بهزاد عبدی برای «فرزند صبح» موسیقی کشدارتر از تصاویر ساخته بود که به هیچ رقمی نمی‌شد در آن لحظات از ریسمان آن آویزان شوی و به ساعت نگاه نکنی.
حالا قبول... دلتان خواسته فیلم با ریتم کند بسازید... دلتان خواسته روی هر تصویری سه ساعت بایستید... سلیقه‌تان اینطور پسنیدیده دیگر... اما آنجلوپلوس هم که فیلم‌هایش مدت‌هاست با ریتم خداحافظی کرده‌اند حداقل یک «النی کارایندرو» بغل دستش دارد که دل تماشاگر را با موسیقی‌اش خوش کند و او را تا آخر فیلم بکشاند...
حداقل اگر تماشاگر تصاویر کشدار نصیب و قسمتش شده، گوشش بی‌نصیب نمانده و از شنیدن موسیقی و هماهنگی‌شان با تصاویر و آن ملودی‌های ناب لذت برده. این حداقل احترامی است که می‌شود به تماشاگر گذاشت...اما عوامل «فرزند صبح» این حداقل را هم از مخاطبانشان دریغ کردند. بهزاد عبدی موسیقی کشدارتر از تصاویر ساخته بود که به هیچ رقمی نمی‌شد در آن لحظات از ریسمان آن آویزان شوی و به ساعت نگاه نکنی.
عبدی که سال گذشته سیمرغ بهترین موسیقی را هم گرفت، در «فرزند صبح» موسیقی ساخته بود بی روح. این را شاید مهم‌ترین ویژگی موسیقی «فرزند صبح» باید دانست. موسیقی ارکسترالی که چفت و بست‌های بسیار خوبی داشت، نوازندگانی که بسیار ژوست نواخته بودند اما آن «آن»ی که باید در موسیقی می‌بود وجود نداشت. دریغ از یک ملودی جاندار که بتواند ذهنت را با خودش همراه کند.
اتفاقا برایم عجیب است که چرا عبدی نتوانسته به خوبی از پس این موسیقی بربیاید. چون فیلم‌هایی با ریتم‌های کند به راحتی می‌توانند محمل مناسبی برای موسیقی باشند، برای ملودی‌های طولانی و به یادماندنی، برای بردن دل تماشاگر، اما عبدی مثل آب خوردن این فرصت را از دست داد. چه فرصتی بهتر از اینکه شما پسربچه‌ای را در علفزار، در گندمزار، در حال آب‌تنی کردن ببینی...و همه این تصاویر، طولانی باشند و البته از نظر بصری بسیار هم زیبا باشند....اما موسیقی فقط یک سری فرم و ملودی کم جان باشد؟
شاید ما در ایران ارکستری به خوبی ارکستر ناسیونال اوکراین نداشته باشیم که اینقدر خوب و دقیق بنوازد، اما بی‌شک قرار نیست کسی در موسیقی فیلم فقط به خوب نواختن نوازنده‌های آن ارکستر توجه کند. آن خلاء اساسی که در موسیقی «فرزند صبح» بود را نمی‌شد با نوازندگی نوازندگانش بی‌خیال شد.
54
نظر شما