دکتر اسماعیلی نوشته است : چهل روز از رحلت عالم بزرگوار و مردمی، مرحوم «آیت الله سید علی گلپایگانی» گذشت. چند شب پیش که در حرم حضرت معصومه (س) به زیارت تربتش رفتم، باز هم تنی چند از مریدان همیشگی اش را دیدم که عاشقانه با او نجوا می کردند و البته حق داشتند که از ناشناخته ماندن وی گلایه مند باشند.
وی در ادامه به نخستین دیدار و آخرین دیدار خود با مرحوم گلپایگانی پرداخته است.
اسماعیلی از آخرین دیدار خود خاطره ای به این مضمون نقل کرده است : آخرین بار توفیقی شد تا همراه با دو تن از دوستان به عیادت وی مشرف شویم. سال های آخر را در نوعی انزوا به سر بردند و در بستر بیماری بودند. اما در بستر بیماری و ضعف هم محفلی پر برکت و سودمند داشتند و همچنان بشّاش و شوخ طبع. پس از خوش و بش گلایه ای نمکین از بی وفایی امثال ما، از یکی از همراهان راجع به کسی از مشاهیر سوالاتی کردند و در آخر فرمودند که ایشان را نصیحت کنید و بگویید قبل از بعضی حرفهایشان باید تعقل کنند و بعضی حرفهای دیگر هم که فی نفسه خوب است نزنند! چون بلد نیستند؛ «بله! چیزهایی شنیده اند، ولی خراب می کنند....».
بحث های جالبی به همین مناسبت مطرح شد و سپس فرمودند: ما نجف که بودیم دکتر فاطمی (وزیر خارجه مصدق) به عراق آمد. خدمت علما و از جمله پدر ما رسید. دست ایشان را بوسید و عرض کرد: آقای دکتر (مصدق) مرا مامور کرده اند که خدمت شما برسم، دست شما را ببوسم و از قول ایشان عرض کنم که فرموده اند من مقلد شما هستم؛ هر امری داشته باشید اطاعت می شود. پدر ما فرمودند: من که کاری ندارم از طرف من به ایشان بگویید این مسئولیت ها خیلی سخت است. تا شما در این مقام هستید، در هر جای ایران، از شمال تا جنوب و از شرق تا غرب، به هر کسی ظلم شود شما هم در آن ظلم شریک هستید! خیلی مواظب باشید.
متن کامل این مطلب و دیگر خاطرات نقل شده را اینجا بخوانید.
نظر شما