهای عرب خود دروغ بگوید. دروغ ها و فریب ها پایان یافته است .دروغ پردازی های رهبران مقابل دوربین خبرنگاران عیان شده است . این ما بودیم در جامه غربی ها که این بلا را بر سر اعراب آوردیم. این ما بودم در جامه غربی ها که از رهبران عرب خواستیم که به ملت خود دروغ بگویند. اکنون هم با افشای این رسوایی جایی برای عکس العمل بیشتر باقی نمانده است.
اما در مصر ما در قامت انگلیسی ها دموکراسی را می پسندیم. ما از دموکراسی در مصر حمایت می کنیم. سپس همین معترضان را به زندان می اندازیم و البته باز هم دموکراسی بیشتری را تبلیغ می کنیم. همان داستان قدیمی دائما تکرار می شود. درست همانگونه که از دموکراسی در فلسطین سخن می گویئم و مقدمات شرکت فلسطینی ها در انتخابات را فراهم می کنیم و البته از آنها می خواهیم که به گزینه هایی رای دهند که به نظر ما درست است . ما از مصری ها هم می خواهیم که راه و رسم ما را برای زندگی دموکراتیک بپسندند. در لبنان هم گویا دموکراسی با موفقیت کار خودش را در تعیین دولت پیش می برد و البته این به مذاق ما خوش نمی آید. ما از لبنانی ها می خواهیم که از دولتمردان محبوب ما حمایت کنند. البته طرف محبوب ما هم در بیروت، جریان چهاردهم مارس است به رهبری سعد حریری که پدر خود را در حادثه ای تروریستی در 2005 میلادی از دست داد و مدتی بر کرسی نخست وزیری پدر تکیه داد. این روزها در خیابان های بیروت هم شاهد به آتش کشیدن خودروها و آسیب رسانی به وسایل نقلیه عمومی هستیم به اسم اعتراض به تشکیل دولتی مد نظر حزب الله لبنان.
کجا می رویم؟ آیا وقت آن فرانرسیده است که مردمان در جهان عرب هم رهبران خود را انتخاب کنند؟ آیا چشم دیدن این حقیقت را نداریم که اعراب دیگر دولتمردانی گوش به فرمان غرب را نمی خواهند؟ زمانی که مردم تونس فریاد کشدید: ما آزاد شدیم. هیلاری کلینتون در جامه وزیر امور خارجه ایالات متحده سکوت اختیار کرد. این محمود احمدی نژاد رئیس جمهوری ایران بود که آزادی را به مردم تونس تبریک گفت و نه آقای باراک اوباما!
در مصر جایگاه حسنی مبارک به خطر افتاده است. قرار است جمال جای پدر را در دنیای قدرت بگیرد. اما تنها یک خلافت در جهان عرب بود که مقبول مردم افتاد و آن هم جانشینی بشار اسد به جای پدر فقیدش حافظ اسد بود. جمال مبارک آن فرزند خلفی نیست که مصری ها برایش فرش قرمز پهن کنند. وی تنها اقتصاد دانی موفق است که شاید بتواند بحران های اقتصادی در مصر را حل و فصل کند. فرمانده نیروهای امنیتی حسنی مبارک یعنی سلیمان هم بسیار بیمار است و نمی تواند به جای وی بر مسند ریاست جمهوری تکیه زند.
در سرتاسر خاورمیانه ما شاهد سقوط دوستان و متحدان کاخ سفید هستیم. در مصر، حسنی مبارک باید به فکر کشوری باشد برای پناه بردن. در لبنان دولت مورد حمایت آمریکا سقوط کرد. دموکراسی غربی در خاورمیانه و جهان عرب دچار مرگ ناگهانی شد. این که چه در انتظار خاورمیانه است را باید منتظر ماند و دید. تنها گذر تاریخ می تواند این سوال را پاسخ بدهد.
ایندیپندنت 26 ژانویه/ ترجمه: سارا معصومی
48
نظر شما