مثال الآلوسی:
سوالی که وجود دارد این است که چه لزومی دارد که صدای به حق مردم و مطالبات مشروع آنها به نفع یک جریان خاص یا یک رهبری سیاسی بهره‌برداری شود؟ آیا آنچه از دوران صدام کشیدیم کافی نبود؟ سئوال دیگر، چرا عده‌ای از تحرکات مردمی و تظاهرات به حقشان تا این اندازه می‌ترسند؟
برای همه روشن شده که دستورالعمل‌های خارجی وجود دارد که می‌خواهد حقیقت اعتراض به حق مردم را وارونه جلوه دهند، گویی که قرار است مردم برای اهداف خارجی‌ها تظاهرات کنند. در حالی که مردم فقط حقوقشان را مطالبه میکنند، افراد معلوم‌الحال می‌خواهند بر حقوق و کرامتشان مستولی شوند، منظور صدامی‌ها و بعثی‌ها هستند که در آستانه تظاهرات مردم عراق عکس‌های صدام حسین مخلوع را در محله‌های شهرهای مختلف عراق توزیع کرده‌اند. اسناد و شواهد نشان می‌دهند که دشمنان ملت عراق که سال‌ها خون مردم را ریختند و علیه مردم همه گونه جنایتی انجام دادند، در صفوف مردم نفوذ کرده‌اند و در حال انحراف مطالبات و خواسته‌های مردم هستند.
شاید دشمنان ملت عراق گمان کرده باشند که با سوء استفاده از انقلاب‌های مردمی تونس و مصر می‌توانند بر موج خواسته‌های مردم سوار شده و حرکتی ضد مردمی انجام دهند ولی گویا فراموش کرده‌اند که هنوز یاد انتقاضه شعبانیه، کشتار انفال و سرکوب خونین 1991 از ذهن مردم خارج نشده است. با گذشت 8 سال از سقوط رژیم بعثی هنوز در عراق گورهای دسته‌جمعی کشف می‌شوند و دل‌های زخم‌خورده ملت عراق همچنان جریحه‌دار می‌شوند.
تظاهرات مردم فقط برای اعتراض به کمبود خدمات و مبارزه با فساد اداری و مالی در برخی از اداره‌جات دولتی است. این درست است که تظاهرات روز جمعه 25 فوریه حرف و حدیث مردم عراق در دانشگاه و خانه و ادارههای دولتی و رسانه‌ها شده است اما همه می‌دانند که این تظاهرات اعتراضی فقط برای اعتراض به شیوه خدمات‌رسانی است نه چیز دیگر.
حال سوال این جا است که در حالی که همه مقامات ارشد کشور، اکثر مقامات سیاسی، فعالان جامعه مدنی، بسیاری از شیوخ عشایر و روسای احزاب بر عدم شرکت در این تظاهرات تاکید کرده‌اند، پس چه کسانی پشت این تظاهرات هستند؟
پس از آن که پارلمان عراق پذیرفت مطالبات مردم را یک به یک اجرا کند، بودجه کشور را به سرعت تصویب کند، امتیازهای اجتماعی برخی مقامات دولتی را کاهش دهد، حقوق برخی از مدیران ارشد ادارههای دولتی را کاهش دهد، یارانه‌های مردم را افزایش دهد، بیش از گذشته از شبکه حمایتی آنها حمایت کند و پرونده‌های فساد مالی سال‌های گذشته را بررسی کرده و اموال سرقت‌شده را به بیت‌المال بازگرداند، دیگر چه بهانه‌ای برای برگزاری تظاهرات وجود دارد؟ در حالی که تلاش می‌شود ماده 136 قانون اساسی را که به وزیر صلاحیت‌های ویژه می‌دهد تا به کارمندی که مرتکب فساد می‌شود، برخورد مستقیم کند، پس دیگر انجام تظاهرات برای چیست؟ این جا است که مقامات دولتی نسبت به برگزاری چنین تظاهراتی ابراز شک و تردید میکنند و به این نتیجه می‌رسند که این تظاهرات صد در صد به درگیری کشیده خواهد شد و در پی آن تخریب قطعی است.
اگر گزارش سازمان‌های امنیتی و اطلاعاتی کشور صحیح باشد که شبکه القاعده، عناصر دولت عراق اسلامی، انصار السنه و بقایای صدامی‌ها تظاهرات مردم را هدف گرفته‌اند و می‌خواهند میان آنها شکاف ایجاد کرده و کشتار تازه‌ای به پا کنند و تقصیر را به گردن دولت بیاندازند و در بوغ و کرنا کنند که این دولت بود مردم را به کشتن داد، در این صورت کدام گزینه بهتر و معقول‌تر است، شرکت در چنین تظاهراتی یا عدم شرکت در آن؟ تمامی گزارش‌ها نشان می‌دهند که دستورالعمل‌‌هایی خارجی وجود دارند که می‌خواهند به اسم دموکراسی و با سوء استفاده از تظاهرات مردمی به عملیات سیاسی کشور ضربه بزنند.
همین میزان اندوه و خرابی که بر سرمان آمده ما را بس. بهتر است که دیگر اجازه ندهیم بیش از این ویرانی بر سرمان بریزد. نابودی و خرابی خاطر ملت را به شدت می‌آزارد بهتر است از اکنون به بعد این فرصت را به دولت بدهیم که به وعده‌هایی که داده عمل کند آنگاه اگر عمل نکرد آن را مجازات کنیم. پس از آن که مردم تظاهرات کردند و اعتراض‌شان را به گوش دولت و نمایندگان مجلس رساندند، دولت اصلاحات را در دستور کار خود قرار داده است. اکنون زمان است که به دولت اجازه دهیم اصلاحات وعده داده‌اش را به پیش ببرد. دولتی که خودمان انتخابش کردیم و برای انتخابمان هم دلیل داریم، بهتر است فرصت داشته باشد تا جبران مافات کند که اگر نکرد مردم همیشه فرصت دارند که اعتراض خود را به آسمان ببرند و باز هم تظاهرات کنند و حتی سقف مطالباتشان را بالاتر ببرند.
ترجمه: سیدعلی موسوی خلخالی
مثال الآلوسی، نماینده مجلس عراق و رئیس حزب امت عراق است که این یادداشت را به طور اختصاصی برای خبر نگاشته است./16246
نظر شما