شوک بزرگی بود،درگذشت آرش رضایانی عزیز.شاید فقط یکی دو بار همدیگر را دیده بودیم اما مشخص بود پهلوان است.شاید هر روز نه،اما هفته ای یکی دو بار پیام هایی بین مان ردوبدل می شد،این آخری ها البته کمتر.خوب یادم هست که بر سر یک جریانی در خانواده وزنه برداری و اختلاف نظری که بین ما و چند نفر از دل این خانواده به وجود آمده بود طرف کسی را نگرفت.نمی خواست قضاوت کند و دوست داشت کدخدامنشانه طوری ماجرا را حل فصل کند که دل کسی نشکند.
پس از آن در مجمع انتخاباتی فدراسیون وزنه برداری بود که دیدمش.گفتم:«آقا آرش یک سری چیزها سوءتفاهم بود.اگر احساس می کنی بی ادبی از سمت ما بوده ببخش و حلال کن.»زد روی شانه هایم و گفت:«حلاله،شما که کاری نکردید،نظرت بود و حل شد.موفق باشی پهلوان.»اما در واقع خودش پهلوان بود.
دیشب وقتی بابک پورعالی زنگ زد و با بغض گفت که آرش رضایانی فوت کرده است برای چند ثانیه یک شوک عجیبی به من وارد شد.مگر می شود؟آنفلوانزا؟شوخی شوخی جدی شد و یکی از خوب ها در دنیای وزنه برداری را از ما گرفت؟باور کردنی نبود تا اینکه نزدیکان آرش تایید کردند که او فوت کرده است.و چه غم انگیز است اینکه کسی را بیش از چند بار ندیده باشی اما احساس کنی سال ها بوده که او را می شناسی.پیام هایی که بین ما ردوبدل شده تا قیام قیامت به امانت باقی می ماند.فقط این را بگویم که آرش رضایانی هر چه بود،صلاح وزنه برداری را می خواست و در زمانه خودش و در جایگاه یک رییس هیات "پهلوان"بود.
251 251
نظر شما