مدل داوینچی برای خلق «مونا لیزا» یک مرد بود

طبق گفته‌ی یک محقق ایتالیایی داوینچی برای خلق «مونالیزا» از یک مدل مرد استفاده کرده است.

 «سیلوانو وینستی» محقق ایتالیایی در رونمایی «لبخند ژکوند» در رم ادعا کرد می‌داند مردی که «داوینچی» در نقاشی‌اش کشیده چه کسی است.

وی گفت ‌که این پرتره‌ی جهانی گویای افکار و اعتقادات فلسفی، هنری و علمی داوینچی است که آنها را طی سال‌هایی که روی این نقاشی کار می‌کرده، در آن گنجانده است.

«وینستی» گفت: نام مردی که داوینچی تصویر «مونالیزا» را از روی چهره‌اش کشیده، «جیان جیاکومو کاپروتی» معروف به «سالی» است که سال‌های بسیاری دوست و همراه داوینچی بود.

 «کاپروتی» بیش از دو دهه با این نقاشی و مخترع معروف ایتالیایی کار می‌کرد.

 طی دهه‌های اخیر نظریه‌های بسیاری درباره‌ی هویت «مونالیزا» و معنای لبخند رازآلود او ارائه شده است.

 لئوناردو داوینچی در سال 1452 میلادی در شهر فلورانس ایتالیا متولد شد. او پس از آموختن هنر مجسمه‌سازی به میلان رفت و پس از بازگشت به فلورانس در مدت چهار سال، تابلوی معروف «مونالیزا» را خلق کرد که اکنون در موزه‌ی لوور شهر پاریس نگهداری می‌شود.

وی طراح اولیه صدها اثر معماری و هم‌چنین طرح اولیه هواپیما به‌شمار می‌رود. یکی از طرح‌های ابتکاری او لباس غواصی و زیر دریایی جنگی است. او همچنین مسلسل، تانک نظامی، ساعتی که به ساعت داوینچی معروف است، کیلومتر شمار و چیزهای دیگر را اختراع کرد.

 داوینچی همچنین طراح صدها شاهکار معماری دوره‌ی‌ رنسانس است. از دیگر تابلوهای مشهور داوینچی به تابلوی معروف «شام آخر» می‌توان اشاره کرد.

 آغاز به کار داوینچی برای کشیدن این تابلو در سال 1503 بود و تا 1507 اتمام آن به طول انجامید. این تابلوی نقاشی با ابعاد 77 در 53 سانتیمتر است. نسخه‌ای را که او تهیه کرده بود از نسخه فعلی، بزرگتر بود چرا که در گذر زمان دو ستون از طرفین چپ و راست این تابلو بریده شده‌است. به همین دلیل به هیچ وجه مشخص نیست که «مونالیزا» در این تابلو نشسته‌است. همچنین باید اشاره کرد که بسیاری از قسمت‌های این تابلو به مرور زمان خراب و یا دوباره نقاشی شده‌است. اما با این وجود شخصیت اصلی نقاشی همچنان محفوظ مانده‌است.

 در 21 اوت سال 1911 تابلو «مونالیزا» توسط یک دزد ایتالیایی دزیده می‌شود و به ایتالیا آورده می‌شود. پس از گذشت دو سال این تابلو در زادگاه خود یعنی فلورانس دیده می‌شود و پس از انجام برخی فعالیت‌های اداری و قانونی تابلو دوباره به موزه لوور بازگردانده می‌شود.

 در سال 1956 شخصی اقدام به پاشیدن اسید به قسمت پایینی تابلو نمود که مرمت آن سال‌ها به طول انجامید. در دهه‌های 60 و 70 میلادی شهرهای نیویورک، توکیو و مسکو میزبان این تابلو بودند.

52144