قوانین ما در زمینه ایمنی محیط کار برای کارگران به لحاظ قانونی جای بهبود دارد. یعنی از لحاظ قانونی این خلاء را داریم که اگر کارفرماها تعداد ]کارگران[شان از 25، 30 نفر بیشتر بشود حتما آنها ایمنی داشته باشد.
آمارهای پنهان فراوانی وجود دارد که نشان می دهد کارگر ضعیف‌ترین قشر جامعه است. کارگرانی که اصلا حق و حقوقشان را نمی‌دانند. کارگری بوده که یک بند انگشتش را در کارگاهی از دست داده است و حتی نمی‌دانسته که می‌تواند شکایت کند و حق و حقوقش را مطالبه کند و ما او را راهنمایی کردیم که در شرایط شما کارفرما مقصر بوده و دستگاه کلید قطع کن نداشته و می تواند پیگیری کند ولی او نگران بوده که از کار اخراج شود.
پس یک بخش ناآگاهی کارگران است که کارگران عملا به حق و حقوق خود آشنا نیستند و یکی هم یا ناآگاهی و یا سهل‌انگاری کارفرمایان است که چون بحث ریالی و کم کردن هزینه‌ها است روی مسائل ایمنی سرمایه گذاری نمی‌کنند یا نفری را جهت مسائل ایمنی بیاورند. کارفرمایان خودشان را ملزم نمی کنند که حداقل یک نفر را از اداره کار یا موسساتی که بحث های آموزشی و ایمنی را انجام می‌دهند به محل کارشان بیاورند تا به کارگران ساختمانی آموزش بدهند.
من به شخصه در شهرهای مختلفی که تردد دارم کارگرانی را میبینم مثلا در ارتفاع 7 متری بدون کمربند و کلاه ایمنی و تنها با یک تخته در حال کار هستند و وقتی با آنها صحبت می کنم جالب است که اعتراض می کنند که به شما ربطی ندارد! با اینکه من برای ایمنی خودشان از آنها تقاضا کرده ام که از دو تخته هنگام کار استفاده کنند و وسایل ایمنی داشته باشند.
اگر ما مقداری قوانین محکم تر و منسجم تر و بازرسی های دقیق تر و مدون تری از کارگاه های ساختمانی داشته باشیم و یک چارچوبی را درون قانون پیش بینی کنیم که کارفرما نیروهایش را آموزش بدهد و یا اینکه بازرسین کار سرکشی مداومی داشته باشند قاعدتا شرایط بهتر خواهد شد. کارگر باید آگاهی داشته باشد و باید بداند تا زمانی که حادثه پیش نیاید خودش همراه و هم داستان کارفرما بوده است. چونکه کارگر هم خوشش نمی‌آید کلاه ایمنی بگذارد و کفش ایمن بپوشد و سایر موارد ایمنی را رعایت کند و وقتی که آسیب می بیند متوجه می شود که یک کفش یا کلاه ایمنی یا سایر موارد چقدر می توانسته مفید واقع شود و کمکش کند اما متاسفانه در کارگاه های مختلفی که می‌رویم شاهد مقاومت خود کارگران هم هستیم و اینجاست که نقش آموزش پررنگ می شود.
بیمه آنقدرها بازرسی دقیق و کاملی ندارد که اصلا بداند چه کارگاه های ساختمانی تحت پوشش هستند و دوما اینکه اصلا الزامی ندارند. کارگرهای ساختمانی روزمزد هستند و یکی از خلاءهای قانونی این است که برای کارگر روزمزد الزامی برای بیمه کردن وجود ندارد و یک کارفرما هم اگر خیلی بخواهد در حقیقت به خودش لطف کند و زرنگی کند درخواست یک بیمه بی نام مسئولیت مدنی می کند که اگر کارگری در حین کار صدمه دید نخواهد از جیب خودش هزینه کند و بیمه خسارت را بپردازد. این در حقیقت به ضرر کارگر است چون یک حاشیه امنی برای کارفرما ایجاد می‌کند که مثلا اگر حادثه‌ای برای یکی از کارگران هم اتفاق افتاد برایش مهم نباشد چراکه بیمه او را ساپورت می‌کند و دیگر به دنبال آموزش یا تجهیزات ایمنی نمی رود و در این شرایط بیمه کارساز نیست. مگر کارفرما ملزم باشد هرکارگری را که وارد کارگاهی می شود حتی به صورت روزمزد بیمه کند.
*مدیر HSE (ایمنی بهداشت) پایانه نفتی قشم – فعال کارگری
نظر شما