سهم دستمزد نیروی کار در هزینه‌های بنگاه‌های اقتصادی در ایران اندک است و روندی کاهنده دارد، اما به سوژه اصلی چانه‌زنی کارفرمایان تبدیل شده است.
در سال ۱۳۷۶ سهم دستمزد در سبد هزینه تولیدکنندگان ۱۳.۲ درصد بود که هم اکنون به کمتر از ۱۰ درصد کاهش یاقته است و حتی برخی برآوردها آنرا ۵ درصد ارزیابی کرده‌اند.
دستمزد ناچیز نیروی کار باعث می‌شود که تقاضای موثر کم باشد؛ و چنانچه شاهدیم، مشکل عمده تولیدکنندگان عدم وجود خریدار کافی است که با سیاست سال‌های اخیر در کاهش ممتد پرداخت‌های انتقالی؛ کمتر هم شده است.
در اقتصادهای صنعتی درصد سهم نیروی کار در هزینه بنگاه‌های تولیدی ۱۵ تا ۳۰ درصد و در بخش خدمات بیش از ۵۰ درصد است، و یک مقایسه ساده نشان می‌دهد که در ایران دستمزد نیروی کار کمتر از استانداردها است.
نیروی کار که دستمزد دریافت می‌کند، همزمان در بازار مصرف در نقش مصرف‌کننده و خریدار هم ظاهر می‌شود و کم بودن دستمزدها باعث حذف کارگران از بازار مصرف و در نتیجه کاهش تقاضای کل و در نهایت متضرر شدن بنگاه‌ها می‌شود. بنابراین در تعریف اندک دستمزدها، هم کارگران و هم کارفرمایان در بلندمدت زیان می‌بینند.
نظر شما