وقتی در سال 1960 برای تصویب آماده شد ، اعتراضات مردمی علیه این پیمان شدت یافت. تظاهرات گسترده روز به روز اطراف پارلمان را محاصره کرد و یک دانش آموز دختر در این آشفتگی کشته شد. اگرچه پیمان با کمی اصلاحات در پارلمان به تصویب رسید ، اما نخست وزیر نوبوسوک کیشی مجبور به استعفا شد و دیدار برنامه ریزی شده دویت آیزنهاور رئیس جمهور آمریکا نیز لغو گردید.
آنچه 60 سال پیش اتفاق افتاد ، به نظر می رسد متعلق به عصر دیگری است ، اما هنوز هم ارزشمند است که از یک منظر تاریخی ، کلیات مربوط به چالش های امنیت ملی ژاپن را بررسی کنیم. از زمان های بسیار قدیم ، دولت ها همواره تلاش های عظیمی را برای تأمین امنیت جوامع خود ، عمدتاً از طریق ایجاد قدرت نظامی و همبستگی و شرکت در ائتلاف ها انجام داده اند. با این حال جنگ جهانی اول ثابت کرد که چنین سیاستی به تنهایی نمی تواند مانع جنگ شود. این امر به ایجاد اتحادیه جامعه ملل و تولد مفهوم امنیت جمعی منجر شد. اما جامعه ملل دارای نقایص اساسی بود که مهمترین آنها امتناع ایالات متحده از پیوستن به این اتحادیه بود. نتیجه نهایی این بود که سازمان جدید قادر به جلوگیری از جنگ جهانی دوم نبود.سازمان ملل پس از جنگ جهانی دوم با کارکردهای قدرتمندتر تأسیس شد. اما از آنجا که پنج شرکت کننده قدرتمند آن - اعضای دائم شورای امنیت - با وقوع جنگ سرد نتوانستند به طور هماهنگ عمل کنند ، سیستم امنیتی جمعی تحت U.N به همان شکلی که در نظر گرفته شده عمل نکرد - و هنوز هم امروز نیز چنین نیست. خلاصه و نتیجه اینکه ، امنیت جمعی و امنیت فردی در دنیای امروز در کنار هم وجود دارند.
از نظر تاریخی ، تجاوز به دو دلیل صورت می گیرد:
1) برای کسب منابع، وجود یک کشور با زمین های حاصلخیز ، منابع طبیعی غنی یا کالاهای کمیاب جهانی (مانند چای ، فلفل یا ابریشم) و...
2) وجود سرزمین یا کشور دارای ارزش ژئوپلیتیکی (به عنوان مثال ، جبل الطارق در دروازه دریای مدیترانه).
ژاپن توانست سیاست انزوا را تحت عنوان توکوگواوا شوگو حفظ کند زیرا تقریباً کالا با ارزش خود نقره را از دست داده بود و از طرف دیگر مجمع الجزایر ژاپن هیچ ارزش ژئوپلیتیکی نداشت.کالا متیو پری در اواسط قرن نوزدهم به ژاپن آمد زیرا ایالات متحده آمریکا برای دستیابی به بازار چین رقابت با انگلیس را آغاز کرد. ناوچه بخار USS Mississippi ، که پری روی آن قایقرانی می کرد ، از ساحل شرقی عزیمت کرده بود. ایالات متحده نیاز به کشف مسیر اقیانوس آرام داشت زیرا در صورت طی شدن مسیر اقیانوس اطلس به دلیل هزینه اضافی حمل و نقل ، شانس پیروزی در رقابت با انگلستان را نداشت. به عبارت دیگر ، ارزش ژئوپلیتیکی ژاپن در میان رقابت ایالات متحده آمریکا در برابر چین افزایش و نمود یافت.آبه ماساهیرو ، که در زمان ورود پری ، رئیس اصلی ارشد شرکای توکوگاوا بود ، تصمیم گرفت درهای ژاپن را باز کند زیرا دو نوآوری بزرگ - انقلاب صنعتی و تشکیل کشورهای ملت - ژاپن را بسیار پشت قدرتهای غربی قرار داده بود.آبه سعی کرد بخاطر ترسیم یک طرح عالی که شامل سه ستون است - باز کردن کشور ، ثروتمند شدن و تقویت قدرت نظامی خود ، با آنها کنار بیاید.دولت میجی که نظام انزوایی شوگانیه توگوگووا را ساقط کرد ، طراحی عالی آبه را به ارث برد و موفق شد به سرعت با قدرت های غربی همگام شود. اما ژاپن در این روند متکبر شد. او همکاری بین المللی را که از گشودن درهای کشور حاصل شده بود کنار گذاشت و در مسیر تقویت قدرت صنعتی و نظامی این کشور عجله کرد. نتیجه نهایی شکست مهیج ژاپن در جنگ جهانی دوم بود.
نخست وزیر شیگرو یوشیدا در ژاپن پس از جنگ ، دو مورد از سه موضوع برنامه آبه - همکاری بین المللی و توسعه اقتصادی - را انتخاب کرد و تشکیل ارتش را با اتحاد ژاپن - ایالات متحده جایگزین کرد.شروع جنگ سرد بار دیگر ارزش ژئوپلیتیکی ژاپن را بالا برد. این مجمع الجزایر در برابر پیشروی اتحاد جماهیر شوروی و چین به اقیانوس آرام به منطقه استراتژیک برای آمریکا تبدیل شد این عامل اساسی بازسازی معجزه آسای ژاپن پس از جنگ بود.ارزش مجمع الجزایر ژاپن زمانی کاهش می یابد که روابط آمریکا با چین و روسیه دوستانه شود ، بنابراین پایان جنگ سرد اهمیت ژئوپلیتیک ژاپن را کاهش می دهد. این واقعیت باید مبنایی برای تامل در مورد سیاست امنیتی ژاپن باشد.گروهی در ژاپن وجود دارد که اصرار دارد سیاست قدرتمندی نظامی ژاپن را انجام دهد. اعضای آن پیشنهاد می کنند که ژاپن بدون تکیه بر اتحاد با آمریکا ، قدرت نظامی خود را ایجاد کند.
اما با توجه به رشد اقتصادی و وضعیت اقتصادی کشور ، این گزینه غیر واقعی است.علاوه بر این ، هیچ یک از کشورهای اطراف ژاپن ، از جمله ایالات متحده ، چین یا روسیه ، نمی خواهند ژاپن به یک قدرت نظامی قدرتمند تبدیل شود. به این ترتیب ، تنها انتخاب ژاپن تکیه بر اتحادها است. اگر چه ممکن است روزی اتحاد با چین برای ژاپن اهمیت پیدا کند.ژاپن با سومین تولید ناخالص داخلی اسمی در جهان ، یک قدرت اقتصادی بزرگ است. فقط کشوری قدرتمندتر از ژاپن می تواند به دفاع از آن کمک کند ، ایالات متحده یا چین . اگر ژاپن از ابتدا تصمیم گیری می کرد ، احتمال اتحاد ژاپن و چین را نمی توان رد کرد زیرا اتحاد بین قدرتهای شماره 2 و شماره 3 در سیاست بین الملل امری عادی نیست.اما با توجه به احساسات ملی امروز و اتحاد 60 ساله با ایالات متحده ، ژاپن زمان و انرژی زیادی نیاز دارد تا اتحاد خود را به چین تغییر دهد. بنابراین ، هیچ انتخاب عملی دیگری جز حفظ اتحاد امنیتی با ایالات متحده وجود ندارد.مشکل این است که در حالی که ژاپن چاره ای جز دوستی با ایالات متحده ندارد ، آمریکا ضرورتی ندارد ژاپن را انتخاب کند. آنچه مورد نیاز ژاپن است تلاش برای کم کردن این شکاف نامتقارن در اتحاد است.نظریه ای وجود دارد که آنچه در پایان بیشترین معیار اتحاد یا دیپلماسی به حساب می آورد تعداد دوستان است. در حالی که 370،000 دانشجو از چین در آمریکا تحصیل می کنند ، دانشجویان مربوطه از ژاپن در امریکا کمتر از 20،000 است. آیا نگرانی از این وضعیت پوچ است؟
*دگوچی رئیس دانشگاه Ritsumeikan در شهربپوو ، استان اویتا است. او که یک مدرس محبوب و نویسنده بیش از 40 کتاب است ، بیمه لیفنت را در سال 2008 پس از طی مدت حدود 35 سال در شرکت بیمه عمر نیپون تأسیس کرد.
منبع: صفحه دیدگاهها در روزنامه ژاپن تایمز 26 فوریه 2020
23 / 310 310
نظر شما