نشنال اینترست طرح ترامپ را برای کرونا زیر سوال برد

«ارین جیمز» و «سعد عمر» از مدیران ارشد موسسه سلامت جهانی ییل در نوشتاری با عنوان "چرا ممنوعیت سفر نمی تواند مانع ویروس کرونا شود؟ " افزودند:  

دولت دونالد ترامپ در تازه ترین تلاش ها برای جلوگیری از شیوع ویروس کرونا، ممنوعیت موقتی در خصوص ورود اتباع خارجی وضع کرده که به تازگی به چین سفر داشته اند، اما مشخص نیست براساس این قانون چه مدارک و شواهد علمی مدنظر قرار می گیرد و چه کسی در کاخ سفید پشت این قانون قرار دارد. ضمن انکه باید تاکید کرد در حالی که ویروس آنفلوانزا و ویروس جدید کرونا، پاتوژن های کاملا متفاوتی هستند، قانون مشابه پیشین در خصوص ممنوعیت سفر به ایالات متحده برای جلوگیری از شیوع آنفلوانزا باید تجارب لازم را به دولت واشنگتن می داد.

یکی از متغیرهای مؤثر در برآورد اثربخشی اقدامات مرتبط با کنترل شیوع، انتقال ویروس است که به طور معمول میزان تکثیر آن اندازه گیری می شود و میزان تکثیر در واقع از طریق میزان افراد آلوده اندازه گیری می شود.

این دو محقق ارشد موسسه سلامت جهانی ییل واقع در ایالت کنتیکت آمریکا در ادامه یادآور می شوند:  در مطالعات انجام شده در مورد استفاده از قانون ممنوعیت های مسافرتی در کاهش شیوع آنفولانزا،  ناکارآمدی این سیاست را ثابت کرد. به ویژه در مورد ویروس هایی با میزان تکثیر بالاتر، ممنوعیت سفر بین المللی باید بسیار محدود کننده باشد (یعنی قطع بیش از ۹۰درصد سفر هوایی) تا چنین قانونی اثرگذار باشد. اما حتی در چنین شرایطی هم این دست اقدامات محدودکننده تنها اندکی گسترش عفونت را به تاخیر می اندازند و تاثیر بسیار کمی بر میزان شیوع آن دارند.

از سوی دیگر داده های اولیه در خصوص ویروس کرونا نشان می دهد که توانایی شیوع این ویروس بسیاری بیشتر از ویروس آنفلوانزا است. به عنوان نخستین مدرک باید گفت میزان تکثیر ویروس کرونا با R۰ ۲.۰ تا ۳.۱ خبر از قدرت تکثیر بالای این ویروس دارد و لذا نشان می دهد ممنوعیت سفر نمی تواند جلوی انتشار کرونا را در داخل ایالات متحده بگیرد. حتی ممنوعیت شدیدتر هم در بهترین حالت ممکن است شیوع این بیماری را تنها برای چند هفته به تاخیر بیندازد.

جیمز و عمر تاکید کردند: نه تنها ممنوعیت سفر تاثیری در جلوگیری از شیوع کرونا ندارد بلکه اثرات گسترده اقتصادی، اجتماعی و بهداشت عمومی به دنبال دارد. ممنوعیت سفر، فعالیت های اقتصادی را مختل کرده و به طور بالقوه سبب تحقیر افراد و قومیت های خارجی شده و در نهایت در رساندن دارو برای مبتلایان بیماری مشکل ایجاد می کند.

علاوه بر محدود کردن ورود اتباع بیگانه با سابقه سفر به چین، دولت ترامپ همچنین اعلام کرده که شهروندان آمریکایی که از استان هبی باز می گردند، به مدت ۱۴ روز در قرنطینه خواهند بود.

این در حالی است که تجربه در زمان اپیدمی ابولا از سال ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۵میلادی هنگامی که بسیاری از ایالت های ایالات متحده برای محدود کردن شیوع ابولا وضعیت قرنطینه ایجاد کرده بودند، می تواند بینشی در مورد اثرات احتمالی این اقدام ارائه دهد. قرنطینه ها شامل جدایی فردی است که بیمار نیستند اما در عین حال علایمی دارند که آن را بیمار نشان می دهند. اما باید این نکته را مدنظر داشت که در صورت بیمار بودن فرد قرنطینه شده، بیماری وی قابل انتقال بوده و لذا شخص بیمار قبل از شناسایی بیماریش امکان انتقال آن را داشته است. لذا قرنطینه در چنین شرایطی بی تاثیر است.

بنابراین نحوه اجرای قرنطینه اهمیت دارد. گزارشی که توسط دانشکده حقوق ییل و اتحادیه آزادی های مدنی آمریکا (ACLU) منتشر شده است، واکنش های ملی و محلی ایالات متحده به بیماری همه گیر ابولا را بررسی کرده است. در این مطالعه مشخص شد که بسیاری از ایالات آمریکا قرنطینه ها را نه براساس شواهد علمی که بر مبنای ترس های موجود اجرایی کرده بودند. این امر به ویژه سبب هدر رفت منابع بهداشت عمومی شده و نقض قانون اساسی ایالات متحده را هم در پی داشت. تحقیر افراد قرنطینه شده و پیامدهای بهداشت روانی منفی هم از دیگر پیامدهای این تصمیم نادرست بود. از سوی دیگر، هنگامی که دولت با تحمیل قرنطینه آزادی فردی را محدود می کند، مسئولیت رساندن دارو به افراد قرنطینه شده را می پذیرد، اما در مورد ابولا چنین احساس مسئولیتی اتفاق نیفتاد.

اینبار هم یک روز پیش از اعلام ممنوعیت سفر به ایالات متحده توسط ترامپ، سازمان جهانی بهداشت (WHO) به کشورها توصیه کرد از چنین اقداماتی حذر کنند و در عوض به کشورها توصیه کرد که در زمینه نظارت و اجرای برنامه هایی برای مهار ویروس از طریق جداسازی افراد آلوده، ردیابی افراد آلوده به طور بالقوه، قرنطینه افراد بیمار و ترویج شستشوی مرتب دستها و مهمتر از همه همکاری های بین المللی وارد عمل شوند.

مطالعات همچنین نشان می دهد تلاش های کوتاه بینانه برای رفع اضطراب عمومی می تواند عواقب ناخواسته ای داشته باشد و لذا رویکرد سنجیده و مبتنی بر شواهد بهترین شرط در هنگام مقابله با شیوع گسترده این بیماری است.