من قبل از شروع جشنواره فیلم فجر اسامی فیلمسازان بزرگی را دیدم و قطعا با سطح توقع بالاتری نسبت به سال‌های قبل دیدن فیلم‌های جشنواره را آغاز کردم، اما متاسفانه بجز تعداد معدودی فیلم خوب، کلیت جشنواره به لحاظ کیفیت فیلمسازی ارتقا چندانی نداشته است.
در میان آثار زیاد سینمایی امسال فیلم «جدایی نادر از سیمین» اصغر فرهادی را بسیار زیاد دوست داشتم و به جرئت می‌توانم بگویم بهترین فیلمی بود که در جشنواره امسال دیدم. البته توقع دیدن چنین فیلمی از فرهادی می‌رفت چرا که با نگاهی به کارنامه درخشان این فیلمساز متوجه می‌شویم هر بار بهتر از قبل در عرصه فیلمسازی حرکت می‌کند.
بازی خوب بازیگران این فیلم و البته کارگردانی خوب فرهادی و فیلمبرداری بسیار زیبای محمود کلاری فیلم را دیدنی‌تر کرده است. به نظر من «جدایی نادر از سیمین» فیلمی است پر از جزئیات و میزانسن‌های خوب که مخاطب را تا آخر میخکوب می‌کند.
بجز این فیلم، فیلم‌های «یه حبه قند» سیدرضا میرکریمی، «اینجا بدون من» بهرام توکلی، «آفریقا» هومن سیدی، «چیزهایی هست که نمی‌دانی» فردین صاحب‌زمانی و «گزارش یک جشن» ابراهیم حاتمی‌کیا را می‌توانم جزو فیلم‌های خوب جشنواره بیست و نهم نام ببرم.
نکته قابل توجه برای من در این دوره جشنواره ابتدا بازی خوب بازیگران بود و معتقدم اگر امسال جهشی را در سینمای ایران تجربه کرده باشیم و سینمال قدمی بیشتر از قبل برداشته باشد آن مربوط به بازی بازیگران در فیلم‌ها در این دوره از جشنواره است و نکته بعدی فیلمبرداری خوب محمود کلاری و حمید خضوعی ابیانه در دو فیلم «جدایی نادر از سیمین» و «یه حبه قند» است که حقیقتا استاندارهای سینمای ایران را در زمینه فیلمبرداری بالا برده‌اند.
یکی از نقاط ضعف جشنواره امسال به گمان من این بود که مثلا با حذف بخش فیلم‌های مستند و کوتاه به بهانه کمبود سیمرغ های جشنواره بخش مهمی از جشنواره فیلم فجر کم شد و از آن طرف با اضافه کردن سیمرغ به دیگر بخش‌ها جوایز بیشتری اهدا می شود و تمام این‌ها سیاست‌هایی است که هیچ وقت از آنها سر در نمی‌آورم.
نکته بعدی نبود برنامه‌ریزی مناسب برای اکران فیلم‌ها در این دوره جشنواره فیلم فجر بود که با بی‌نظمی هر چه تمام‌تر اکران فیلم‌ها هر ساعت تغییر می‌کرد. به هر حال می‌توان آرزو کرد این نواقص در دوره‌های بعدی جشنواره تکرار نشود.
54
نظر شما