شرط و شروط افزایش تولیدات سینمایی

میلتون فریدمن یکی از اقتصاددانان معاصر نقل قول جالبی درباره پول خرج کردن دارد به این ترتیب که چهار راه برای خرج کردن پول وجود دارد.

یک: می‌توانیم پول خودمان را برای خودمان خرج کنیم. وقتی چنین کنیم وسواس به خرج می‌دهیم تا هزینه حداقل و منفعت حداکثر شود.

دو: می‌توانیم پول خودمان را برای دیگری خرج کنیم. مثلا یک هدیه تولد بخریم. در این صورت خیلی به محتوای هدیه کاری نداریم، اما به قیمتش توجه داریم.

سه: می‌توانیم پول دیگران را خرج خودمان کنیم. در این صورت من خودم را یک نهار خوب مهمان می‌کنم.

چهار: در نهایت می‌توانیم پول دیگری را برای دیگری خرج کنیم. اگر چنین شود، نه دل نگران پول هستیم و نه نگران چیزی که کسب می‌شود. این حالت آخر، دولت است.

خب، یاد برنامه‌ریزی برای تولید 300 فیلم در سال آینده افتادم که در شورای عالی سینما نیز بر آن تاکید شده است. 300 فیلمی که نمی‌دانیم چه تعدادش برای سینما و چه تعدادش برای نمایش خانگی و... است.

فعلا تب 300 فراگیر شده است و قرار است در رنکینگ جهانی رتبه خود را در آمارهای تولیدی ارتقا دهیم. ابهامات این تعداد تولید از منظر سیاست‌های سینمایی همان حلقه گمشده است که اصرار داریم با ظرفیت‌های موجود حوزه نمایش سینمایی بحران سینما را افزایش دهیم.

اگر این تعداد تولید برای سینما است که هدف‌گذاری اشتباه است و اگر این تولیدات برای سینما نیست چرا دوست داریم با اعداد بازی کنیم و چشم‌انداز آینده را مبهم‌تر کنیم. لطفا طرفداران این سیاست نمونه‌ای از کشورهای دارای تولید سینمایی در حوزه بین‌الملل بیاورند که توانسته‌اند صرفا با افزایش تولید، کیفیت فیلم‌ها را ارتقا بخشند.

سینما جرئی از فرهنگ، اجتماع، سیاست، هنر و... است که به تنهایی نمی‌تواند کیفیت خود را تضمین کند. ادبیات، نمایش، علوم انسانی، هنرهای تجسمی، موسیقی، ورزش و بالاخص ورزش‌های پایه، صنعت و بالاخص صنایع مادر، کشاورزی و بالاخص کشاورزی درون‌زا، بازرگانی علمی نه بازرگانی به روش دلال‌پروری، سیاست آن هم از نوع تدبیر و نه سیاست شعاری و... و از همه مهمتر رسانه‌های جمعی دیداری و شنیداری و مکتوب و... اگر در منظومه سیاست‌های جامع کشور دارای رشد همسو باشند می‌توان در برنامه حداقل 20 ساله شاهد رشد سینما، به عنوان پیش‌قراول رشد همه جانبه این شاخص‌ها باشیم و چنانچه در این میان ضمن افزایش زیرساخت‌های سینمایی شاهد به رسمیت شناختن حقوق قانونی مخاطب و امکان رقابت رشدزا در حوزه نمایش سینمایی کشور با استفاده از نمایش فیلم‌های کیفی خارجی در کنار فیلم‌های ایرانی خوب باشیم می‌توانیم نگاهی به افزایش تولید نیز داشته باشیم.

در وضعیت فعلی سینمای ایران، تولید بدون پشتوانه فکری و در سایه رشد نیافتن و توسعه سایر حوزه‌های اقتصادی و علمی و سیاسی و ورزشی و... کوبیدن بر طبل خالی است؛ مصداق اینکه در نهایت می‌توانیم پول دیگری را برای دیگری خرج کنیم. اگر چنین شود، نه دل نگران پول هستیم و نه نگران چیزی که کسب می‌شود. این حالت آخر، دولت است!

54143